You're my world season II

ភាគទី៤:សុភមង្គលដ៏សាមញ្ញ

   ធ្មេចបើកៗថ្ងៃចុងសប្ដាហ៍ក៏បានមកដល់ហើយដោយសារតែថ្ងៃនេះជាថ្ងៃពិសេសទើបស៊ុននូនិងសុងហ៊ុនភ្ញាក់តាំងពីព្រលឹមអុរដើម្បីរៀបចំអាហារពេលព្រឹកនឹងអាលញុាំឆាប់បានទៅថតpre-wedding។ ថ្ងៃនេះម្នាក់ៗគឺថាតែងខ្លួនស្អាតៗដល់ហើយមិនលើកលែងសូម្បីតែក្មេងតូចទាំងពីរក៏ស្លៀកពាក់បែបហាយសូដែរនិយាយទៅប្រុសៗគឺសង្ហារតែម្ដង ឯស្រីៗវិញក៏ស្អាតគ្មានកន្លែងទាស់ដែរព្រោះតែលីសានិងជេននីគឺកំពូលអ្នកពូកែធ្វើខ្លួន។ស៊ុននូពាក់អាវ.កវែងពណ៌.សពីខាងក្នុងអាវធំក្រាស់វែងពណ៌ខ្មៅពីខាងក្រៅនិងស្លៀកខោពណ៌ក្រហមក្រម៉ៅចំណែកឯសុងហ៊ុនវិញពាក់អាវក្រៅជាប្រភេទអាវស្បែកពណ៌ស្លែនិងខោពណ៌ទឹកដោះគោ ពេលដែលពួកគេដើរក្បែរគ្នានិយាយពីថាសមគ្នាឥតខ្ចោះតែម្ដងហើយ។ចំពោះលីសាវិញនាងស្លៀកពាក់ពណ៌ខ្មៅមួយឈុតឡើងដូចBoss girlរាងសិចស៊ីបន្តិចហើយចំណែកជេននីវិញពាក់បូពណ៌ផ្កាឈូកស្លៀករ៉ូបរូបផ្កាតូចៗត្រឹមជង្គង់ផាត់ម្ស៉ៅក្រហមព្រឿងៗត្រង់ថ្ពាល់ពិតជាស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់។ ពួកគេជិះឡានតែមួយជាមួយគ្នាដោយលីសាជិះខាងមុខទន្ទឹមនឹងសុងហ៊ុនចំណែកឯអ្នកដែលមានតួនាទីជាម៉ាក់ៗទាំងពីរគឺអង្គុយនៅបាំងខាងក្រោយ។ មិនយូរប៉ុន្មានពួកគេក៏បានមកដល់ហាងដ៏ធំដែលមានដេគ័ររចនាយ៉ាងស្រស់ស្អាតសាកសមជាហាងថតរូបនិងសម្អាងការពិតមែន បើនិយាយពីទីធ្លាវិញគឺថាធំទូលាយលាតសន្ធឹងកណ្ដាលក្រុងតែម្ដង។ គ្រាន់តែឃើញឡានទំនើបឈប់ភ្លាមបុគ្គលិកក្នុងហាងក៏នាំគ្នារត់មកទទួលស្វាគមន៍ភ្ញៀវយ៉ាងកក់ក្ដៅ។
   "ជម្រាបសួរបាទ!មានអ្វីត្រូវការឲ្យពួកយើងជួយទេ?"
   បុគ្គលិប្រុសម្នាក់សួរទៅកាន់សុងហ៊ុនតែស៊ុននូជាអ្នកឆ្លើយជំនួស។
   "ពួកយើងបានកក់ឈុតនិងណាត់ថ្ងៃថតPre-weddingកាលពីអាទិត្យមុនតើមានបានរៀបចំរួចរាល់ហើយឬនៅ"
   "អូហ៍!អ្នកកក់ឈ្មោះ គីម ស៊ុននូមែនទេ?"
