Karanlığın İçinden

1.Bölüm

Bazı anlar olur ya hani sanki hiçbir şey eskisi gibi olmayacak gibi gelir. Bir huzursuzluk kaplar içimizi. Şu an tam da öyle bir andı. İçimdeki huzursuzluk o kadar büyümüştü ki nefes almakta bile zorlanıyordum.

"Emre lütfen gitme. Bak o şerefsizin nasıl biri olduğunu biliyorsun durumlar böyleyken lütfen gitme bir yere yarın birlikte konuşuruz."

"Sanem hayatım sakin ol. Bir şey olmayacak güzelim. Gidip derdi neymiş öğrenip gelecem hepsi bu kadar."

"Ya anlamıyorsun içimde kötü bir şey var ya sana bir şey yaparsa."

"Şşşş sakin ol güzelim .O it bana hiçbir şey yapamaz."

"Peki. O zaman bende geleyim seninle."

"Hayır Sanem saçmalama güzelim. Gidip ne derdi varmış öğrenip gelecem zaten."

"Gitme desem de gideceksin dimi? Lütfen dikkat et kendine. Seni seviyorum."

"Bende seni seviyorum güzelim. Söz gelecem hemen." diyip son bi kez alnımdan öptükten sonra kapıya doğru gitti Emre.

Akşamdan beri onu gitmemesi için ikna etmeye çalışıyordum ama beni dinlememişti.

Yıllardır ortağımız olan ama sonradan ne kadar iğrenç biri olduğunu öğrendiğimiz ve tüm bağlantımızı kesmeye çalıştığımız Berkay Yıldırım bugün sevgilimi sözde konuşmaya çağırıyordu ama bu işin sonu iyi değildi.

İçimdeki hisse daha fazla engel olamayarak kabanımı ve çantamı alıp çıktım evden. Emre'nin peşinden gidecektim. Gitmem lazımdı. Onu öylece bırakamazdım. Arabama hızlıca binip çalıştırdım.

Nereye gideceklerini Emre söylemişti. O adrese doğru yola koyuldum.

Yol gittikçe daha da tenha sokaklara doğru ilerliyordu. O şerefsiz bu gece bir şey yapacaktı, belliydi.

Arabayı daha hızlı kullanmaya başladım. Geldiğim yer tenha dar sokaklara dönüştüğü için arabamı bırakıp yürümeye başladım.

Bağırış seslerini duymam irkilmeme sebep oldu ama durmadım. Daha hızlı adımlarla yürümeye başladım .

Çıkmaz bir sokağa girdiğimde sonunda onları sokağın sonundaki duvarın önünde görmüştüm. Oraya doğru ilerleyecektim ki Emre'ye doğru tutulan silahı görmemle olduğum yerde kalakaldım. Kendime gelmem gerekiyordu.Onu durdurmam gerekiyordu.

"Yapma."diye bağırarak oraya doğru koştum.

Beni duyan Emre "Sanem ne işin var senin burada. Git hemen."dese de ben onlara doğru koşmaya devam ettim.

"Vay vay vay. Kimleri görüyorum ha. Sanem Hanım da buradaymış. Gel gel duymak ister misin gerçekleri?" dediğinde gözlerindeki ifade o kadar korkunçtu ki. Bizim tanıdığımız Berkay bu değildi.

"Asıl senin gerçeklerinden bahsedelim Berkay. Son aylarda yaptıklarından sonra ne diyelim ki biz sana. İğrenç birine dönüşmüşsün."

"Ahh ahh çok üzüldüm şu an. Ne kadar iğrenç biriyim değil mi ben?" başta alayla söylediği şeyden sonra gözleri bu sefer olduğundan çok daha sert bakıyordu.

"Ha sen söyle Emre. Sen daha iyi bilirsin benim ne kadar iğrenç biri olduğumu." diyerek devam etti konuşmasına.
Ne dediğinden hiçbir şey anlamıyordum ama bunu durdurmam gerekiyordu.

"Bilirim Berkay." dedi Emre. Bunlar ne saçmalıyordu hiçbir şey anlamasam da
"Saçmalamayı bırakıp o silahı indir." dedim.

"Bilirsin bilirsin. Şimdi bir kere daha göreceksin ne kadar iğrenç biriymişim ben." diyip tetiği çektiğinde bağırmaya başladım.

"Berkay bırak o silahı."

"Sen karışma. Kimin ne olduğunu bilmeden konuşmak kolay tâbi dimi Sanem Hanım. Sıra hepinize teker teker gelecek."

Bir şey dememe fırsat bile vermeden o tetiği çekmişti. İşte o ses artık hiçbir şeyin aynı olmayacağının kanıtıydı.

Emre kanlar içinde yatarken gözyaşlarım akmaya başlamıştı. Sadece gözyaşlarım akmıyordu. Yağmur da sanki gözyaşlarımı gizlemek için sanki bu kirliliği temizlemek için yağıyordu.

Emre'nin hayatımda belki de en çok sevdiğim insanın ölmüş bedenine sarılırken "Emre" diye bağırdım. Sesim o kadar gür çıkmıştı ki ben bile beklemiyordum ve ardından arkasını dönerek yürümeye başlayan Berkay'a

"Sen Berkay Yıldırım bugünü unutma. Bu yaptıklarının hesabını bir gün aynı şekilde soracağım sana. İşte o gün göreceksin kim gerçek kim sahte diye. Yemin ederim ki bu yaptıklarının hesabı aynı şekilde sana sorulacak."

dediğimde arkasını dönüp son bir defa yüzüme bakıp geri döndü. Ama ben Sanem'dim bu yaptıklarının hesabı sorulacaktı.