Kimsesizliğim ile kendime kimse olmuştum.
🎵 Yüksek sadakat belki üstümüzden bir kuş geçer🎵
Kimsesizlik i0nsanın en büyük acıları olurdu. Kimi zaman bu acı o kadar ağır basardı ama benim kimsesizliğim sağımda, solumda ve etrafımda herkes gelip geçerken hissettiğim kimsesizlikti bu . Hayatımda yüzlerce, binlerce kişiyi tanıdım, konuştum ama hiç kimse benim için biri olmadı bunu altı yaşımdan beridir biliyordum. İnsanlar herşeyini ailelerine anlatırdı hep öyle olmazmıydı? Birisi kötü bir şey dese gidip babalarına ya da annelerine söylemezmilerdi? Ben anneme kötü olduğumu söyleyebildim ne de babama.
Onlar bana çok yabancıydılar sokakta yanlarından geçtiğim onca insandan farklı değildiler. Annem ben doğduktan yaklaşık bir yıl sonra beni babama bırakıp gitmiş. Ben onun rahmine düştüğüm andan itibaren beni hayattan koparmak için türlü şeyler denemiş ve ben yine bu sıkıcı dünyaya gelmiştim.
Babam alkoliğin tekiydi. Su yerine dahi alkol içen bir adamdı . Annem ile bir kafede tanışmışlar ve kısa süreden sonra birbirlerine aşık olup evlenmişler daha sonra da ben olmuşum. Kendisi bana karşı yıllarca şiddet uygulamıştı, beni dövdüğü geceler alkolden bilinci yerinde olmadığından ben acı içinde yerlerde kıvranıyorken adımı sayıklıyordu.
Ama ben herşeye rağmen yüzünden gülümseme düşmeyen ve her zaman parıldayan biriydim öyle olmak zorundaydım
Tıpkı Alin gibi....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yangın yerindeki papatya
Novela Juvenilben yanmayan bir ateşin içinde duran bir papatyaydım kuruduktan sonra solduğumu anladığım anda ezel beni o yanmayan ateşten kurtardı...
