Pairing : Bel x Mammon
.
.
.
ในทุ่งดอกเเอนนิโมเน่สีครามทีกำลังบานออกดอกสวยงามนั้น มีคนสองคนยืนอยู่ใจกลางทุ่งดอกไม้ ถ้าจะพูดให้ถูกคือร่างหนึ่งนอนอยู่ส่วนอีกร่างนั้นกำลังพยุงร่างเล็กที่นอนจมกองเลือดอยู่ต่างหาก เลือดจากกายเล็กไหลลงดอกไม้ย้อมให้มันกลายเป็นสีเเดงสด ภายใต้แสงอาทิตย์อัศดงใจกลางทุ่งดอกไม้นับพันนับหมื่นดอกกลับมีเสียงร้องไห้สะอื้นเเผ่วเบาดังคลอไปกับสายลม
"ฮึก! ทำไม...ทำไม ต้องเป็นมาม่อนด้วย!...ทำไม..." ชายหนุ่มผมบลอนด์พึมพำอย่างนี้ซ้ำเเล้วซ้ำเล่าพลางกอดร่างที่จมกองเลือดอยู่ไปด้วย
ร่างเล็กของผู้พิทักษ์สายหมอกเเห่งวาเรียที่ดูเผินๆ เหมือนไร้ลมหายใจนั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก พยายามจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำบางออกมา
"..บะเบล..." เพียงเท่านั้นคนที่ร้องไห้อยู่ก็ชะงักไปทันที
!!!
"มาม่อน! มาม่อนฟื้นเเล้ว!" เบลดีใจมาก จนลนลานทำอะไรไม่ถูก
"..ฟังฉัน...นะ" เบลที่ได้ยินเเบบนั้นก็สงบลงตั้งใจฟังในทันที
มาม่อนที่เห็นเเบบนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนก่อนจะเริ่มพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป
"..ฉัน...ในตอนเเรกฉันน่ะ..ไม่ชอบนายเลยซักนิด..เด็กอะไรดื้อด้านเเถมยังเเก่เเดดเเก่ลมอีกต่างหาก เเต่พอนานวันเข้าความคิดฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าตั้งเเต่เมื่อไหร่ที่ความขี้เล่นของนายทำให้ฉันสนุกไปด้วย..ฉันยิ้มบ่อยขึ้นตอนที่อยู่กับนาย เเถมบางทีตอนที่นายพาทำอะไรพิเรนทร์ๆ จนโดนดุด้วยกันก็มีความสุขสุดๆ นายเป็นคนเเรกที่ทำให้ฉันสนใจอย่างอื่นนอกจากคำสาปเเละเงิน..." หลังจากได้พูดความในใจออกไปอันยาวเหยียดออกไป มาม่อนก็เว้นช่วงไปครู่หนึ่งเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างได้เเล้ว
'เเล้วก็...ความรัก นายเป็นคนเเรกเลยนะที่ทำให้ฉันรู้จักกับความรัก ทั้งๆ ที่คิดว่าคนอย่างฉันคงรักใครไม่เป็นไปชั่วชีวิตเสียอีก..'
