Fear Or Love

20

Αντιγόνης ποβ
Ξύπνησα νωρίς και τον είδα δίπλα μου κοίταξα την ώρα και ήταν 8 το πρωί δεν έχει δουλειά σκέφτηκα από μέσα μου μπορεί να μην πάει σήμερα αλλά γιατί κάπως έτσι κατάφερε πάλι ο ύπνος να με πάρει αλλά όχι για πολύ μετά από δύο ώρες περίπου ξύπνησα και ήταν ακόμα δίπλα μου σηκώθηκα και έβαλα φόρμες για να καθαρίσω το σπίτι αφού έκανα πρώτα ένα μπάνιο το σώμα ξεκίνησα να καθαρίζω έχει λίγο κρύο τώρα τελευταία είναι Οκτώβριος και μπαίνει Νοέμβριος σε λίγο αφού καθάρισα το σαλόνι είδα τον Πίτερ να κατεβαίνει τα σκαλιά ήρθα με πήρε μια αγκαλιά και με φιλήσει στον λαιμό
-Καλημερα μου είπε με αυτήν την βαριά φωνή
-Καλημερα του είπα και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλια μου Θες καφέ του είπα αμέσως μετά
-Ναι θα βάλω μόνος μου είπε και πήγε να βάλει
Έκατσε στην καρέκλα χωρίς μπλούζα μόνο με την γκρι του φόρμα και με κοιτούσε καθώς έπινε τον καφέ
-Τι του είπα
-Εισαι πολύ όμορφη μου είπε
Κοκκίνισα και χαμογέλασα
-Παω στην δουλειά μου είπε μετά από λίγο πήγε πάνω έβαλα το πουκάμισο του ήρθε μου δώσε ένα φιλί στο κεφάλι και έφυγε

