Size de oluyor mu bazen aklım başımda olmasa bi deli divane olaydım daha iyiydi diye düşünceler geliyor mu sıradan bir hayat pek içinde aksiyon yok öyle saçma sapan ihtiraslar kin nefret vs vs olmayan bir hayat normal mutlu güzel bir tablo ön plana çıkıyor ama o iki gözün arkasında beyin dediğimiz bizi yaşatan organın hiç kapanmaması rahatsız etmiyor mu sizi de sürekli çalışıyor durmaksızın ve benim istemediğim şeyleri de işinin içine sokuyor ben bu fikri istemiyorum diye inatlaştıkça o da hayır olacak bu fikir diye ısıtıp ısıtıp önünüze koyuyor mu sizinde ansızın AAAAAAA YETER LAN KAPAN ARTIK dediğiniz zamanlar var mı yoksa sadece bana mı özgü bu eskiden güzeldi o beyin beni istediğim tepeye çıkarır arka fonda ufaktan bi müzik tıngırdatır beni rahat bırakırdı ama bunu artık yapmıyor tamamen kendi istekleri doğrultusunda devam etmeyi tercih ediyor ben onu değil o beni yönetmeye başladı kontrolü tekrar ele alabilirmiyim alamazmıyım emin değilim boşverip akışına bırak diyorum ama kontrolcü yanımda ona razı gelmiyor aslında en güzeli şarteli indirmek diyor insan ama Buda büyük sorun her açıdan büyük bir hüsran aslında indirdin sonuç bom toprak direkt dönüşü yok yaşanacak çok şey var diyor insan kendine düşüyor bir kuyuya ama tepede ışık var çabalasam bir iki düşerim belki kolum bacağım kırılır ama bu dipsiz kuyudan çıkmak için bir umut var diyor be yani tek saçma nokta sanırım kuyunun ucunda ışığa bakıp off çok uzak demek o ıslak çamurlu nemli kuyuyu benimseyip içine yuva yapmışız güvenli alan ilan ederek oradan ayrılmaya korkuyoruz o tepemizde ki ışık bizi korkutuyor bilinmezlik her zaman insan oğlunu korkutur bu cümlede dahi korktunuz bilinmezlik deyince neden hep kötü şeyler çağrıştırır insan aklı belki o bilinmezlikte bir o kadar da iyi ve güzel şeyler var neden hep negatife düşme eğilimimiz var sanırım 90 ların çocuklarının genel sorunu bu ah o kuyudan bir çıkabilsek o tabuları kabukları bir parçalasak ne kadar mutlu olacağız kim bilir ama biz çamura ve o karanlık kirli kuyuda oturmayı tercih ediyoruz bu kuyudan çıkmak gerek bu bizi buraya terk eden beyin arkadaş bu kapının kolunu artık bırak bırakta bizde mutluluğa koşalım be yorma kardeş artık bizi mutlu günlerimiz var çuvalımızda ama biz taa diğer dağın tepesinde ki kötüye bakıyoruz çuvalın ağzını açmadık ki kin kusucam öfke nefret kusucam ama o çuvalı temiz açıcam gel son bi damla enerjimizle şu oturduğumuz yerden bi kalkalım silkelenip kuyunun duvarlarını tırmanalım tepede ne var merakına kapılsak yeter bu gece ben ayağa kalktım yarında tırmanırım ömrümün yettiği yere kadar gidicem mutlu olmaya gülümsemeye
