Serendipity

Inleiding

"De uitslagen zijn binnen en daaruit blijkt dat uw zoon een autistische stoornis heeft."

Na de woorden van de dokter komt er bij mij verder niks meer in. Ze vertellen iets wat eigenlijk al bekend is, maar de feiten zo in je gezicht geduwd krijgen... dat is niet hoe ik mijn maandagochtend wilde beginnen.

Hij begint een hele uitleg tegen mijn moeder over wat het inhoud en waar ze het aan hebben kunnen merken. Dit zijn gewoon punten die ze oplezen en hier moet dan uit blijken dat ik anders ben? Ik wil helemaal niet anders zijn.
Ik wil gewoon behandeld worden als mijn broertjes, zoals mijn beste vriend Milo en zoals alle andere mensen op deze wereld.
Ik ben gewoon Matthyas, gewoon dezelfde persoon als ik was voordat we hier dit doktersbezoek hadden.

"Lieverd, klaar om te gaan?" Ik kijk mijn moeder aan en knik afwezig. Ik heb geen zin om nu naar school te gaan en te doen alsof er niks gebeurd is.

Terug in de auto speel ik wat met mijn vingers, mijn gedachte bij wat de dokter zei.
"Mam..." Begin ik zacht, ze maakt een instemmend geluidje om aan te geven dat ze luistert.
"Willen jullie mij alsjeblieft niet anders behandelen? Ik ben echt niet incapabel of anders dan jullie."

Mijn moeder zucht zacht voor ze opnieuw haar gaspedaal indrukt om weg te rijden bij het stoplicht.

"Matthyas... jij bent en blijft gewoon dezelfde voor ons, daar gaat niks iets aan veranderen. Wel houd ik je vandaag thuis van school, ik weet dat je er niet naar staat met je hoofd nu." Dankbaar knik ik en kijk naar buiten waar we nu langs een basisschool rijden. Allemaal groep 1 en 2 leerlingen die de tijd van hun leven hebben in de zandbak en op de driewieler fietsen.
Zouden zij zich zorgen maken? Zouden zij ook anders zijn zoals ik misschien? Wat als er helemaal niemand in Ameide een gestoorde autist is? Ben ik dan helemaal alleen?