Çarpışınca Duran Bir Kalbin Hikayesi

1.Bölüm

Selamlarrr bu benim ilk kitabım umarım beğenirsiniz ❤️

Dolu Kadehi Ters Tut - Gitme

Akşam olucaklardan habersiz bir şekilde telefonuma bakıyordum. Babam evde olmadığı zamanlar rahat bir şekilde oturuyordum. Şu an ya bir meyhanede içki içiyor ya da bir kumarhanede bahis yapıyordur. Anneme gelicek olursak o da bir yerde kirayı ödemek için çalışıyordur.

Biliyorum normalde ailede baba çalışır anne de evde durup akşama yemek yapardı. Ama babam yüzünden bizde her şey bu kadar güzel ilerlemiyordu. Babam çoğu zaman dışarıda sabahlardı. Eve geldiğinde çoğunlukla sarhoş olur annemle bana vururdu. Aslında hiçbir zaman babamı sinirlendirecek bir şey yapmazdık. Ama o yine de bizi döverdi. Bir kere babam beni çok dövdüğünde bayılıp hastanede uyandığımı hatırlıyorum. Tam bu düşünceleri dalmışken kapıdan anahtar sesleri geldi.

Ben umarım babam değildir diye düşünürken içeri annem girdi.Onu görünce gülümsedim. Annemi çok seviyordum.Onun yanında kendimi çok huzurlu hissediyordum.Bu düşüncelerden çıkıp kapıdaki anneme dönüp"hoşgeldin annecim "dedim. Annemde bana karşılık olarak" hoşbuldum güzel kızım "dedi. Annem alışveriş yaptığını ve bir şeyler aldığını onlarla yemek yapacağını söyleyip odamdan çıktı. Ben de biraz düşünüp odamı toplamaya karar verdim. Aslında sonuçta yine dağılacaktı odam babam geldiğinde. Akşama kadar odamı topladım ve gülümseyerek"bitti"dedim. O sırada annem bana seslendi"yemek hazır hadi yemeğe gel kızım". Ben de tamam anneciğim diyerek odadan çıktım. Bir saat sonra yemeğimizi yemiş ve bulaşıkları yıkamıştık. O sırada kapı çaldı.

Babam gelmişti annemle birbirimize baktık. Annem korkarak kapıya doğru ilerledi ve kapı kolunu kavradı. Aşağı doğru indirdi. O sırada kapıyı yaslanan babam yere düştü. Ve sinirle haykırdı "niye şu kapıyı düzgün açmıyorsunuz be". Sonra sürünerek içeri girdi. Annemde kapıyı kapattı. Bizde içeriye geçtik. Saat 19:38'i gösteriyordu. Babam anneme zarar verirse onu durdurmak için bende onların yanında oturuyorumdum. Tam olarak 22 dk sonra babam ayağa kalktı ve bana doğru yaklaştı. Şimdi başlıyordu babam bana bir şamar attı sebepsiz yere. Ve bir tane daha. Annem korkarak kendini bana siper etti. Babam annemin bu davranışına daha çok sinirlenmişti.

Babam annemi kolundan tuttuğu gibi yere fırlattı karnına çok hızlı bir şekilde tekmelemeye başladı.Ben babama engel olmaya çalışsamda buna izin vermedi. Biraz sonra annemi bırakıp bize bakıp bir kahkaha attı. Sonra da evden çıkmıştı. Bende hemen annemin yanına koştum. Bayılmamıştı ama bacak arasından kanlar geliyordu bunu görünce çok korktum. Annemi hemen hastaneye götürmem gerekiyordu. Annemi evden zar zor çıkardım. Şimdi ise hastaneye götürmem gerekiyordu annemi. Ama ne bir taksi vardı ne de bir otobüs. Arabamız olmadığı için de götüremiyordum annemi hastaneye. Ama arabamız Olsa bile zaten ceza yerdim 18 yaş altı olduğum için. O yüzden bir şey yapamadım. Sadece ağladım çok ağladım bağırdım ama kimse duymadı sesimi ya da duydular ama duymamazlıktan geldiler.

Annem ölüyordu. O ölmek üzereydi. Ve sesimi kimseye duyuramıyordum. Annemin bilinci kapanana kadar ağladım. O kadar çok ağladım ki ben bile bu kadar ağladığıma inanamadım. Aklıma telefonum geldi Hemen telefonu cebimden çıkarıp 112'yi aradım. O sırada annem bilincini kaybetmişti. Telefon kapanır kapanmaz annemi uyandırmak için sarstım. Uyanmadı bayılmıştır diye düşündüm. O sırada ambulansın siren sesleri yaklaşmaya başlamıştı. Ambulans binanın tam önünde durunca bina ve ambulans arasında kalmıştık. Ambulanstan 2 kişi inmis  bize doğru koşuyordu. Annemi görünce daha da hızlandılar ve onu sarsmadan sedyenin üstüne koydular. Ben de onlarla birlikte ambulansa bindim.

Hayatımın en kötü gününü yaşıyordum. Kısa süre içerisinde hastaneye gelmiştik.Annemi ameliyat haneye aldılar ve biraz sonra doktorlarla birlikte çıktılar. Doktorlar annemin etrafında toplanmış bir şeyler konuşuyorlardı. Annem yaşayacaktı çok mutluydum. Ama ta ki anneme bağlı makinelerden bip sesi gelene kadar. Bir an ne olduğunu anlayamadım. Ama sonra odanın içine doktorlar  doluşmaya başladı. Bir doktor "hasta çöküyor" dedi. Hayır annem bunu bana yapamazdı beni babamla yalnız bırakamazdı. Doktorlar kalp masajına başladılar. Yaklaşık 3 dakika boyunca kalp masajına devam ettiler. Arada kalp ritmi yerine gelsin diye şok cihazından şok veriyorlardı. 3 dakika sonunda doktorlardan birisi "ölüm saati 21.16" deyince resmen hayata döndüm. Yanağımdan yavaşça bir yaş aktığı sırada annemin yattığı yatağın yanına gelmiştim.

Annemin sarstım ama uyanmadı. Sarsmaya devam ettiğim sırada biri bileğimden tutup beni geri çekti. Önlüğünden anladığım kadarıyla bu bir doktordu. Ve bana "çok üzgünüm" dedi. Bende o an dengemi kaybettim ve yere çöküp ağlamaya başladım. Ağladıkça ağladım. Tek kalmıştım. Şimdi babam belkide benide annem gibi döverek öldürecekti o evde. Babamla evde oturmak, uyumak yada yemek yemek bile çok korkutucu geliyordu. Artık tektim ve kendime sahip çıkmam gerekiyordu.

Umarım 1.bölümü sevmişsinizdir. 2.bölümde görüşürüz.  ❤️  ❤️