Ashes & Dust {NL}

Wat voorheen ging ~ Deel 3

Geniet van het derde deel!

Stem, reageer en deel en breng ook dit deel naar de top!

De afbeelding is van Vex, als deze het althans doet. Wattpad heeft namelijk de neiging fotos niet te tonen.
-----

''Tempens..''

Dat waren de woorden die ik op papier had geschreven. Enige tijd bleef ik er naar kijken maar mijn tekst verdween niet. Ik beet op mijn duimnagel en terwijl ik het topje van mijn nagel eraf scheurde begon ik het te beseffen. Ik had me alles verbeeld.

Maar waarom voelde ik me dan zo boos, waarom had ik gehoopt op antwoorden van hem. Ik pakte het papiertje van de tafel om mijn hanenpoten handschrift te bekijken. Ik zuchtte en maakte er een propje van. Met het propje in mijn handen liep ik naar de keuken en gooide ik deze in de ijzeren prullenbak, dit alles op de voet gevolgd door Vex die me geen seconde uit het oog verloor. Ik glimlachte naar hem, ''Jij vandaag nog wat meegemaakt.'' Grinnikte ik. Het was niks geks dat ik tegen Vex sprak, ik sprak altijd tegen hem. Meer dan tegen me ouders en daarbij was het beter dan in je zelf praten toch? Vex blafte en krabde grinnikend even achter zijn oor. Genietend sloot hij even zijn ogen terwijl zijn staart tegen het crème kleurige aanrecht aansloeg.

Ondanks dat we hier nu al een generatie leefde was de keuken nooit aangepast. Hier en daar waren dan ook wel scheuren te zien in het houtenblad. Ik liet mijn vingers langs de scheuren glijden en keek vervolgens op naar de deurpost waar altijd de zwarte streepjes te zien waren. Streepjes die mijn groei hadden aangegeven, streepjes van mij en Lizzie. Ik voelde hoe mijn ogen waterig werden en ik zag dat mijn zicht waziger werd. Ik voelde een neus tegen mijn been aan duwen en met een waterige glimlach veegde ik mijn vallende tranen weg. ''Het is al goed,'' Zei ik zacht Die blauwe ogen van Vex bleven me echter aan kijken, hij geloofde me niet. Voorzichtig zakte ik door mijn benen heen zodat we nu bijna op ooghoogte waren. ''Het gaat goed, alleen een rare dag.'' Zei ik zacht. Zijn hoofd ging opzij en zijn oren verder omhoog en reactie waardoor ik moest glimlachen.

Mensen verklaarde me vaak voor gek als ik zei dat ik met Vex kon praten maar de meeste daarmee gelijk dat Vex spreekt met woorden. Nee Vex sprak met zijn lichaam en na al die jaren kende ik zijn taal. Vroeger wenste ik dat hij echt kon praten of dat ik zijn gedachte kon lezen maar na een jaar had ik er vrede mee. ''Je wilt dat ik er over vertel niet?'' Zei ik en ging tegen het keukenkastje aan zitten. Vex bleef me schuin aan kijken. Ik zuchtte en legde mijn handen in mijn schoot. ''Vandaag zag ik een jongen.'' Begon ik en keek naar Vex die iets dichterbij kroop, zijn voorpoten op en neer bewegend. ''Hij was knap, heel erg knap. Bruine half lange haren, een olijfkleurige huid, rechte stralende witte tanden en een prachtige glimlach... En de mooiste grijze ogen die ik ooit had gezien.'' Zwijmelde ik en keek vervolgens naar Vex die zijn lippen aflikte. ''Hij is voor mij..'' Zei ik lachend en Vex oren gingen naar achteren om vervolgens zijn kop op mijn schoot te leggen.

Ik zuchtte, ''Yolanda was ronduit een bitch vandaag, ze zag groen van jaloezie toen hij naar me keek en ze was me aan het chanteren.'' Begon ik, ik voelde dat mijn stem weer was beginnen gaan trillen. Ik was altijd nog boos op haar. Hoe durfde ze eigenlijk? En hoe durfde Alice dat te vragen van haar! Alice! Ik keek weer naar Vex die zijn kop van mijn been had afgehaald. ''Maar ik dwaal af is het niet.'' Grinnik ik en aaide Vex weer over zijn hoofd heen. ''Hij kwam naar me toe, hij heet trouwens Tempens.. Gekke naam vind je niet?'' Begon ik. ''In elk geval, hij stelde zich dus voor en hij gaf me dus een briefje. Iets over dat de wereld verging en het moment dat ik het liet zien was het verdwenen.. Wat denk jij teveel chocolademelk?'' Vroeg ik en Vex stond op. Ik fronste toen hij weer terug liep naar de woonkamer. ''Nou dat is dan duidelijk.'' Zei ik. ''Bedankt hé..''

Even bleef het stil terwijl ik altijd nog tegen de keukenkastjes aan zat, vanaf de vloer ik langs de witte gordijnen naar buiten kijken al viel er buiten vallend sneeuw weinig te zien. Ondanks ik alleen was voelde ik me niet eenzaam. Ik kon niet alleen zijn wanneer Vex er was, waar hij zich nu dan ook bevond. Ik fronste, hij was altijd bij mij dus waar was hij nu? Ik verzetten mijn lichaam en kwam langzaam weer overeind, ik wankelde gelukkig niet want ik moest toegeven ik was erg onhandig.

Ik was de keuken nog niet uit of ik stoten mijn tenen aan de ontbijtstoelen aan onze ontbijtbar. Vloekend op één been hinkte ik de woonkamer in waar Vex ook niet was. ''Vex!'' Riep ik. Ik hoorde geen getrippel en zetten me neer op de stoffen donkerblauwe bank waar mijn ogen langs de ronde houten salontafel gleden. Daar op de tafel lag een witte papieren bloem en ik fronste. Lag die er eerder? Of was die er net neer gelegd. Verward keek ik om me heen maar ik zag niemand, zelfs Vex niet. Ik reikte me net naar het briefje toen ik het zware gegrom hoorde van Vex, een grom waardoor ik gelijk overeind schoot. Het gegrom kwam van boven en zo slim als ik was rende ik er gelijk op af. ''Vex!'' Riep ik luid terwijl ik de trappen oprende. Het gegrom werd luider en mijn adem schokte toen ik de kamerdeur van Lizzie open zag staan. Een deur die altijd dicht was geweest om alle pijn te verbergen achter een houten deur. Niemand had ooit maar een vinger op haar spullen gelegd, niemand kon het aan. Het zien van die deur deed mij pijn maar het maakte me woedend dat iemand die deur had geopend. Ik stapte verder mijn handen gebald als vuisten en ik duwde de deur verder open. Mijn ogen werden groter, zo groot als schoteltjes.

Daar in de hoek stond, nee zweefde iemand. Het had geen vaste vorm, het was als gouden zwevende deeltjes die samen een persoon vormde. Het was hij... Ik zag het aan het figuur, de glinstering op de plek waar zijn ogen hoorde te zijn. ''Tempens..'' Fluisterde ik. Ze zwevende deeltjes bewogen en vervormde zich waardoor hij mij aan keek. Zijn blik was niet angstig maar rustgevend. ''Ik was al bang dat je me nooit zou oproepen..'' Zei zijn zangerige stem.

''Oproepen?'' Zei ik verward terug. Hij glimlachte, ''Je schreef op het briefje..'' Zei hij en ik opende mijn mond, ''Oh..'' Zei ik zacht en altijd nog verward.

''Ik heb nieuws..'' Zei hij.