Serendipity

Kleine stappen zijn ook voortgang

Aangekomen bij de kantine zijn mijn zenuwen het dak uit. Mijn oren suizen licht en mijn maag draait. Er zijn veel geluiden en mensen waar ik eigenlijk net niet zoveel behoefte aan heb.
Ik probeer mijzelf duidelijk te maken dat ik dit voor Milo doe en ook Rob niet de indruk wil geven dat Milo zijn beste vriend niet spoort.

"Dit is Matthyas, mijn beste maatje." Hoor ik Milo mij voorstellen aan de 3 jongens die al aan de ronde tafel zitten.
Met zweterige handen en een droge keel neem ik plaats naast Milo. De blikken van de 3 probeer ik zo goed als te ontwijken. Alle geluiden lopen langs elkaar en focussen lijkt een immens lastige opgave te zijn.

"Is hij wel oké?" Hoor ik een onherkenbare stem in de verte. Ik probeer mij te focussen op mijn eigen bubbel, even alles loslaten en tot rust proberen te komen.
"Ja hoor, bedankt voor het vragen! Hij heeft autisme dus dit is een flinke stap." Ik hoor dat Milo trots op mij is, toch voel ik mij als een grote duts. Ik kan niet eens fatsoenlijk deze ruimte betreden zonder enige vorm van chaos te creëren.

Ik breng alleen maar gezeik met mij mee.

Ik voel Milo zijn hand op mijn been die er zachtjes in knijpt. "Je doet het super maatje, ik ben echt heel erg trots." Ik glimlach klein naar Milo die een mok warme chocolademelk naar boven houd. "Hij staat af te koelen, begin je er zo wel aan?" Ik knik en pak het lepeltje dat naast de gele mok ligt. Als ik voor mijn gevoel genoeg slagroom erdoor geroerd heb, neem ik een slokje. Het warme goedje fijn op deze frisse lente avond.

Ik ben compleet met mijzelf bezig en niet bezig met de conversaties die gaande zijn tussen de 4 jongens waar ik mee aan tafel zit. Ik heb nog niet eens om hun naam gevraagd. Zelf dat kan ik niet.

"Moeten we niet verkassen naar een rustiger plekje?" De jongen tegenover mij stelt deze vraag. Nog onwetend van zijn naam probeer ik mij te focussen op de antwoorden van de andere jongens.

"Ik denk dat je gelijk hebt Koen, we zullen even buiten bij de heaters gaan zitten, er is toch niemand daar." Zegt Rob instemmend. Al vlug staan we op om zo onze weg naar buiten te maken. Ik voel Milo achter mij lopen en zijn vrije hand op mijn schouder leggen. "Ik ben zo super trots op jou." Ik glimlach klein en ga op de witte tuintafel stoel zitten.
De frisse lucht en rustigere omgeving zorgt ervoor dat ik mij een stuk meer op mijn gemak voel.

"Je krijgt gelijk wat meer kleur, ik vind echt dat je het super deed daar binnen Matthyas." Ik kijk op naar dezelfde jongen die het idee had om hier te gaan zitten. Hem nu pas goed bekijkend zie ik zijn lieve lach en grote blauw ogen. Ik glimlach bedankend zijn kant op voor ik mijn blik terug laat gaan naar de - inmiddels bijna koude mok - die tussen mijn handen is geklemd.

"Maar is dit dan de eerste keer dat jullie elkaar in het echt spreken?" De jongen met de donkere baard vraagt dit specifiek aan de twee heren waardoor wij hier nu allemaal zitten.

"Ja eigenlijk wel." Hoor ik Milo naast mij zeggen, Rob lacht verlegen. "Hadden jullie niet liever alleen eens willen afspreken? Of durfde je niet Robje?" Lacht hij nu naar de jongen rechts van hem. "Stil jij, ik was misschien gewoon wat nerveus en wilde dat jullie me konden helpen als ik het zou verpesten." Het is best schattig dat ze elkaar zo leuk vinden. Ik ben ook echt heel erg blij voor Milo.

Ik denk dat ik zelf beter af ben alleen. Zo doe ik niemand pijn met mijn wisselvallige gedrag en rare trekjes zoals ik ze zelf maar ben gaan noemen.

"Maar Matthyas, vind je dit dan niet vervelend dat je erbij moet zijn? Voel het alsjeblieft niet aan als een verplichting hoor! Het is super gezellig dat je er bij bent en je bent altijd meer dan welkom! Doe je eigenlijk ook een sport?" Door de vele vragen van Rob val ik in een soort bodemloze put. Mijn hart versnelt als in mijn hoofd ik alle woorden over elkaar voel struikelen.
"Hey maatje, niet zo luisteren hoor naar die Brabander. Die praat meer dan hij hebben kan." Grijnst de jongen voor mij als hij wat zachter praat.

Ik weet niet wat het is, maar deze jongen weet precies hoe hij mij gerust kan stellen. Normaal doet alleen Milo dat.

"Ik weet helemaal niet hoe jullie heten... sorry ik ben er niet echt bij geweest." Voor mijn gevoel komt het allemaal maar rottig mijn keel uit. Als ik de jongen voor mij breed zie glimlachen voel ik dat gevoel afzwakken.
"Ik ben Koen! Dit is Raoul en dan Robbie, daar heb je natuurlijk al van gehoord." Dus de jongen heet Koen. Ik knik en bekijk ook even de andere 2 naast Koen.

//

"Vond je het echt niet erg? Het spijt me zo dat ik je mee gesleurd heb!" De woorden van Milo herhalen zichzelf tot in den treuren. Ik heb zijn excuses nu al 7 keer gehoord maar er lijkt geen eind aan te komen. Ook niet als ik hem duidelijk maak dat hij zich nergens druk om moet maken. Dat ondanks het er niet zo uitzag; ik echt heb genoten.

"Ik wil je gewoon niet voor de leeuwen gooien Matt." Geeft hij toe. Dit is niet eens gebeurd, dit was een normale situatie waar ik, als normaal persoon, een beetje moeite mee had.

"En dat zeg ik niet om te zeggen dat je anders bent. Ik ben trots op jou en dat weet je." Ik zucht diep uit en sla mijn armen om de iets langere jongen heen. "Bedankt Miel, voor alles." Hij knuffelt mij net iets steviger terug en geeft mij een kus vanboven op mijn hoofd. "Ik zou alles voor jou doen Matt, altijd."