SON SÖZLERİM

Ahım Yük Olsun...

Canımı kasten yakan herkese
Ahım yük olsun

Güldüğümde ağlatan herkese
Ahım yük olsun

Ağlamama sebeğ olan herkese
Ahım yük olsun

Sevmediği halde seviyormuş gibi yapanlara
Ahım yük olsun

Sevgimi kullanıp beni bu hale sokanlara
Ahım yük olsun

Benim iyi niyetimi kullanan herkese
Ahım yük olsun

***

      Bitti dedim içimden bu kabus bitti bir daha başlamicak bir daha kimse beni kullanamicak kimsenin oyuncağı olmayacağım kimsenin beni parçalamasına izin vermeyeceğim bitti artık dedim... Ama bitmemişti hiç bişey bitmemişti herşey daha yeni başlıyordu geçmişten gelen bir çift göze tekrardan tutuldum ya akıllanmadığımdandı yada saflığımdan aşıktım o çift göze onu her ne kadar sevsemde hazır değildim affetmeye bilmiyorum belki de bu sefer bir şansı hak ediyordu acaba o şansı ona vermeli miydim vermesem nolurdu kendisine mi kıyardı yada benden neftet mi ederdi belkide onu kaybederdim unuturdu beni affetsem nolurdu peki yine canım'mı yanardı yine üzer miydi beni yine kırar mıydı kalbimi belkide aldatır dı bilmiyordum hiç bişey bilmiyordum aklımda deli sorularla boğuşuyor çözüm yolları arıyordum acaba bulabilir miydim acaba o çözüm yolunu bulabilir miydim en sonunda affettim ama içimdeki şüpheler geçmek bilmedi içimden bir ses hiç iyi yapmadın fidan... Diyordu bana affettiğine pişman olacaksın... Diyordu

      Bir keresin de abim bildiğim birisi bana demişti ki
  "Pişman olacağın şeyler yapma kendini üzecek şeyler yapma"
Onu dinlemek istedim ama sevgim onu bile es geçti affettiğim için pişman olur muydum yoksa iyiki affetmişim mi derdim hiç bilmiyordum sevdiğim adamın bana çocuğuymuş gibi kızması azarlamaları hepsi canımı yakarken ben canımın yandığını belli etmemeye çalıştım sustuğum çok şey vardı sevgimden kavga bile edemiyordum zoruma gidiyordu sustukça ağlamak istiyordum öfkeleniyordum kendime
     *Neden affettin seni kırıcak üzücek anlamıyor musun seni daha çok yıpratıcak neden anlamak istemiyorsun...*
Diyordum ama kendimi bile dinlemiyordum seviyordum ama korkuyordum da şimdi nolucak diye düşünürken düşündüğüm tek şey aldatılma korkusu oluyordu
    *Ya aldatıyorsa ya istemiyorsa beni ya beni aldatırsa...*

Bu soruları düşünmeden edemiyordum elimde değildi korkuyordum aldatılmaktan değil üzülmekten toparlanamamaktan korkuyordum *ya bu sefer toparlanamazsam* diyordum kendime toparlanamazsam nolurdu ki en fazla intihar mı ederdim yoksa depresyona mı girerdim yoksa hiç birşey olmaz mıydı

Düşündüm durdum kendimi her türlü sona hazırlamam gerekiyordu aldatılırsam üzülmeyecektim ben annesini kaybetmiş bir kız olarak herşeye rağmen güçlü olacaktım kimseye minnet eylemicek yolumdan devam edecektim düştüğümde kendi kendimi kaldıracaktım her türlü zorluğa rağmen kendimi ayakta tutmak için direnecektim hiç bişey bitmemişti ben daha yıkılmamıştım ayakta durmak zorundaydım buna mecburdum ayakta durmaya çalışmak için kimseye ihtiyacım yoktu ta ki hayatıma biri girene kadar onun şarkılarıyla kendimi buldum onun şarkılarıyla kendime geldim kendimi hissettim hayatımı mahveden insanlara rağmen hala yaşama umudu olduğunu hissettim yalnız olmadığımı düşündüm tek bir şarkıyla yalnız olmadığımı düşündüm uğursuz bilirdim kendimi uğursuz olmadığıma inandım güçsüz derdim kendime güçlü olduğuma inandım hayatıma bir abi misali girip öylece kaldı korktum ona yaslanmaya korktum onu rahatsız ederim diye o benim herşeyimken ben onun hiç bişeyi olamamaktan korktum duygularım öyle değişti ki birini istemeden kırsam ağlıyorum istemeden kırsam üzüyorum kendimi paralıyorum bilmiyorum belkide yapmamam gerekiyordur ama ben yapıyorum saflığıma dayanıp yapıyorum acı çekeceğimi bile bile yapıyorum yaslanamadığım o duvara sırtımı yaslıyordum çok yalnız hırpalanmış sessiz ve yorgun bir şekilde yaslandım gözlerimi kapatıp şarkıya kendimi verdim beni anlatan o sözlere kendimi bıraktım huzurdu bana beni anlatan söyleyemediklerimi söyleyen bir huzurdu sustum zamanla daha da sessizleştim önceden susmam için kızan insanlar konuşmam için yalvarmaya başladı konuşmadım diye kızmaya başladı odamdan içeri adım atmazken odama kapandım odadan evden adım atmadım insanlardan kaçmaya başladım zamanla kendimle dertleştim yüzleştim çünkü insanlara anlatamadım derdimi insanlara ifade edemedim ifade etsem yanlış anlaşılırdım çünkü yapamadım sustum...