Gece yarısıydı yarın okullar açılacaktı hiç bir şey düşünemiyordum sadece aklımda tek bir söz vardı yankılanıyordu beynimde "Ben yapamıyorum bitsin artık" bu kelimeler zihnimde çığlık atıyordu sanki tatil günleri boyunca neredeyse yataktan çıkmamıştım bir süre sonra ağlayamaz hale gelmiştim sadece düşünüyordum beklemek çok zordu hayattan kopmuştum belkide ölmeliydim ruhum sıkışmıştı dört duvar arasına kırdam döksem ne işe yarar diye düşündüm her şeyin yarası iyileşiyordu ama kalp yarası asla iyileşmiyordu aslında ayrılmamız değildi beni bu kadar üzen Ayaz'ın bunu neden istediğini düşünüyordum bu ayrılığın nedensizliği beni çileden çıkartıyordu uyumam gerekiyordu belki ama istemedim şehrin sessizliğinde pencereden baktım hala arabalar vardı geçen acaba nereye gidiyorlar bu saatte diye düşünüyordum o gece bir mesaj aldım
Bilinmeyen Numaradan bir mesajınız var!
-Merhaba Arel nasılsın?
-Kimsiniz
-Söyleyemem güzelim
-Güzelim derken?
-Aaa beni hatırlamıyor musun kırıldım gerçekten
-Sen Kuzeysin
-Belkide :)
Bu kişiyi engellediniz!
Olamaz dedim içimden bu bana takık olan o çocuktu
işte bu mesajı aldığımda bütün parçalar yerine oturdu o gece Ayaz'ın tehdit edildiğini anlamıştım bu tesadüf değildi bu çocuk tam bir pislikti...
