KADER ÇIKMAZI

Kendimi Değersiz Hissetmek İstemiyorum

                                                                EVA

Eve döndüğümüzden beri annemin telaşlı saatleri bitmemişti.Her şey hızla olup biterken odamdan hiç çıkmamaya çalışmıştım.Ara da odama gelip eşyalarım için bir kaç bavul getirip onları topluyordu ablamla.

Gün günü kovaladı sadece.Batan her güneş diğer günün güneşine merhaba dedi.Geçmesin diye direndiğim zaman hızlıca geçip gitti.Ablamın düğün günü giymem için gelinliğe benzer beyaz kıyafeti duvarıma astığında ben arkamı ona dönüp gözlerimi kapatmakla yetindim.

Benim ne istediğim kimsenin umrunda olmamıştı.Onların istediği gibi olmalıydı her şey.Nasıl bir evlilik istediğimi hiç düşünmemiştim ama böyle de istemezdim.Onun beni sevmediğine adım kadar emindim.Benimle evlenme nedeni ailesinden aldığı para desteği olmalıydı.

Annem misafirler için yemek hazırlamakla meşgulken ben hiç bir şey yapmadım.Beni görmeye gelen misafirler için arada odamdan çıkıp hoşgeldin yapıp geri sığınağıma döndüm.

Sessiz sedasız evlenmemize karar verildiği için büyük bir düğün yapmayacaklardı.Benim de işime geleceği için sesimi çıkarmadım.Bir süre sonra zaten birbirimiz için doğru insanlar olmadığımızı anlayıp bu işe son verecektik.Benim sadece hiç bir şey yapmadan olan biteni izlemem yeterliydi.

Ve beklenen gün geldiğinde benim sadece rolümü iyi oynamam gerekiyordu.Yani bu akşam.Yataktan kalkıp aynada bitik kendime baktım.Göz altlarım koyu halkalarla doluydu.Yüzümü yıkayıp tekrardan aynanın karşısına geçtiğimde ablam içeri gelmişti.

''Uyandın mı?''

''Evet.''

''Seni hazırlamaya başlayayım o zaman.''Yanımdaki tabureyi alıp tam karşıma geçip oturdu.Bende aynanın altındakine oturdum.Ablamın yüzümdeki izleri kapatmak için bir sürü uğraşı arasında gözlerim beyaz elbisedeydi.

''Benim için bir kuruş bile para harcamamaları tuhaf değil mi abla?''

''Annem istemedi.Gelinlik için harcanacak parayı evinizin bir eksiğini alabileceğinizi söyledi.''

''Her zamanki annem işte.''Ablamın titreyen elleri arasında savaş boyalarını sürmüştük.Duvardan elbiseyi giyinmem için yardımcı olmuştu.Saçlarımı benim yapacağımı söylediğimde odamdan çıkıp beni tek başıma bıraktı.

Saçlarımın arasından geçen maşa bir kaç kez parmağımı yakmama neden olmuştu.Canım yansada saçımın birazını arkada topladım.Duvak takmaktansa davete giden biri gibi görünmek daha iyi gelmişti.

Odamdan çıktığımda ablam ve annem hazır bir şekilde bekliyorlardı.''Duvağını unutmuşsun..''

''Gerek yok.''

''Neden gerek olmasın.''

''Gelinliğe gerek yok demişsin ya.Benim için de duvağa gerek yok.''Söylediğime bozulsada çalan kapı buna müsade etmemişti.

''Zaman erken değil mi?''Onlara şüpheyle bakıyordum.Daha bir kaç saatimiz var sanıyordum.

''Önden seni almak istediler.''

''Ne?''Anneme sorgulayan bakışlarımı atsamda bana aldırmadı.çalan kapıyı açtığında Serpil teyze elinde beyaz lalelerden bir demetle kapımızdaydı.

''Hazır mısınız?''Bana gülen suratıyla baksada umrumda değildi.Ayakkabımı ablam getirip giymeme yardım etmişti.Kapıya doğru adımlarken içimde değişik duygularla çevriliydim.

''Akşam bizde geleceğiz.''Anneme sarıldığımda her zamanki anne kokusu ile çevriliydi.İçimde ki tüm isteksizlikle evden çıktığımda Burak arabasından bile inmeye zahmet etmemişti.Annesi ile arabaya birlikte yürürken beni sevmeyen bu adamla ne yapacağımı düşünüyordum.