   "បាទ"
   "សូមអញ្ជើញមកខាងណេះបាទ"
   និយាយរួចពួកគេក៏នាំគ្នាដើរតាមបុគ្គលិកប្រុសម្នាក់នោះចូលទៅកាន់បន្ទប់មួយដែលធំទូលាយផ្ទុកទៅដោយសម្លៀកបំពាក់ថ្លៃៗនិងគ្រឿងតែងខ្លួនស្អាតៗ។
   "Wow!!!ស្អាតណាស់លោកអើយ"
   ស៊ុននូលាន់មាត់ពេលដែលឃើញគ្រឿងតែងខ្លួននិងគ្រឿងអលង្ការស្អាតៗព្រោះវាស្អាតហួសពីការស្មានដែលគេបានឃើញត្រឹមរូបភាពក្នុងទូរស័ព្ទតែពេលបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកគឺថាមិនជញ្ជក់មាត់មិនបាន។
   "អូនពិតជាពូកែរើសហាងពិតមែន"
   សុងហ៊ុននិយាយព្រមទាំងឱបស៊ុននូពីក្រោយនិងឆ្លៀតថើបស្រង់ក្លិនក្រអូបៗពីខ្លួនតូចនេះផង។
   "លែងមើល៍បងហ៊ុនខ្មាសគេ"
   ស៊ុននូតបដោយប្រឹងយកដៃប្រឡេះដៃធំមាំរបស់សុងហ៊ុនចេញតែថាសុងហ៊ុនដៃស្អិតដូចជាជ័រកាវហើយក៏មុខក្រាស់ណាស់ដែរទោះស៊ុននូក្ដិចក៏គេមិនឈឺដែរ បានអីនឹងឈឺបើវាយគ្នាក្នុងសមរភូមិម៉ាហ្វៀដេររបួសរាល់ថ្ងៃត្រឹមប្រពន្ធខ្វាចមានអីនឹងស្កៀបទៅ😹។
   "ខ្មាសអីយើងជាប្ដីប្រពន្ធតាស៎"
   "តែអូនមិនចូលចិត្តសំញ៉ែង"
   "តែបងចូលចិត្ត ខ្សឺត!!!"
   "ផាក សុងហ៊ុន!!!"
   "អ្នកទាំងពីរសូមអញ្ជើញទៅ.លឈុតបាទ"
   កំពុងតែរកនឹងឆេះហើយបុគ្គលិកក៏មកហៅទាន់ពេលវេលាកុំអីលោកម៉ាហ្វៀជើងល្អត្រូវរបស់ប្រពន្ធហើយ។
   ក្រឡេកមកមើលក្មេងៗទាំងពីរដែលត្រូវបានចាប់តែខ្លួនស្លៀកពាក់យ៉ាងសង្ហារវិញគឺថាគួរឲ្យស្រឡាញ់តែម្ដង។ជេយ៉ុនមានមុខស្មើៗដដែលតែបើថេសានវិញញញឹមជាប់ព្រោះគេសប្បាយចិត្តដែលប៉ាៗនិងម៉ាៗរបស់គេជិតរៀបការជាមួយគ្នា។
   ស៊ុននូនិងសុងហ៊ុនចូលថតរូបជាគូជាមួយគ្នាមុនសិនទើបថតជាមួយកូនប្រុសសំណព្វចិត្តជាក្រោយ។ ឆ្លៀតឱកាសអង្គុយរង់ចាំបែបនេះថេសានក៏និយាយជាមួយជេយ៉ុន។
   "បងជេយ៉ុន ម៉េចក៏បងអត់ញញឹមចឹង?មិនសប្បាយចិត្តឬ?"
   ជេយ៉ុនបានតែគ្រវីក្បាលមិននិយាយអីឡើយហើយកែវភ្នែកក៏រលីងរលោងរកកលចង់យំបន្តិចអីបន្តិចទើបថេសានយកដៃក្រម៉ាប់ៗរបស់ខ្លួនក្ដោបថ្ពាល់គ្រហាញៗរបស់ជេយ៉ុនហើយនិយាយយ៉ាងផ្អែមល្ហែម។
   "បងជេយ៉ុនហា៎ កុំពិបាកចិត្តអីណា៎ បងនៅមានម៉ាក់បងអ៊ំលីសប៉ានិងម៉ាៗរបស់អូនទៀតហើយក៏មានអូនផងដែរដែលចាំមើលថែបងគ្រប់ពេលវេលា ខ្សឺត!!!"
