DEPREMZADELER

Yıkılan Umutlar

  Sabah annemin "Hadi Hazal derse geç kalıyorsun" sesiyle uyandım günlerden beridir ilk defa doğru dürüst uyuyabilmiştim, dedemin birden bire vefatı ile tüm aile sarsılmıştı neler olduğunu anlamdan vefatının üzerinden iki hafta geçmişti bile hayatımda ilk defa bir yakınımı kaybetmiştim.Dünyada ölümün olduğununu anlamıştım.

Yataktan kalmak hiç istemiyordum hava buz gibiydi ama mecburen kalkıp üstümü giyindim.Dişlerimi fırçalamak için banyoya doğru giderken
annem "ne yersin" diye sordu
"gelince yerim" dedim.
8 kat giyinip derse gittim dershanede arkadaşlarımla görüşmek iyi gelmişti bugün tatilin son günüydü.Okuldan verilen ödevleri yetiştirmeye çalışıyorduk bir yadan.

Ders çıkışı eve gittim ödevlerimi bitirdim ama hem beyinim hem de ellerim kopmuştu.
Akşam anneannemlere gittik.Okullar açılacağı için herkes evine gidiyordu anneannem uzun zaman sonra ilk defa tek başına uyuyacaktı.Bizde evimize gittik çantamı hazırladım ve yatağıma geçtim yine binlerce düşünce kafamdaydı saat ikide ancak uyuyabildim.

Birden bire bir sallantı hissettim ama bu sadece sallantı gibi değildi pencereler yerinden oynuyordu dışardan çığlık sesleri geliyordu.İlk önce depremin duracağını zannettim çünkü her zaman dururdu ancak birden bir cam kırılma sesi duydum ve bağırmaya başladım Allah'a durması için yalvardım ancak hala durmuyordu.İçimden ölük artık diyordum her şey bitti diye düşündüm ancak sonra birdenbire depremde kapının arkasına geçilmesi gerektiği geldi (ancak bu bilgi de yanlışmış)  ayağa kalktığımda yer ıslanmıştı meğerse başımın ucundaki bardak düşmüş içindeki su da dökülmüştü ayağımda çorap vardı o da ıslanmıştı kapının yanına geçtim dualar etmeye devam ettim ancak deprem hala geçmiyordu ardından babam geldi benim ses çıkarmaya halim bile yoktu babama sarılıp ağlamaya başladım. Babam abim ve kardeşim yanına gidicem dedi ben hala çok korkuyordum.

İlk şoku atlattıktan sonra abimlerin yanına gittim hala uyuyanmamıştılar bağırmaya başladım "uyanın artık ölüyoruz" dedim ardından babanemlere gittim üst katımızda oturuyorlardı hala artçılar devam ediyordu dedemler kapının kilidini açmaya çalışıyordu kapının kilidini zorla bulup açtılar telefonları çalıyordu halam arıyordu sesi çok korkuluydu telefonu dedeme verdim eve girdim ve öğretmenimin dediklerini hatırladım üzerime kalın bir şeyler giydim telefonumu cüzdanımı okul çantama doldurdum,bisküvi,battaniye birkaç çorap aldım. Ardından arabaya geçti.Mahalledeki komşular resmen şehri terkediyordu herkes arabasına binip bir yerlere gidiyordu.
Arabada bekliyorduk arkadaşlarımı aramak istedim fakat telefon çekmiyordu bir süre sonra arkadaşım aradı çekim çok kötüydü herkes nasıl diye sordum bazılarına ulaşabilmiş daha sonra aradım ve herkes iyiydi.

                                                        5 Gün Sonra
Depremin üzerinden beş gün geçmişti ve benim hayata karşı tüm umutlarım bitmişti herkes çökmüştü kime baksam yüzünden umutsuzluk akıyordu.
Neyseki küçük kuzenlerim o kadar da mutsuz değildi çocuklar hayatlarında ilk defa bu kadar fazla sosyalleşmişlerdi.

Akşamı olunca yengemler geldi kuzenimin Zonguldak'a gittiğini dershaneye yazdırdıklarını söyledi bana istersen sende git dediler annemde istersen gideriz dedi ben gitmek istemiyordum yengem psikolojine iyi gelir git diyordu abim ve babam da gitmemizi söylemişti.

Düşündüm taşındım ve anneme "gitmek istiyorum"dedim.

Okuduğunuz için teşekkürler