Bazen diyorum, ne gerek var;
Yaşamaya, sonunda öleceksem
Bunda ağlanacak ne var?
Sonunda güleceksem.
Ne gerek var okumaya,
Sonunda unutacaksam.
Değmez bu dünyaya,
Sonunda unutulacaksam.
Her şeyin sonu var,
Gerekli mi başlamak?
Mümkün mü acaba
Sonu olmadan yaşamak?
Sonra diyorum içimden :
Madem geldik bu dünyaya,
Mecburuz yaşamaya
Unutulmamak için savaşmaya...
Belki, diyorum yine
Belki güzel olur sonum.
Her şeye rağmen yine de
Güzel biter yolum.
Hayat dediğin bu mu cidden?
Sonunu bilmeden yaşamak.
Tükenir umutlarım bazen,
Yıpratır beni anlamamak.
Gerekiyor bu dünyada;
Gülmek için ağlamak,
Sevmek için nefret etmek,
Bitirmek için başlamak.
Bu kadar zıtlığın içinde
Mümkün mü yaşamak?
Güzel olan belki de
Zıtlıklarla savaşmak.
Mecburum demiştim ya,
Unutulmamak için savaşmaya
Ne kadar savaşsam da
Mahkumum unutulmaya.
Ben böyle düşünürken
Zaman durur bazen.
Biz değil belki de
Dünya isyankardır zaten.
Yolun sonu geldiğinde
Karşılar beni gerçekler.
Kim bilir belki de
Daha güzel bir dünya bekler...
----------------
Uzun zamandır yazdığım şiirlerim, kurduğum hayallerim, umutlarım vardı. Bugün bir yol ayrımındayım. Derler ya hani iki ucu b*klu değnek öyle bir durum. Şimdi siz diyeceksiniz ki bundan bize ne? Haklısınız.
Ben sadece çok uzun yıllardır süren sessizliğime bir ses olmak için yazıyorum. Okuyup okumamak size kalmış.
Benim en büyük hayallerimden biri bir kitap çıkartmaktı. Düşünsenize insanların içinde kendinden bir parça bulacağı bir eserde isminiz yazılı. Bu hayalimi en azından bu şekilde gerçekleştirmek istedim. Büyük ihtimalle okunmaz bile. Ama yarın bir gün keşke yapsaymışım demek istemiyorum.
Başınızı şişirdim özür dilerim. Umarım şiiri beğenmişsinizdir. Kendinize iyi bakın. Seviliyorsunuz.
❤️❤️❤️