   មិនត្រឹមតែនិយាយទេគេថែមទាំងថើបថ្ពាល់ប៉ោងៗរបស់ជេយ៉ុនទៀតគិតទៅក្មេងនេះមានដុងតាំងពីក្មេងតែម្ដងមិនដឹងជាអាល់ហ្វាក៏អូមេហ្កាទេហ្ន៎ហិហិ😅។ គ្រាន់តែត្រូវថេសានថើបមួយខ្សឺតជេយ៉ុនអៀនឡើងមុខក្រហមរត់ចេញទៅឱបម្ដាយបាត់ធ្វើឲ្យអ្នកដែលថើបគេនេះសើចកាច់.ក។
   "កូនថេមកនេះមកកូន"
   សុងហ៊ុនហៅកូនប្រុសឲ្យចូលទៅក្នុងស្ទូឌីអូថតដើម្បីថតរូបជុំគ្នា ឃើញឪពុកហៅបែបនេះថេសានក៏ឈប់សើចហើយចូលទៅក្នុងស្ទូឌីអូភ្លាមតែម្ដង។ រូបភាពពីមួយប៉ុស្ត៍ទៅមួយប៉ុស្ត៍គឺថាស្អាតៗញាក់ព្រោះតែថេសានជាក្មេងងាយមិនចចេសមិនរឹងរូសឡើយ។រូបថត Pre-wedding នេះគឺថាថតដោយជោគជ័យហើយចំណាយពេលមិនដល់មួយថ្ងៃនោះទេគ្រាន់តែដល់ម៉ោងអាហារថ្ងៃត្រង់ពួកគេក៏ថតចប់ដែរ។
   "អ្នកទាំងអស់គ្នាអាចទៅពិសារអាហារដោយមិនគិតថ្លៃក្នុងភោជនីយដ្ឋានខាងក្នុង ហើយឆ្លៀតពេលអ្នកទាំងអស់គ្នាជាប់ពិសារអាហារយើងខ្ញុំនឹងរៀបចំPrintរូបដាក់ក្នុងអាល់ប៊ុមឲ្យរួចស្រេចតែម្ដង"
   បុគ្គលិកម្នាក់បាននិយាយព្រមទាំងហុចសំបុត្រភោជនីយដ្ឋានសម្រាប់ភ្ញៀវVIPដល់ស៊ុននូផង។
   "បាទ"
   ស៊ុននូទទួលយកសំបុត្ររួចក៏បបួលសមាជិកគ្រួសារទាំងអស់ទៅញុាំអាហារជុំគ្នាតែម្ដង។ អាហារដ្ឋានរបស់គេគឺនៅចំកណ្ដាលទីធ្លាតែម្ដងដែលនៅក្នុងនោះមានភាពស្រស់ស្អាតក្លិនក្រអូបបំពាក់ទៅដោយគ្រឿងសង្ហារឹមថ្លៃៗដែលរចនាឡើងគឺសម្រាប់តែភ្ញៀវVIPតែប៉ុណ្ណោះ។ ស៊ុននូនាំសុងហ៊ុននិងបងស្រីខ្លួនចូលក្នុងតុបែបគ្រួសារដ៏ធំមួយហើយក៏ចាប់ផ្ដើមកម្មង់អាហារ ព្រោះនៅតាមតុនីមួយៗគឺមានបុគ្គលិកម្នាក់ប្រចាំការស្រេចតែម្ដងមិនពិបាកហៅបុគ្គលិកនាំតែឈឺ.កនោះទេ។
   "ប្អូនមានមីនុយទេបងសុំមើលបន្តិច"
   ស៊ុននូនិយាយទៅកាន់បុគ្គលិកស្រីម្នាក់ដែលមានមុខស្អាតដូចជាតុក្កតាBabie ហើយនាងក៏ហុចមីនុយឲ្យស៊ុននូ។
   "ម៉េចក៏មិនមានតម្លៃ?"
   ស៊ុននូសួរទាំងឆ្ងល់ពេលដែលឃើញមុខម្ហូបនៅក្នុងមីនុយមិនមានដាក់តម្លៃ ហើយនាងក៏ញញឹមតបមួយៗជាភាសាអង់គ្លេសតែមិនសូវច្បាស់ បើមើលតាមមុខមាត់និងរូបរាងនាងដូចជាជនជាតិកូរ៉េច្រើនជាងជនជាតិញូវែសឺឡង់។
   "គឺ..គឺ..តម្លៃមិន...មិនមានទេ"
   ពិបាកស្ដាប់ពេកស៊ុននូក៏សួរម្ដងទៀត
   "ប្អូនជាជនជាតិកូរ៉េមែនទេ?និយាយជាភាសាកូរ៉េក៏បាន"
   "ចាស៎!ព្រោះអ្នកដែលចូលមកក្នុងនេះជាអតិថិជនVIPទើបក្រុមហ៊ុនមិនតម្រូវឲ្យដាក់តម្លៃអាហារទេដោយហេតុថាអតិថិជនបានចំណាយប្រាក់ទៅលើការថតរូបនិងតុបតែងខ្លួនអស់ច្រើនហើយ"
   "អូហ៍!!!"
   ទាំងបួននាក់លាន់មាត់ព្រមគ្នាតែម្ដងអាចថានេះជាលើកដំបូងហើយដែលពួកគេឃើញហាងសម្អាងការដែលមានបម្រើសេវាកម្មផ្នែកអាហារយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអតិថិជន។ បន្ទាប់ពីបានដឹងហើយស៊ុននូក៏មិនចង់កម្មង់អីពិសេសពេកដែរគេគ្រាន់តែកម្មង់ឈុតគ្រួសារហើយបុគ្គលិករៀបចំជាម្ហូបអីក៏បានគេមិនតម្រូវច្រើននោះទេ។
   "អញ្ចឹងបងសុំអាហារបែបគ្រួសារមកអូន"
   "មិនតម្រូវម្ហូបអីទេមែនទេ?"
