Chapter 4 Kung maglakas-loob kang umalis, sisirain ko ang pamilya ng Zhao!
Kailan nga ba siya naging ganitong magaling na aktor, kahit siya ay hindi makahanap ng kahit kaunting ideya na nais nitong makahanap ng pagkakataon para makatakas mula sa kanyang mukha.
Kahit na nakatakas siya sa kasal ngayong pagkakataon, alam niyang ito'y isang ilusyon lamang sa kanyang puso, na nanganganak na siya'y magpapakasal willingly at isasama ang natitirang bahagi ng buhay niya dito.
Pero... itong masamang babaeng ito ay nagsisinungaling pa rin sa kanya.
Bilang resulta, ang huling liwanag ng kaharian sa kanyang puso ay napapatay.
Si He Shan at ang iba pang mga bodyguard ay tinitingnan si Zhao Wanyi, na may malayang sumakay sa kotse, at ang kanyang mukha ay puno ng pagiging masunurin. Nagpakita rin sila ng mga kakaibang ekspresyon.
Hindi... ang pakiramdam na ito ay napakakakaiba.
Ayon sa nakaraang karanasan, sa ganitong pagkakataon ay dapat ay nagtatangkang tumakas si Miss Zhao sa dagat.
Sa katunayan, noong tumakas si Miss Zhao sa engagement banquet dalawang taon na ang nakakaraan at natagpuan ng pamilya Ji at pamilya Zhao, siya ay tumalon sa ilog...
Ngunit ngayon, habang tinitingnan ang masunurin na si Miss Zhao, na parang isang puting kuneho, biglang nangangapa ang grupo ng mga bodyguard at hindi alam kung ano ang gagawin.
Si Ji Mushen ay nananatiling tahimik ng maikli bago bumalik sa kanyang paglalakad patungo sa kotse gamit ang kanyang mahabang mga binti.
Nakita ito, si He Shan ay madali siyang lumapit sa kanya, itinigil siya, at binabalaan ng mapanagot.
"Boss, mag-ingat ka..."
Bago pa man matapos ang kanyang mga salita, binigyan siya ng lalaki ng masamang tingin.
Si He Shan ay kusang umatras. Sa kabuuan, si Miss Zhao ay bagong nakatakas sa kasal, at ang kanyang boss ay may normal na ugali.
Swerte na hindi nagtagumpay si Miss Zhao sa pagtakas ngayong pagkakataon, o mas lalo pang nakakatakot ang eksena.
Si Ji Mushen ay huminto sa harap ng pinto ng kotse, tiningnan ang babae na nakaupo sa loob ng kotse, at nagsalita matapos ang mahabang katahimikan.
"Akala mo ba, hahayaan kitang makawala? Zhao Wanyi, masyado ka pang naive!" Ngumisi siya.
Kahit na siya ay malambot, hindi siya magiging malambot.
At, hindi niya ito hahayaang makawala.
May halos pathological na pagkakasunod-sunod siya sa kanya, kahit na hindi niya ito kayang kontrolin...
May kaunting walang magawa na ekspresyon sa mukha si Zhao Wanyi. Makita ang kanyang mga mata na puno ng pag-iingat, napilitan siyang magsalita ng masigla.
"Kung hindi ka pupunta, pupunta ako sa bansang M."
Pagkatapos magsalita, hinawakan niya ang pinto ng kotse at nagplano na bumaba.
Ang kanyang boses ay bumagsak, ang mga mata ng lalaki ay napako, at bigla siyang hinawakan ang kanyang pulso na hawak ang pinto ng kotse, tinitigan siya, tila ba siya'y kakainin.
"Kung maglakas-loob kang umalis, sisirain ko ang pamilya ng Zhao!"
Narito na naman... Sa pakikinig ng mga kilalang salitang ito, tahimik na nagsalita si Zhao Wanyi sa kanyang puso, at maayos na umupo muli.
Alam niyang hindi ito nag-iiniritasyon ngayon, kaya't kailangan niyang sabihin ito nang maayos sa kanya, ng may konting panglalambing.
"Kung hindi ka pupunta, sige sasakay na ako."
Ang kanyang mahinahong boses ay narinig, nagtaas ng kilay si Ji Mushen, at ang ekspresyon sa kanyang mukha ay nagiging kumplikado. Ilang segundo pa, bigla siyang umangat ng kamay at isinara ang pinto ng kotse sa kanyang kabilang side. Lumakad at mabilis na umupo sa kabilang side ng kotse.
Sa kanyang pagpasok sa kotse nang maayos, nagpakita si Zhao Wanyi ng nakakatagumpay na ngiti sa kanyang mukha.
Ang lalaking ito ay kumakain ng malambot pero hindi ng matigas. Sayang lang at siya'y mayabang at matigas ang ulo noong siya'y bata pa, at hindi niya alam kung paano ito haharapin. Tuwing magtatalo sila, palaging masasaktan ang isa't isa...
Ang kanyang pagnanasa na kontrolin siya ay napakalakas, tumakas siya, nawalan ng rason siya at ginamit ang lahat ng paraan upang pilitin siyang magpakita, putulin ang kanyang kalayaan, at itakwil siya sa malaking bahay na itinayo para sa kanya.
