Çoğu zaman yaptıklarımızın sorumlusu biz oluruz peki hayatımızın,yaşadıklarımızın onların bizi zorunda bıraktığı akıllarına gelmez. Çoğunlukla bitecek, geçecek dersin ama bu kendini kandırmaktan başka bir şey değil nereden mi biliyorum bu zamana kadar öyle düşünüyordum. Fakat böyle madığını ve kendimi kandırmanın faydası olmayacağını artık anladım. Bu akşam ya kaderime boyun eğmeye devam edicem yada yeniden doğuşumu sağlayacam, tabikide ben ikinci seçeneği seçmeye karar verdim. 19 yıl boyun eğmem yetmişti bence.Dolabımdan son kıyafetleri koyduktan sonra valizimi yatağımın altına koydum inşallah yakalanmazdım.Gidip saate baktım saat 11 i geçmişti bile biraz daha beklemem gerekecek sabah 4 e bilet bulabilmiştim zor olmuştu ama bunu başarmıştım. Dolabımdan pantolon ve cropumu giyip yatağa girdim. Telefonumdan şarkı dinlerken uyumamaya çalışıyordum biraz daha zaman geçirip komidinden telefonumu alıp saate baktım 3 olmuştu. Artık gitme vakti gelmişti ayakkabılarımı ve kot ceketimi giyip camdan dışarı baktım görünüşe göre kimse yoktu. Bavuluma ip bağlayıp aşağı bıraktım hemen gidip diğer ipi aldım ve yatağıma güzelce bağladım. İple kendimi yavaş yavaş aşağı bırakmaya başladım. Ayaklarım yere değdiğinde valizimi alıp hızla yürümeye başladım. Otogar çok uzak değildi zaten. Arkama bile bakmadan gidiyordum otogarı görmemle daha da hızlandım şuan benim yokluğumu farkedeceklerini sanmıyorum zaten kapımı kilitlemiştim bu da onları biraz oyalardı. Boş bank bulup oturdum. Cebimden telefonumu çıkardım saat 3.30 olmuştu bile gittiğimi soyleyebilcek bir arkadaşım olmadığından kulaklıklarımı takıp müzik dinlemeye başladım. Çok fazla insan yoktu geçip giden insanlara bakarken acaba onlarda mi birilerinden kaçıyor düşüncesi aklıma geliyordu. Belkide sadece sevdiklerine gidiyorlardı. Ben gözde 19 yaşımda beni buralara kadar sürükleyen ailemden kaçıyordum çünkü yaptıkları yetmişti küçükken psikolojik şiddetle başlamışlardı beni ayırmaya, küçük kız kardeşime böyle davranmıyorlardı tabikide buna seviniyorum.Fakat büyüdükçe bu şiddet fiziksel olmaya başlamıştı dahada artınca kaçma kararı aldım. Yaklaşık 1 haftadır düşünüyordum ve son kararım olarak buradayım. Nereye gideceğimi bilmiyorum bu yüzden İstanbula almıştım biletimi orada kendime iyi yeni bir hayat kurucam ve beni bulmalarına izin vermiycem. Düşüncelerimden uzaklaştıran gelen otobüs oldu. Banktan kalkıp otobüse doğru yürüdüm.
Muavine bavulumu verip içeriye girdim. Koltuk numaramı bulunca hemen oturdum. Araba kapılar kapandıktan sonra harekete geçti. Yol hızlıca akıp gidiyordu. Kafamı cama yasladım ve gözlerimi kapattım.
⌛
Kolumdan birinin durtmesi ile kalkıp etrafa baktım, geldiğimizi anlayınca kalkıp dışarı çıktım. Valizimi alıp yürümeye başladım gün çoktan ağarmışti. İleride gördüğüm parka doğru adımladım, banka oturduğumda telefonum çalmaya başladı evet annem arıyordu telefonu kapattım sanırım yeni bir hat almam gerekcekti. Parktan çıkıp gördüğüm ilk telefoncuya girip yeni bir numara aldım. Parka geri dönüp iş ilanlarına bakmaya başladım. Gördüğüm garson ilanı ile hemen altındaki numarayı aradım çalıyor çalıyor
"Alo"
"İyi günler ben iş ilanı için aramıştım"
"Evet, evet eğer şartlarda anlaşırsak yarın gelip başlayabilirsiniz"
"Tabi o zaman ben yarın geleyim"
" peki sabah 8 gibi burada olursunuz"
"Tamam iyi günler" diyip telefonu kapattım evet şimdi ev bulmadaydi sıra internetten bakmakla olmayacağını anlayıp cafeye yakın olan begonvil mahallesine gitmeye karar verdim. Karşıdan gelen taksiyi durdurup gideceğim yeri söyledim.
Taksini durmasıyla ücreti ödeyip indim. Etrafa baktım buradan bir ev bulmayı diledim. Gerçekten çok güzel bir yerdi burası, valizimi alıp mahallenin içine doğru adımladım.