   "បាទ"
   "សូមរង់ចាំ15នាទីណាបង"
   "បាទ"
   ក្រោយពីរង់ចាំរយៈពេល15នាទីរួចមក ម្ហូបអាហារដែលកម្មង់ត្រូវបានលើកមកដាក់តម្រៀបពេញលើតុយ៉ាងត្រៀបត្រាជះក្លិនឈ្ងុយឈ្ងប់គួរឲ្យចង់ទទួលទាន។ រៀបចំម្ហូបអាហាររួចបុគ្គលិកក៏ថយទៅម្ខាង។
   "បើត្រូវការអ្វីអាចហៅខ្ញុំបានណា៎ ខ្ញុំទៅចាំនៅខាងនោះ"
   បុគ្គលិកស្រីម្នាក់នោះនិយាយប្រាប់ស៊ុននូ ព្រោះថាពួកគេមានសុជីវធម៌ជាមួយនឹងអតិថិជនខ្លាំងណាស់ ពួកគេថយទៅម្ខាងទុកសិទ្ធិឲ្យអតិថិជនមានពេលវេលាផ្ទាល់ខ្លួនក៏ដូចជាពិភាក្សារឿងផ្សេងៗជាលក្ខណៈឯកជន។
   "បាទអរគុណ"
   អ្នកទាំងបួនជាមួយកូនៗក៏បរិភោកអាហារយ៉ាងឆ្ងាញ់មាត់តែម្ដង។បើនិយាយពីក្មេងៗវិញកាយញត់ៗព្រោះតែរសជាតិអាហារនៅទីនេះឆ្ងាញ់មានផាសុកភាពនិងគុណភាពខ្ពស់ផងដែរដែលមិនធ្វើឲ្យក្មេងៗមនអារម្មណ៍ថាទ្រលាន់។ បាយរួចពួកគេក៏បានពិភាក្សាគ្នាពីរឿងរៀបចំថ្ងៃមង្គលការ។
   "ស៊ុនៗហា៎ និយាយចឹងឯងចង់ទៅរៀបការនៅកូរ៉េវិញមែនទេ?"
   ជេននីសួរប្អូនប្រុសព្រោះសម្រាប់នាង នាងក៏ចង់ទៅរៀបការនៅប្រទេសកំណើតដែរ។
   "ប្រាកដហើយបងស្រី"
   ស៊ុននូតបទាំងញញឹមទើបជេននីក៏សួរបន្ត
   "ចុះឯងមិនស្រឡាញ់ទីនេះទេហ៎?"
   "ទីនេះ?ទីនេះគ្រាន់តែជាកន្លែងស្នាក់នៅមួយរយៈប៉ុណ្ណោះខ្ញុំមិនបានស្អប់ប្រទេសកំណើតទេ"
   ស៊ុននូនិយាយដោយដៀងភ្នែកមើលសុងហ៊ុនក៏ព្រោះតែគេចង់បញ្ជាក់ថាគេមករស់នៅទីនេះដើម្បីតែគេចពីសុងហ៊ុនប៉ុណ្ណោះតែឥលូវត្រូវគ្នាវិញចឹងគេក៏មិនចង់បន្តនៅញូវែសឺឡង់យូរពេកដែរ។យល់ពីពាក្យសម្ដីបញ្ឆិតបញ្ឆៀងរបស់ស៊ុននូសុងហ៊ុនក៏ញញឹមខ្ជឹបនិយាយកាត់តែម្ដង។
   "ការរៀបការគឺត្រូវតែធ្វើនៅស្រុកកំណើតហើយបងថ្លៃ"
   និយាយតែមាត់មិនបានទេគេឆ្លៀតក្រសោបឱបកាយតូចឲ្យណែនដៃដូចខ្លាចរបេះពីទ្រូងអញ្ចឹង។
   "ចុះជេយ៍និងជុងវ៉ុននោះយើងប្រាប់ពួកគេហើយនៅ?"
   ជេននីសួរភ្លាមពេលនឹកឃើញដល់ប្អូនប្រុសក្រៅខ្លួនដ៏កម្សត់កម្ររបស់នាង។
   "ក៏ទើបតែនិយាយគ្នារឿងនេះហ្នឹងអី!ពួកគេមិនមែនត្រចៀកទិព្វអាចស្ដាប់ឮពួកយើងនិយាយគ្នាឯណា?"
