Quarantine Love

Hμέρα 0

Παρασκευή 20/11/2021

Γειά σας. Ονομάζομαι Νικολέτα και είμαι 25χρονών. Είμαι συγγραφέας και μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω. Ζω στην Αγγλία με τον αδερφό μου τον Άρη. Βασικά ζούσα γιατί παντρεύτηκε και με άφησε μόνη. Είναι 30 ετών και έχει μια πολύ όμορφη γυναίκα, την Δανάη. Είμαστε πολύ δεμένοι. Θα με καλέσουν για φαγητό, και θα βγούμε συχνά όλοι μαζί απλά τώρα με τον covidόλααυτά έχουν αλλάξει .Εγώ δυστυχώς λόγου ενός προβλήματος υγείας που έχω πρέπει να προσέχω πολύ γιατί αν κολλήσω μπορεί να μην έχω ήπια συμπτώματα .Δεν βγαίνω από το σπίτι σχεδόν καθόλου. Παρόλου που προσέχω πολύ τις τελευταίες δύο μέρες δεν νιώθω και πολύ καλά .Αγχώνομαι πολύ με αυτά και σκέφτομαι πολύ να πάω να κάνω το τεστ αλλά φοβάμαι πολύ... Χωρίς να το σκεφτώ και πολύ ντύνομαι και με μάσκα βγαίνω από το σπίτι. Μετά από ένα τέταρτο περίπου έφτασα στο νοσοκομείο για να κάνω το τεστ. Περίμενα λίγα λεπτά μέχρι να τελειώσει το άτομο που ήταν μπροστά από εμένα για να πάρω σειρά...Μετά από λίγα λεπτά άνοιξε η πόρτα μπροστά μου και είδα να βγαίνει ένας άντρας. Πέρασε από δίπλα μου και αμέσως τα μάτια μας κόλλησαν. Αυτά τα χαρακτηριστικά μάτια εγώ κάπου τα ξέρω. Δεν έδωσα παραπάνω σημασία και μπήκα στο δωμάτιο. Δέκα λεπτά αργότερα αφού έδωσα όλα τα στοιχεία που έπρεπε πήγα στο αμάξι μου. Τα χέρια μου έτρεμαν από το άγχος. Καθώς προσπαθούσα να ξεκλειδώσω την πόρτα του αυτοκινήτου άκουσα το όνομα μου.

Ian:"Nicol?"

Γυρνάω σιγά-σιγά και βλέπω πάλι αυτά τα μάτια που αντίκρισα πριν.

Ν:"Ian!"Είπα με έναν ψεύτικο ενθουσιασμό.

Ian:"Τι κάνεις εδώ? Δεν πιστεύω να..." είπε λίγο αμήχανα

Ν:" Δεν ξέρω ακόμα" είπα απότομα και τον διέκοψα.

Ξαφνικά με έπιασε μία ζαλάδα και πήγα να πέσω .Ευτυχώς με έπιασε ο Ianκαι δεν χτύπησα.

Ian:"Δεν μπορείς να οδηγήσεις σε τέτοια κατάσταση, θα σε πάω εγώ." είπε και με έβαλε στο αμάξι του.

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα ότι ήμουν στο κρεβάτι μου. Πονούσε όλο μου το σώμα και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Κοίταξα έξω και είδα ότι το φως της ημέρας δεν ήταν εκεί που το είχα αφήσει και είχε δώσει την σειρά του στο σκοτάδι της νύχτας. Ήθελα τόσο να σηκωθώ να πάω να πιώ ένα ποτήρι νερό αλλά και μόνο στην σκέψη δεν το άντεχα. Άκουσα την πόρτα του δωματίου να χτυπάει και ξαφνιάστηκα με το ποιος μπορεί να είναι.

Ν: "Ναι?" είπα διστακτικά

Ian:"Σου έφερα να πιείς ένα χυμό και και κάτι να φας."

Ν: "Έμεινες!" είπα πιο πολύ ενθουσιασμένη από ότι θα έπρεπε.

Ian:"Πρώτον, θα με σκότωνε ο αδερφός σου ανήξερε τι έγινε και ότι σε παράτησα και δεύτερον ρε μικρό θα σε άφηνα σε τέτοια κατάσταση?"

Ν: "Με έχεις αφήσει και σε χειρότερη" είπα και κατέβασα το κεφάλι μου.

Ian:"Θα είμαι μέσα για ότι χρειαστείς."

Ν:¨Καλύτερα να φύγεις. Εγώ φαίνεται ότι είμαι άρρωστη αν εσύ δεν έχεις τίποτα κρίμα είναι να κολλήσεις. Έχεις και μικρό παιδί..."είπα και ξάπλωσα ξανά γυρίζοντας τον την πλάτη.

Δεν μίλησε απλός έφυγε κλείνοντας την πόρτα του δωματίου μου. Ε βέβαια το να φεύγει πλέον είναι το στοιχείο του. Μετά από λίγο ήπια ένα παυσίπονο και με πήρε ο ύπνος.

Δεν κοιμήθηκα πολύ. Από την μία ένιωθα πολύ κουρασμένη αλλά κοιμάμαι όλη την μέρα και δεν μπορώ άλλο. Αφού το παυσίπονο έδρασε μπόρεσα να σηκωθώ να πάω λίγο στο μπάνιο και μετά στην κουζίνα για να πιώ λίγο νερό. Η τηλεόραση στο σαλόνι ήταν ανοιχτή και σκέφτηκα ότι θα την άφησε ανοιχτή ο Ian.Πήγα να την κλείσω και τότε τον αντίκρισα να κοιμάται στον καναπέ και να είναι σκεπασμένος με το μπουφάν του. Τον λυπήθηκε η καρδιά μου που τον είδα έτσι. Μάζεψα όλο μου το κουράγιο και πήγα να του φέρω μια κουβέρτα για να τον σκεπάσω. Ήταν τόσο ήρεμος και γλυκός.

 Η ώρα ήταν 5 το πρωί και ένιωθα για ακόμα μια φορά να με αφήνουν οι δυνάμεις μου οπότε αποφάσισα να πάω να κοιμηθώ γιατί αύριο είναι μια πολύ δύσκολη μέρα.