PAPATYA ÇAYI | hyunho

Han Jisung'un Günlüğü

Maraba

Bu bölümü yazarken çok zorlandım yaaa

Günlük yazmak çok zor...

Medya: Kayra - Mesela Yani 

********

(10 Eylül 2007)

Sevgili Günlük

Doğum günüme 4 gün kaldı. Şu an yorganın altındayım. Çünkü içeriden annemin çığlık sesleri geliyor, korkuyorum. Onun bağırmasını istemiyordum. Göz yaşlarım gibi, annemin çığlıkları da bitmiyor. İçeri gidemiyorum. Elimden bir şey gelmiyor. 6 yaşımdayken annemi kurtarmak için gitmiştim ama o canavar beni de dövmüştü. Ben sadece 7 yaşında bir çocuğum. Bana fazla yük veriyorlar. Annemin ölmesini istemiyorum ama öyle bağırıyor ki...
Devamını getiremiyorum.
Okulda sürekli beni konuşuyorlar. Neden? Babamın bir canavar olduğu için mi? Çoğu kez polisi aradım ama o canavar beni de yakaladı. Annem nolur daha fazla ağlamasın...

(12 Eylül 2007)

Sevgili Günlük

Doğum günüme 2 gün kaldı. Bugün sınıftan biri annem hakkında konuştuğu için onu dövdüm. O da ağladı. Niye herkes ağlıyor? Bunu yaparak bende mi canavar oldum? Anneme söylediğimde endişeli gözlerle bana sarılmıştı. Ama ona tam sarılmadım. Çünkü vücudundaki morlukların acımasını istemiyordum. Akşam babam bunu duyduğunda beni kötü dövdü. Niye kimse annemi düşünmüyor? Annemi çok seviyorum ama babam sevmiyor. Ona bunu sorduğumda "Sevmez olur muyum? O benim karım" demişti ama hiç öyle davranmıyor. Bana ilk vurduğunda yere düşerken ayağımı burktum. Bu yüzden bir süre okula gitmeyeceğim. Bugün annem bağırmıyor. 
Huzurlu bir gece...

(14 Eylül 2007)

Sevgili Günlük

Bugün benim doğum günüm. Annem de, babam da evde değil. Saat 21.34. Acaba yetişebilecekler mi? Yoksa hediye mi alıyorlar? Evde bir kek buldum ve üzerine bir mum diktim. Çakmağı yakmayı bilmiyorum. Ne yapmalıyım?  Sanki üzerinde ateş varmış gibi yapıp üfledim. Şimdi de o keki yiyorum. Tanrım'dan ise yeni yaş hediyesi olarak annemle babamın boşanmasını istiyorum. Çünkü her gün, her gece bu çığlıkları duymaktan bıktım. Dayak yemekten bıktım. 

Saat 23.57 ve annemler hâlâ gelmedi. Korkuyorum, evden sesler geliyor. Sanırım sığınacağım tek dayanağım burası. Benim hiç arkadaşım yok, benimle oynayanlar da yok.

(15 Eylül 2007)

Sevgili Günlük

Uyuyakalmışım. Annemler hâlâ evde değil ama evde not buldum. Annem ölmüş. Babam ise cezaevindeymiş. İşte şimdi gerçekten yalnızım. Sanırım babam teslim olmuştu. Ne yapacaktım. Nefes almak için dışarı çıktım. Karşı evin bahçesinde bir çocuk var. Sarı saçlı, çilli ve güzel bir çocuk. Ailesiyle beraber. Yanında iki kız var. Ve şimdi içeriden babası geldi. Elinde pasta. Çilli çocuğun önüne koydu ve o da mumları üfledi. Benden bir gün sonra doğmuştu sanırım. Yavaşça yanağımdan süzülen yaşlarla eve girdim. Akşama kadar ağladım.

(30 Ağustos 2010)

Sevgili Günlük

Doğum günüme az kaldı ama ben kutlamak istemiyorum artık. Çocuk esirgeme kurumunda 3. yılım ve günlerim geçmiyor. Tek bir hayalim var artık. O da idol olmak. Birkaç videodan görmüştüm. Dans etmek, şarkı söylemek, rap yapmak istiyorum. Bu yüzden sadece bunun için çalışacağım. Burada bir arkadaşım oldu. Lee Minho. O da küçük yaşta annesini kaybetmiş. Ama o benden farklı. O sürekli dayak yeme uğruna annesini korumuş. Ama bir gün o okuldayken babası, annesini öldürmüş. Ona da çok üzüldüm. Keşke Minho olup annemi koruyabilseydim.