   លីសាលើកឡើងពេលដែលឃើញអនាគតប្រពន្ធខ្លួនឆ្ងល់អីប្លែកៗ ឯអ្នដែលត្រូវគេផ្ទាន់ឲ្យក៏យកដៃអេះក្បាលខ្វោកៗញញឹមញញែមដើម្បីលួងចិត្តអនាគតប្ដី😹។ លីសាអស់សំណើចនឹងចរឹតគួរឲ្យស្រឡាញ់របស់ជេននីព្រោះក្រមុំកូនមួយម្នាក់នេះមើលពីជ្រុងណាក៏មិនមានទាស់ដែរ។
   បន្ទាប់ពីញុាំអាហាររួចរាល់ហើយអាល់ប៊ុមរូបថតក៏ត្រូវបានបុគ្គលិកយកមកដល់ល្មមពិតជារហ័សទាន់ចិត្តរបស់គេមែន។សុងហ៊ុនក៏ទទួលយកបង្កាន់ដៃបង់ប្រាក់ដើរទៅទូទាត់ប្រាក់ឯស៊ុននូនិងបងស្រីទាំងពីជាមួយកូនៗដើរនាំមុខក្រុមបុគ្គលិកទៅកាន់ឡានដើម្បីដាក់ឥវ៉ាន់។ ទូរទាត់ប្រាក់រួចសុងហ៊ុនក៏ត្រឡប់មកកាន់ឡានវិញ។
   "ជម្រាបលា សូមសំណាងល្អតាមផ្លូវណា"
   បុគ្គលិកប្រចាំហាងបានធ្វើការលាទៅកាន់ក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេហើយពួកគេក៏ញញឹមតបមុននឹងចេញដំណើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
   "និយាយចឹងពួកយើងទៅធ្វើVisa cardពេលណាដែរ?"
   ស៊ុននូសួរឡើងពេលដែលឡានបានចេញដំណើរមករត់លើផ្លូវថ្នល់ដែលរលោងភ្លឹងជាផ្លូវសម្រាប់ធ្វើចរាចរណ៍។
   "ពេលដែលបងជេយ៍និងជុងវ៉ុនមកវិញ"
   "ហឹម ក៏ល្អ មើលទៅពួកគេប្រហែលជាមានពេលវេលាល្អៗជាមួយគ្នាច្រើនហើយហិហិ"
   នាយតូចនិយាយបណ្ដើរញញឹមបណ្ដើរធ្វើឲ្យសុងហ៊ុនកើតចិត្តចង់ញ៉ោះឡើងមក។
   "បើពួកគេមានពេលវេលាល្អៗអញ្ចឹងពួកយើងក៏គួរតែរកពេលវេលាល្អៗនៅតែពីរនាក់ដែរទៅ"
   "បងនិយាយថាម៉េច?"
   "គឺនិយាយថាចង់នៅតែពីរនាក់អូនហ្នឹងអី"
   "មនុស្សឆ្កួត ឈប់និយាយជាមួយបងហើយ ផ្ដោតអារម្មណ៍លើការបើកឡានទៅប្រយ័ត្នប៉ូលីសផាក"
   ស៊ុននូតបទាំងទឹកមុខអៀនផងខឹងផងលាយឡំគ្នាហើយក៏ឈប់និយាយរកសុងហ៊ុនរហូតទាល់តែដល់ផ្ទះ។ សុងហ៊ុនក៏មិនហ៊ាននិយាយអីទៀតដែរខ្លាចស៊ុននូរត់ចោលរោងការពិបាកតាមរកម្ដងទៀត។
   .....
   និយាយពីជុងវ៉ុននិងជេយ៍វិញពេលនេះពួកគេបានដើរលេងនៅក្នុងភូមិបុរាណសព្វកន្លែងហើយក៏ប្រមូលបានសៀវភៅអក្សរសាស្រ្តប្រវតិ្តសាស្ត្របុរាណជាច្រើនក្បាលផងដែរ ម្នាក់ៗហាក់អស់កម្លាំងរលីងមុខគ្នាក៏មិនមើលផង។
   ព្រូស!!!
