ŞANS
PARKER
Kendimi her zaman şanslı hissetmişimdir neden böyle hissettiğimi bilmiyorum belki o gün şanslıydım veya şanslı değildim bilmiyorum. Yine saçmalıyorum işte o gün kurtulmasaydım da bişey değişmicekti. Ölmek ya da yaşamak arasındaki fark ne ölürken bi an hayata dönmek...
Yeniden doğmuş gibi saf bir kalp beklide yorulmuş bir kalp. İnsan hep neden var olduğunu bilmek ister aslında bu sorunun cevabı sizde sizin yaşadıklarınız da sizin hayatınızda saklı. İster yaşayıp görürsünüz istemezseniz de benim gibi intihar etmeye kalkarsınız. Aslında intihar etmek kolay bir şey değil bütün hayatınız önünüzden geçiyor güzel anılarınız, kötü anılarınız iyi biri olma çabalarınız hepsi aklınızdan geçiyor ve en son sevdikleriniz geçiyor aklınızdan acaba ben öldükten sonra çok üzülürler mi diye düşünüyorsunuz. Yaptığınız hatalar geliyor aklınıza daha hatalarınızı bile kabul edemiyorken ölmeye çalışıyorsunuz ölmek için kaybedecek bir şeyinizin olmadığı geliyor aklınıza sonra içinizden soruyorsunuz ölmek için cesaretim var mı? Diye. Sanırım benim hiçbir zaman kendimi öldürmek için cesaretim yoktu ki o gün hastanenin çatısında bir saat beklemiştim. Ben güneşin batmasını izlerken Valeria çatıya çıkmıştı ve bana bakıyordu. Arkamı döndüğümde " Ne yapıyorsunuz burada ? yoksa intihar etmeyi mi düşünüyorsunuz ? " Dedi. Aslında o evet dememi beklemiyordu gerçek anlamda sormamıştı bu soruyu ama ben " Evet" Demiştim bile. Bana bakarak güldü. " Neden böyle bir şey yaptığını sorabilir miyim acaba ? " Dedi. Ben o sırada ne diyeceğimi bilemiyordum sahi ben neden intihar ediyordum ki ? " Nedenini ben de bilmiyorum" Dedim. " hayatta hiçbir şey senden kıymetli değil paran mı yok ne yani bi kaç kağıt parçası senden daha mı önemli, senin sevenlerin mi yok kendine yeni bir hayat kur bak her şey hallolur yeter ki sen hayatınla savaş ölmek korkak işi yaşamaksa bir savaş..." Dedi. Bu sözlerden sonra onunla oturup kahve içtik birbirimizi tanımaya çalışıyorduk. Sanırım ben o gün ona aşık olmuştum beni etkileyen sözleriyle beni kendine hayran bırakmıştı. Onun neden burada hastanede olduğunu sormuştum babası rahatsızlandığı için hastaneye gelmiş hava almak için de çatıya çıkmış tesadüftür belki kader bilemem ama iyi ki karşıma çıktı. Onunla konuştuğumuz sıra kahvelerimiz bitmişti kahve almaya gidiyordum tam döndüğüm sırada Valeria 'ya biri silah doğrultuyordu tam o sırada önüne atlamıştım ve kurşun bana isabet etmişti. Hayat ne kadar komik daha az önce intihar etmeyi düşünürken vurulmuştum yüzümde bir tebessümle gözlerimi kapattım...