Πέρασε αρκετή ώρα και είχε πάει πλέον 7 ο Πίτερ δεν είχε γυρίσει πήρα την Εβελίνα τηλέφωνο και μου είπε πως ούτε ο Άντριου είχε εμφανιστεί πήγα από εκεί λοιπόν γιατί η Εβελίνα ήταν σε τραγική κατάσταση είχε ένα κακό προεσθημα έλεγε περίμενα μια ώρα και τελικά χτύπησε το τηλέφωνο τι σήκωσε η Εβελίνα τρομαγμένη
-Ο Μπεν είμαι είπε η γραμμή πίσω από το τηλέφωνο
-Ελα Μπεν είπε η Εβελίνα και φαινόταν να τον ήξερε
-Εβελινα έπιασαν τον Άντριου και τον Πίτερ η αντίπαλη ομάδα και τους πυροβόλησαν έχουν χάσει πολύ αίμα
-Και τώρα είπε η Εβελίνα τρομαγμένη
-Λοιπον άκου είπε ο Μπεν ο Άντριου και ο Πίτερ έχουν μια αδελφή ψάξετε να την βρείτε και να την πείσετε να δώσει αίμα σε νοσοκομείο δεν μπορούμε να τους πάμε και δεν ξέρουμε άλλους συγγενείς τους
-Αδερφη είπε η Εβελίνα και φαινόταν να μην ήξερε
-Ναι μεγάλη ιστορία δεν μπορώ να στην πω δεν την ξέρω κιόλας απλά βρείτε την είπε και έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς να μας αφήσει να μιλήσουμε
-Που ψάχνουμε είπε η Εβελίνα
Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα μια φωτογραφία που είχα δει στο σπίτι οπότε είπα να να πάω να την πάρω γύρισα και η Εβελίνα με περίμενε ανησυχεί
-Αυτην πρέπει να είναι είπα
-Για μια στιγμή πριν χρόνια είχα δει έναν τέτοιο φάκελο στο γραφείο του Άντριου πάμε να τον ψάξουμε εδώ νομίζω είναι είπε η Εβελίνα
Μπήκαμε να ψάξουμε και αφού ψάχναμε για ώρες είπε σε κάποια φάση η Εβελίνα
-ΤΟΝ ΒΡΉΚΑ
-Αυτος είναι; Ρώτησα
-Ναι οι φωτογραφίες είναι ίδιες είπε καθώς έβγαζε της φωτογραφίες μια πανέμορφης κοπέλας στην φωτογραφία απεικονιζόταν μία κοπέλα ψιλή μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια το όνομα από κάτω ήταν Σοφία Αγγελοπούλου
-Κατι μου θυμίζει το όνομα αλλά και η εμφάνιση της κοπέλα  είπα στην Εβελίνα
-Δεν νομίζω να την έχω δει ποτέ
Κοιτούσαμε λίγο της φωτογραφίας και είδα μια φωτογραφία και εκείνη την στιγμή θυμήθηκα ήταν η σοφία από το ορφανοτροφείο η μυστήρια κοπέλα που κανείς δεν μιλούσε για αυτήν και κάνεις δεν μιλούσε μαζί της ήμουνα σίγουρα το έλεγε ότι είχε μπει στο ίδιο ορφανοτροφείο με εμένα εξήγησα στην Εβελίνα την κατάσταση και ήταν εξίσου σοκαρισμένη
-Εισαι σίγουρη
-Ναι της είπα χίλια τα εκατό
Προσπαθούσαμε να ψάξουμε που μένει και τι κάνει αλλά δεν βρίσκαμε τίποτα μόνο που ζει μάθαμε λίγο ποίο κάτω από την οδό Χέφνερ ετοιμαστηκαμε και πήγανε να την βρούμε φτάσαμε και μάλλον βρήκαμε και το σπίτι ήταν ένα σχετικά μεγάλο σπίτι μονοκατοικία όλο άσπρο πήγαμε χτυπήσαμε την πόρτα και μας άνοιξε μια κοπέλα 7 χρόνων πρέπει να ήταν μαυρομαλλα με κάστανα μάτια
-Γεια σου της είπα η Εβελίνα και φάνηκε το κοριτσάκι να την συμπαθεί αμέσως
-Ειναι εδώ η μαμά σου την ρώτησα
-Ναι απάντησε και εκείνη την στιγμή φάνηκε από μέσα η σοφία ίδια μακριά μαλλιά με μαύρα μάτια ακόμα αυτό το μυστηριώδες βλέμμα όμως
-Αντιγονη;;; είπε η κυρία
-Σοφια της είπα και ένιωσα ένα ρίγος
-Τι - τι κάνεις εδώ έχω να σε δω χρόνια
-Και εγώ Σοφία
-Περαστε μέσα μην κάθεστε έξω
Μπηκαμε μέσα και καθίσαμε σε ένα καναπέ
-Να σας κεράσω κάτι ένα τσάι καφέ χυμό κάτι
-Εγω θα πιω ένα χυμό είπε η Εβελίνα καθώς έπαιζε με την μικρή
-Και εγώ είπα
Έκατσα και της είπα το τι έγινε
-Αντιγονη δεν γίνεται
-Σοφια είσαι η μόνη μας ελπίδα είπε η Εβελίνα που τώρα είχε αφήσει την μικρή κοπέλα που την λέγανε Κλάρα
-Σοφια σε παρακαλώ της είπα
-Αντιγονη δεν γίνετε
-Γιατι είπε η Εβελίνα απλά δεν γίνεται και καλύτερα να φύγετε
-Σοφια τι έγινε της είπα καθώς την έβλεπα να τρέμει
-Σου είχε πει καμία στο ορφανοτροφείο γιατί πήγα εκεί
-Οχι μου είπαν ότι δεν μιλούσες
-Ναι μετά τον θάνατο της Κλάρα δεν μιλούσα η Κλάρα ήταν μια κοπέλα που πέθανε στα 12 στο ορφανοτροφείο νομίζω στο είχαν αναφέρει Αντιγόνη για αυτό και το παιδί πήρε το όνομα της αλλά πριν πεθάνει την αγαπούσα και την πρόσεχα πολύ  αυτήν ήταν εκεί από μωρό εμένα με έστειλαν στα 8 μου εκεί όταν πήγα ήταν 4 την είχα αγαπήσει πάρα πολύ την είχα σαν μικρή μου αδελφή εμένα με έστειλαν εκεί γιατί η αντίπαλη ομάδα που ο μπαμπάς μου είχε έχθρα πολλά χρόνια ήθελαν να μας σκοτώσουν και ο μπαμπάς πίστευε ότι εγώ δεν θα μπορούσα να υπερασπιστώ την οικογένεια μου και με πήγε στο ορφανοτροφείο
-Λυπαμαι αλήθεια σου λέω είπε η Εβελίνα αλλά θέλω πολύ να τους βοηθήσεις είσαι η μόνη λογικά θα χαρούν να σε δούνε
-Χαχαχα γέλασε λίγο η Σοφία αποκλείεται ο μπαμπάς μου τους είπα ότι μόνη μου ήθελα να φύγω και κάπως τους έπεισε όταν τα έφτιαξα με το πρώτο μου αγόρι τον Λεωνίδα μιλούσαμε έμαθαν ότι ήταν αστυνομικός και δεν μου ξανά μίλησαν δεν θα χαρούν να με δούνε
Δεν μιλήσαμε ήταν πολύ δύσκολο για αυτήν όλο αυτό και το καταλαβαίναμε
Εκείνη την στιγμή μας πήρε τηλέφωνο πάλι ο Μπεν
-Κοριτσια την βρήκατε
-Ναι αλλά δεν ξέρουμε αν..... Πήγε να πει η Εβελίνα αλλά εκείνη την στιγμή πήρε το τηλέφωνο η Σοφία
-Ελα Μπεν θα το κάνω απλά δεν θα με ξανά μπλεξετε
-Σοφια η τελευταία φορά που το κάνουμε αλήθεια είσαι η μόνη μας ελπίδα
-Μπεν την έχω ακούσει αυτήν την πρόταση 30 φορές μέχρι τώρα πάντα με μπλέκετε και λέτε είναι η τελευταία φορά
Φαινόταν λες και γνωρίζονταν
-Θα το κάνει δηλαδή μου είπε η Εβελίνα ψιθυριστά
-Μαλλον της απάντησα με τον ίδιο τόνο φωνής
Έκλεισε η Σοφία το τηλέφωνο και μας μίλησε
-Παω να ντυθώ να αφήσω κάπου την Κλάρα και πάμε
Ξεκινήσαμε για το νοσοκομείο αφού πέρασα πρώτα από την γιαγιά της Κλάρα
-Πως γνωρίζεστε με τον Μπεν χωρίς να γίνομαι αδιάκριτη είπε η Εβελίνα
-Με έχουν μπλεξει αρκετές φορές σε πολλά Εβελίνα γιατί ήμουνα η μόνη τους ελπίδα ή απλά το εύκολο θύμα ο Μπεν ήταν ο μόνος που προσπαθούσε να με προστατεύσει με είχε σαν κόρη του αφού δεν πήρα πατρική αγάπη από τον πραγματικό μου μπαμπά πήρα από αυτόν
Φτάσαμε στο νοσοκομείο που ήταν μέσα στην εταιρία εκεί πέρα είδαμε έναν κύριο γύρω στα 55 που μόλις είδε την Σοφία έτρεξε να την αγκαλιάσει το ίδιο και η Σοφία
-Πως είσαι μικρή είπε ο Μπεν
-Καλα είμαι ήλπιζα να μην με ξανά μπλεξετε αλλά....
-Συγνωμη μικρή είναι η τελευταία φορά άλλη φορά θα τους γαμησω αν σε μπλέξουν αλλά όντως είσαι η μόνη ελπίδα άλλους συγγενείς δεν ξέρουμε αν έχετε και ομάδα αίματος έχετε σπάνια
-Ξερω είπε η Σοφία λοιπόν που είναι θέλω να φύγω το γρηγορότερο δυνατόν από εδώ
-Ναι συγνώμη έλα πάμε
Εγώ και η Εβελίνα περιμέναμε από έξω δεν μας επέτρεψαν την είσοδο