   ជុងវ៉ុនផ្ដួលខ្លួនដេកនៅលើគ្រែសំឡីទន់ៗទាំងល្វើយទឹកក៏គេមិនខ្ចីទៅងូតដែរចំណែកឯជេយ៍វិញគេដើរទៅងូតទឹកសម្អាតខ្លួនព្រោះគេមិនចេះគេងអត់ងូតទឹកឡើយ លោកប្រុសត្រកូលផាកម្នាក់នេះទោះរវល់យ៉ាងណាឬក៏ហត់យ៉ាងណាក៏គេមិនដែលភ្លេចងូតទឹកដែរ អនាម័យជារឿងចម្បងបំផុតសម្រាប់គេ។
   សម្លេងទឹកហូររាកៗនៅខាងក្នុងបន្ទប់ទឹក ដោយសារតែហត់នឿយក្ដៅស្អុះស្អាប់ផងនោះទឹកធម្មជាតិត្រជាក់ៗដែលហូរស្រោចលើរាងកាយមាំក្រាស់ធ្វើឲ្យគេមានកម្លាំងឡើងវិញ។ជេយ៍ងើយក្បាលទទួលតំណក់ទឹកដែលត្រជាក់ប្រៀបដូចជាថ្នាំប៉ូវកម្លាំងដោយអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លា។
   ហា៎!!!....
   រាងក្រាស់ចូកសក់ឡើងទៅលើហើយសក់ដែលសើមទឹកនោះមើលទៅទាក់ទាញខ្លាំងណាស់បើស្រីណាបានឃើញស្ថានភាពគេនៅពេលងូតទឹកច្បាស់ជាហក់រំលោភគេរហូតដល់សន្លប់ក៏ថាបាន។ជេយ៍ងូតទឹករួចរាល់ក៏ស្រវាយកកន្សែងពោះគោពណ៌សក្បុសមករុំចង្កេះដើរចេញពីបន្ទប់ទឹក។
   ក្រាក!!!
   សម្លេងបើកទ្វារបន្ទប់ទឹកបានដាស់នាយតូចជុងវ៉ុនឲ្យភ្ញាក់ឡើង នាយតូចក្រោកញីភ្នែកហើយក៏ចំហមាត់ដោយសារតែឃើញរាងកាយហាប់ណែនបង្ហាញខ្លួនយ៉ាងទ្រលុកទ្រលន់នៅចំពោះមុខតែម្ចាស់រាងកាយមិនបានចាប់អារម្មណ៍នោះទេព្រោះតែគេកំពុងតែយកដៃកាន់កន្សែងញីក្បាលឲ្យស្ងួតទឹក។ មិនដឹងជាអ្វីជម្រុញចិត្តនាយតូចជុងវ៉ុនឲ្យក្លាហាននោះទេនាយតូចក៏ស្រាប់តែចុះពីលើគ្រែថ្នមៗដើរមកឱបជេយ៍ពីក្រោយហើយស្ទាបអង្អែលសាច់ដុំក្បាលពោះកង់ៗរបស់ជេយ៍ទាំងរំភើបញាប់ញ័រ។
   "អូហ៍!!!"
   ជេយ៍ឧទានទាំងភ្ញាក់ផ្អើលពេលដែលដៃតូចស្រឡូនរត់រសឹបលើរាងកាយរបស់ខ្លួនទើបគេប្រញាប់ប្រែខ្លួនត្រកងកាយតូចឡើង។
   "ភ្ញាក់តាំងពីពេលណា?"
   "មិញនេះឯង"
   "បងរំខានអូនមែនទេ?ឆាប់គេងវិញទៅបងឈប់រំខានហើយ"
   ជេយ៍និយាយដោយប្រុងដាក់ជុងវ៉ុនចុះតែនាយតូចបែរជាឱបករាងក្រាស់ជាប់ស្អិតទាំងញញឹមយ៉ាងកំហូច។
   "បងមិនបានរំខានអូនទេ អូនគួរតែអរគុណបងដែលបានធ្វើឲ្យអូនភ្ញាក់មកទាន់ទិដ្ឋភាពដែលកម្រនឹងឃើញបែបនេះ"
   ជុងវ៉ុននិយាយតែមាត់តែភ្នែកវិញគឺសម្លឹងមើលទៅផ្នែកខាងក្រោមរបស់ជេយ៍មិនព្រិចភ្នែកសោះ។
   "អូហូខូចណាស់តើនៀក  បានហើយទៅងូតទឹកចេញបើអូនស្វាងហើយនោះ"
   "អត់ទេអត់ងូតទេអូនងងុយហើយចង់គេងឱបបង"
   នាយតូចបម្រះញ៉ិកញ៉ក់មិនព្រមទៅងូតទឹកធ្វើឲ្យជេយ៍ក្នាញ់នឹងចរឹតរបស់នាយតូចក៏គម្រាមភ្លាម។
   "បើមិនងូតទឹកបងក៏មិនឲ្យគេងឱបបងដែរ អូខេទេ?"
