Until the end🥀(Complete)

Until the end part (4)🥀

သာယာလှတဲ့ညနေခင်းနေ၀င်ဆည်းဆာအချိန်ဟာ မြင်ရသူအဖို့ ရင်ကိုအေးချမ်းစေသလို့ တစုံတရာကိုလွမ်းဆွတ်ဖို့ပုံဖော်ပေးတဲ့ပန်းချီကားတချပ်လိုလည်းဖစ်တယ် ကောင်းကင်းကြီးဟာဆိုရင်လဲ နေ့လည်ပိုင်းအစာရှာထွက်ကြတဲ့ငှက်ကလေးတွေလဲအုပ်စုအလိုက် အသိုက်လေးစီပြန်ဖို့ပျံသန်းရင်းအလုပ်ရှုပ်နေကြပြန်တယ် ဒါတွေကသဘာ၀တရားကဖန်းတီးပေးတဲ့အရာတွေမှာတခုအပါ၀င်ပါပဲ။လူသားတွေကြည့်ပြန်တော့လဲ ဘ၀အတွက်ရုန်းကန်းရင်းအိမ်ပြန်ချိန်ဟာ သူလိုငါလိုပြေးလွှားရှုပ်ရှားသွားလာနေကြတယ်။
၀မ်အိမ်တော်တွင်#
တနေကုန်ရုံးခန်းမှာစားပွဲခုံနဲ့ခေါင်းစိုက်မတတ်စရင်းစစ်နေရပီ အိမ်ပြန်ချိန်မှာညနေအတော်စောင်းမှရောက်လာတဲ့မြို့အုပ်မင်းဆိုသူ၀မ်ရိပေါ်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်းပဲစာကြည့်ခန်းမှာ စာဖတ်ရင်းအနားယူနေပြန်တယ်။
"ဒေါက်..ဒေါက်..ဒေါက်..!!"
ရုတ်တရက်တံခါးခေါက်သံကြောင့်အသံပြုမိတယ်
"၀င်ခဲ့"ဆိုတဲ့အသံကြားတာနဲ့တံခါးကိုအသာလေးဖွင့်ပီ၀င်လာတဲ့လက်ထောက်ယန်ယန်။

"သခင်ကြီး ခိုင်းထားတဲ့ကိစလာပြောတာပါသခင်းကြီး"
ပြောဆိုတဲ့အတိုင်း မေ့ဆက်ပြတဲ့သခင်ကြီးပါလေ။
"ဟို..အသားခပ်ညိုညိုကောင်လေးနာမည်ကယီရှင်းလို့ခေါ်ပါတယ် ကိုယ်ပိုင်အသေးစားယာခင်းမှာဟင်းရွက်စိုက်ခြင်းအလုပ်ကိုလုပ်ပါတယ် ပိန်ပိန်ပါးပါးအသားဖြူတဲ့တယောက်ကရှောင်းကျန့်လို့ခေါ်ပါတယ် သူတို့နှစ်ယောက်လက်မထပ်ရသေးတဲ့ချစ်သူတွေပါ သူလေးကအိမ်မှာပဲနေပါတယ်နှစ်ယောက်လုံးကမြို့ပြင်စွန်းနားမှာအတူတူနေကြပါတယ်" ယန်ယန်စကားအဆုံးမှာမျက်ခုံတန်းတွေတွန့်ချိုသွားတဲ့သခင်ကြီးကဘာကိုအလိုမကျမှန်းမသိတဲ့ယန်ယန်တယောက် အသက်ရှုဖို့မေ့သည်ထိရင်မှာစို့နေတာအမှန်ပါပဲ။
"မင်းသွားရပီ" သခင်ကြီးမှသွားလို့ရပီစကားကြားတာနဲ့ချက်ချင်းပဲအပြင်ထွက်လာပီအောင့်ထားသမျှသက်ပြင်းချရလေသည်။သခင်ကြီးနဲ့နေလာသည်မှာနှစ်အနည်းရှိပေမဲ့ခုထိကြောက်ပီနေသားမကျသေးပေအကြောင်းမှာ မျက်နှာတည်လွန်းပီးစကားအပြောဆိုနည်းတာကြောင့်ပင်ဖစ်သည်။
**မင်းလေးကချစ်သူတောင်ရှိနေတာလား မတတ်နိုင်ဘူးလေ ကိုကမင်းကိုမြင်မြင်ချင်းချစ်မြတ်နိုးမိတာကကို့အပိုင်အဖစ်တံဆိပ်ကပ်သတ်မှတ်ထားပီးသားမို့ ဒီဇာတ်လမ်းမှာကိုလူကြမ်းကြီးဗီလိန်ဖစ်နေရင်တောင်မင်းလေးကိုပိုင်ဆိုင်ဖို့ကြိုးစားမှာပါ အချစ်နဲ့စစ်မှာမတရားတာမရှိတာမို့ ကို့အနားမှာမင်းရှိနေဖို့လူယုတ်မာဖစ်လဲ မမူဘူး အရမ်းချစ်တာမို့ကို့အပိုင်ဖစ်ပေးပါ‌ ယုန်လူသားလေးရေ**ဖတ်လက်စစာအုပ်လေးဟာလဲလျစ်လျုရှုခံလိုက်ရပီ အတွေးနယ်ချဲ့ကာ ကုတင်ရှိရာအိပ်ခန်းစီသို့....။