Kalabalık içinde yalnız olmak mı zor yalnızlığının kalabalığında kaybolmak mı? Yalnız değilsin diyoruz çevremizdekilere. Gerçekten hangimiz yalnız olmadığımızı hissediyoruz? Ya da yanımızdakine yalnız olmadığını hissettirebiliyoruz?
Şunu anladım ki ben yanlışmışım. Yanındayım dediğime bile bunu hissettirememişim. Bilmiyorum. Belki de insan öğrenmediği şeyi yapamıyor gerçekten de.
Ben bu zamana kadar hep yalnızdım. Düştüğümde, kalktığımda, ağladığımda... Duvarlarla konuşurdum saatlerce. Bir kağıda, bir kaleme derdimi dökmeyi oturup da biriyle dertleşmeye yeğlerdim.
Bu belki yabanilik gibi gelebilir kulağa. Ama derdinizi anlattığınız, karşısında gözyaşı döktüğünüz insanlar karşınızda kahkaha atınca buna mecbur kalıyorsunuz. Yaranızı gösterdiğiniz, sarsın istediğiniz ilk o yaradan vurunca alışıyorsunuz. Bu yüzden hep tek başına akar benim gözyaşlarım. Bir kağıda, bir şiirin mısrasına en iyi ihtimalle seccademe karıştı akan her gözyaşım.
Derdini anlatmayı bilmeyen, dinlemeyi de bilmiyormuş. Hiç teselli edilmeyen teselli de veremiyormuş.
Ben içim acıdığında kendi kabuğuma çekilip, yaramı sarar sonra en güzel gülüşlerimle çıkarım yine insanların karşısına. Bu kabuk o kadar kalın ki hiçbir şeyi duyamıyormuşum meğer. Ben kendi kabuğumda yaramı sararken bir başkası da yalnızlığına ortak olmamı bekliyormuş.
Yalnızlığa mahkum ettiğimden özür dilerim. Özürlerim manasız kalsa da...