   ឮសម្ដីជេយ៍ហើយនាយតូចក៏ឈប់រើហើយសម្រូតខ្លួនចុះពីដៃជេយ៍ដើរតេវង៉េវទៅយកអាវឃ្លុំសម្រាប់ពាក់ងូតទឹកចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹកបាត់ទៅ។ជេយ៍តាមសម្លឹងមើលដំណើរនាយតូចហើយក៏ផ្ទុះសំណើចឡើងតែម្ដងព្រោះតែជុងវ៉ុននេះនៅតែមានចរឹតក្មេងមិនចេះធំនៅឡើយ។
   "ហឹម...បើបែបនេះឲ្យរៀបការយ៉ាងម៉េចអាជេយ៍អើយ!?"
   ជេយ៍រអ៊ូតិចៗដាក់ខ្លួនឯងព្រោះមិននឹកស្មានថាគេធ្លាក់ខ្លួនដល់ចំណុចដែលស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់ខ្លាំងទាំងដែលគេមិនគិតថាវាអាចកើតឡើងនៅថ្ងៃណាមួយទាល់តែសោះ មិនថាជុងវ៉ុនជាមនុស្សបែបណាសម្រាប់ជេយ៍គេទុកជុងវ៉ុនគឺជាមនុស្សពិសេសបំផុតដែលបានបង្ហាញវត្តមានក្នុងជីវិតរបស់គេ។
   កន្លងទៅជាងដប់នាទីជុងវ៉ុនក៏ចេញពីបន្ទប់ទឹកមកវិញជាមួយនឹងឈុតឃ្លុំសម្រាប់ងូតទឹក ជេយ៍មិនបានចាប់អារម្មណ៍ទេព្រោះគេកំពុងតែបិទភ្នែកគេង។ឃើញជេយ៍គេងបែបនេះជុងវ៉ុនញញឹមខ្ជឹបដើរលបៗទៅជិតហើយក៏យកដៃច្បូតខ្សែដែលចងអាវឲ្យរបូតចុះរួចក៏ឡើងលើគ្រែថ្នមៗទៅអង្គុយច្រកគាវលើខ្លួនដ៏មាំរបស់ជេយ៍។
   "ហា៎!!??...អ៊ុប"
   ជេយ៍ភ្ញាក់ប្រុងស្ទុះក្រោកឡើងតែជុងវ៉ុនក៏យកដៃខ្ទប់មាត់របស់ជេយ៍សង្កត់ខ្លួនជេយ៍ឲ្យនៅនឹងព្រមទាំងញញឹមយ៉ាងសិចស៊ី។
   "កុំស្រែកអី យប់នេះអូនមិនឲ្យបងគេងទេ"
   "អូនប្រុងធ្វើអី?"
   ជេយ៍សួរធ្វើដូចជាមិនដឹងទាំងដែលភ្នែកសម្លឹងមើលកាយស្រឡូនដែលននលគកនៅចំពោះមុខ។
   "ធ្វើអីដែលមនុស្សធំគេធ្វើនោះអី"
   "កុំអី...វ៉ុនីហា៎ពួកយើងហត់ហើយគួរតែសម្រាក"
   ជុងវ៉ុនបើកភ្នែកធំៗនៅពេលដែលឮជេយ៍ហៅឈ្មោះខ្លួនថាវ៉ុនីគឺជុងវ៉ុនីវាជាឈ្មោះដែលគួរឲ្យស្រឡាញ់បំផុតតែមិនដែលមានអ្នកណាហៅគេបែបនេះឡើយជេយ៍គឺជាមនុស្សដំបូងហើយដែលហៅគេបែបនេះ។
   "សម្រាកអីទៅ?ស្មានថាអូនមិនដឹងមែនទេថានៅយប់នោះបងបានធ្វើអ្វីខ្លះ?"
   "យប់ណា?អូននិយាយពីអី?"