Σοφίας ποβ
Μπαίνω μέσα και βλέπω τον Άντριου και τον Πίτερ σε τραγική κατάσταση ματωμένους παντού η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε καλές σχέσεις αλλά έτσι δεν ήθελα να τους δω τους αγαπώ ακόμα
-Εσεις είστε η αδελφή τον Αγγελόπουλων
-Ναι απάντησα με άγχος
Με έβαλαν σε ένα κρεβάτι και ξάπλωσα μου έβαλαν μετά την βελόνα και άρχισαν να μου περνούν αίμα με είχαν στο ίδιο δωμάτιο με τον Άντριου και τον Πίτερ και ήταν και οι δύο αναίσθητη μετά από μισή ώρα διαδικασία μου είπαν να φύγω πήρα τα πράγματα μου και έφυγα
-Λοιπον Μπεν ας ελπίσουμε αυτήν να είναι η τελευταία φορά που βλεπομαστε εδώ μέσα
-Μακαρι μικρή

Αντιγόνης ποβ
-Πως είναι τα αγόρια ρώτησε η Εβελίνα με έναν τρόπο που δήλωνε άγχος
-Καλα είναι απάντησε η Σοφία με αυτόν τον συνηθισμένο τρόπο
-Ποτε μπορούμε να τους δούμε συνέχισε η Εβελίνα
-Λογικα σε λίγο δεν ξέρω δεν μου είπε κάτι ο γιατρός λοιπόν εγώ φεύγω Αντιγόνη χάρηκα που σε ξανά είδα ελπίζω να τα ξανά πούμε είπε και με αγκάλιασε
-Σοφια μήπως ξέχασες κάτι
-Α ναι είπε η Εβελίνα και πήγε και χαιρέτησε τον Μπεν
-Οχι εμένα κάποιον άλλον
-Μπεν δεν αποχαιρετάω τα αδέλφια μου είδες τα είπα αδέλφια μου από τις λίγες φορές που τα λέω έτσι είπε και γέλασε
Μας αποχαιρέτησε σηκώνοντας το χέρι και έφυγε μπήκε στο αμάξι και αυτό ήταν χάρηκα που την είδα η αλήθεια είναι

Αυτό ήταν το 20 κεφάλαιο λίγο μικρό αλλά εξίσου ωραίο ελπίζω να σας άρεσε μέχρι το επόμενο φιλάκια 💋💋💋💋💋