Tüm olanlardan sonra yeni bir liseye başlamanın heyecanı ve stresi ile erkenden uyanmıştım. Alevle aynı okulda olacağım için mutluydum. Umuyorum ki aynı sınıfta olurduk. Evet dersler açısından odaklanmam daha zor olurdu ama Alevle olacağım için de rahat hissederdim.
Altıma siyah bir eşofman giydikten sonra üzerime siyah bir sweatshirt giymiştim. Makyaj yapmak yerine sadece rimel sürmüştüm. Son olarak bileğimden asla çıkarmadığım ip bilekliği takmıştım.
Hızlıca kahvaltımı yapıp babaannemin odasına çıktım. Kapıyı çaldığımda "Gel torunum gel." diyen sesini duydum gülmeden edememiştim. Beni kapıyı çalışımdan bile tanıyan bir babaannemin olması benim için büyük bir şanstı.
"Ben hazırım babaanne birazdan çıkarım Alevi bekletmeyeyim." dediğimde gülümsedi. "Seninle gurur duyduğumu unutma ve sen de kendinle gurur duy. Ha bir de Aleve selam söylemeyi unutma sakın." dediklerinin üstüne ona sarıldım. Geri çekildiğimde ise o da beni alnımdan öpmüştü. Son olarak ona gülümseyerek odadan ayrıldım.
"Seninle gurur duyduğumu unutma ve sen de kendinle gurur duy."
Alev'in yanına varana kadar kafamda dönen ses babaannemin sesi oldu. Söyledikleri bir yandan bana güç verirken diğer bir yandan korkutuyordu. Korktuğum şey onu kaybetmekti.
Bu kötü düşünceyi kafamdan uzaklaştırdıktan sonra beni bekleyen Alevi gördüm. Beni gördüğünde gülümseyerek bana ilerledi. "Günaydın bebeğim." dediğinde ben de ona gülümsedim. "Günaydın bugün neşeli duruyorsun." dediğimde gülmüştü.
"Benim kız kardeşim benim okulumda okuyacak artık farkında mısın? Bunun ne kadar harika bir şey olduğundan haberin var mı?" dediğinde güldüm.
"Ben de mutluyum seninle yan yana olacağım için." dediğimde gülümsemişti. Ona sarıldığımda güldü. "Eğer biraz daha oyalanırsak geç kalacağız." söylediği ile güldüm.
"Ama ilkokulda Sevgi öğretmenin yaptığı gibi tek ayak üstünde durma cezası yiyeceğimizi sanmıyorum." söylediğimle kocaman bir kahkaha attı. O böyle gülerken tek düşündüğüm şey ne kadar mükemmel olduğuydu.
Hayatımın her anında yanımda olan kız benim için arkadaşlıktan öteydi. O benim evim olmuştu. Çocukken kendimi ağlamamak için sıktığım zamanlarda gider ona sarılarak ağlar, çok konuştuğumu düşünmeden saatlerce onun yanında konuşur, beni kıran şeyleri onunla rahatça paylaşırdım. Ve bu hep böyle kalacaktı. Çünkü o benim kız kardeşimdi.
Birinizin aileniz olması için kanınızdan olması gerekmiyordu. Hatta bazen kanınızdan olan insanlar bile size aile olamazken bir başkası size aile olurdu.
Annem ve babamın yapamadığı o ailelik vasfını babaannem ve Alev bana çok güzel öğretmişti.
"Daha hangi sınıfta olduğunu öğrenmemiz lazım. Hadi Berom koş." dediğinde gülmüştüm. Bu kızı cidden seviyordum.
Küçükken yaptığımız gibi el ele tutuşarak okula koştuk. Yol bayınca Alev'in "Durma koşmamız lazım."derken ki mimikleri beni iyice gülme krizine soktuğu için biraz yavaş gelmiştik.
Okulun kapısına geldiğimizde içeri girdik. Alev hemen nöbetçi olan öğrencilere "Günaydın" dediğinde ben de onun arkasından ilerliyordum. Üzerimdeki bakışları umursamadan ilerlemeye çalışıyordum.