   ជេយ៍តបធ្វើភ្លើទាំងដែលចាំបានយ៉ាងច្បាស់ថាយប់ទីពីរនៃការមកដល់លើកោះនេះគឺគេមានអារម្មណ៍ខ្លាំងហើយទ្រាំមិនបានក៏បំពានលើខ្លួនជុងវ៉ុនទាំងកំពុងគេងលក់គ្រាន់តែថាមិនបានដាក់កូនប្រុសគេចូលក្នុងខ្លួនរបស់ជុងវ៉ុន។ មែនហើយអ្នកណាមិនដឹងនោះបើគេលិទ្ធផងថើបផងស្ទាបអង្អែលគ្រប់កន្លែងដោយជំនាញបែបនេះមិនឲ្យដឹងខ្លួនម៉េចនឹងបាន។តាមពិតនៅយប់នោះជុងវ៉ុនបានដឹងខ្លួនព្រោះតែភាពស្រៀវស្រើបដែលជេយ៍បានបបោសអង្អែលលើខ្លួនប្រាណគេតែគេងងុយគេងខ្លាំងពេកក៏មិនបានបើកភ្នែកឬក៏ថ្ងួចថ្ងូរបញ្ចេញសម្លេងអីដែរគឺមានតែទទួលយកក្ដីសុខពេញមួយយប់នោះតែប៉ុណ្ណោះ។
   ជុងវ៉ុនមិនបានឆ្លើយតបនឹងសំណួររបស់ជេយ៍ទេនាយតូចគ្រាន់តែញញឹមញាក់ចិញ្ចើមម្ខាងរួចក៏ទាញកន្សែងពោះគោដែលជេយ៍រុំខ្លួនមួយកំណាត់ចង្កេះនោះទម្លាក់បន្ទាប់មកក៏យកដៃតូចស្រឡូនចាប់កាន់កូនប្រុសរបស់ជេយ៍ដាក់បញ្ចូលក្នុងល្អាងស្នេហ៍របស់ខ្លួន។
   "អាស៎...ហា៎..."
   នាយតូចថ្ងូរដោយការឈឺចាប់ព្រោះតែមិនបានប្រើប្រេងរំអិលហើយណាមួយជេយ៍ក៏មិនទាន់បានបើកច្រកនោះឲ្យរលុងបន្តិចនៅឡើយ ។ សង្កេតឃើញទឹកមុខពិបាករបស់ជុងវ៉ុនហើយជេយ៍ក៏ចាប់ដៃនាយតូចឲ្យឈប់។
   "ហេតុអី?បងមិនស្រឡាញ់អូនទេមែនទេ?"
   នាយតូចសួរដោយរកកលនឹងចង់យំដែលខ្លួនឯងបឿកជេយ៍មិនបានហើយត្រូវជេយ៍បញ្ឈប់សកម្មភាពទៀត តែថាការគិតរបស់ជុងវ៉ុនគឺខុសហើយព្រោះជេយ៍គឺជួយជុងវ៉ុនទៅវិញទេ។ រាងក្រាស់យកម្រាមដៃរបស់ខ្លួនជ្រៀតចូលទៅក្នុងខ្លួននាយតូចហើយធ្វើចលនាចេញចូលៗរហូតទាល់តែនាយតូចបញ្ចេញទឹករំអិលមកទើបជេយ៍ដកដៃមកវិញ រាងក្រាស់បម្រុងលើកនាយតូចផ្កាប់ឲ្យនៅខាងក្រោមទៅហើយតែនាយតូចឃាត់ភ្លាម។
   "ឈប់!!!ទុកឲ្យអូនជាអ្នកធ្វើវាម្ដងបងនៅឲ្យស្ងៀមៗទៅបានហើយ"
   ជេយ៍មិនមាត់តែបែរជាញញឹមយកដៃក្ដោបចង្កេះតូចដែលចាប់ផ្ដើមគ្រលែងជាចង្វាក់ៗនៅលើខ្លួនរបស់គេ។
   "អាស...អាស...អឹស!!!អឹស!!!ហឹក...ហា៎...ហឹក..."
   នាយតូចថ្ងូររហូតមិនឈប់សោះក៏ព្រោះតែការដែលគេអង្គុយហើយអុករាងក្រាស់ពីលើបែបនេះគឺថាកប់ៗដល់គល់តែម្ដងអួលរហូតដល់ថ្ងូរងើយក យកតែម្ដង។(DJសុំបទជិះសេះលែងដៃ🌚🤌)
   "អាស៎...អឹស...អឹស...ហឹក...ហា៎....ហា៎..."
   មួយយប់ទាល់ភ្លឺឮតែសម្លេងពួកគេទាំងពីរបន្លឺប្រដេញគ្នាជាចង្វាក់ៗស្ដាប់ហើយរមួលខ្លួនយកតែម្ដង ទម្រាំតែសង្រ្គាមស្នេហ៍របស់ពួកគេទាំងពីរបញ្ចប់គឺមេឃជិតភ្លឺល្មម ពួកគេគេងឱបគ្នាយកកម្លាំងរហូតដល់ថ្ងៃរះបន្តិចទើបពួកគេរៀបចំខ្លួនដើម្បីចេញដំណើរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។
   ~~~~~
   រាងយូរតិចហើយហ្វេនៗអើយទម្រាំតែមានពេលបញ្ចប់ភាគឥលូវគ្មីនប្រឡងMidtermsទៀតមានពេលតែចិងវសប្ដាហ៍ទេបើ Assignments គរដុតខ្លួនឆេះហ្មងហាស៎🙂។ដោយក្ដីស្រឡាញ់Leona(Foxy)🦊