🤚Chapter 30
၀မ်ယွီနှင့်ကျိအန်းနဉ်က လူချင်းခွဲလိုက်ပြီးနောက် ၀မ်ယွီက သူ့ကားကိုယူရန် ကျောင်းသို့ပြန်လာခဲ့သည်။ သူက ဤကဲ့သို့သောနေ့မျိုးတွင် လိမ္မာသည့်ကလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ အိမ်စောစောမပြန်ချင်ပေ။ သူ့ထံတွင် ပျော်ပါးအတွက် မြေခွေးနှင့်ခွေးများသဖွယ် ရင်းနှီးသည့် သူငယ်ချင်းအုပ်စုရှိသည်။
ကျိအန်းနဉ်ထံမှ ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုကိုရရန်မူ သူ လုံး၀ မမျှော်လင့်ထားပေ။
သူမဘ၀တွင် သူမဘက်မှ သူ့ကိုစပြီးဖုန်းခေါ်မည်မဟုတ်ဟု သူထင်ထားခဲ့မိသည်။
နိုက်ကလပ်က ဆူညံနေသည့်အတွက် သူဖုန်းဖြေရန် အပြင်ကို ထွက်လာလိုက်ရသည်။
"ဟယ်လို..."
"၀မ်ယွီ..."
ကျိအန်းနဥ်၏အသံက ဖုန်းထဲမှ ဖြတ်သန်းရောက်ရှိလာသည်။ သူ့အသံက စိတ်သက်သာရာရသွားသည့်သဖွယ် ဖြစ်နေသည်။
"နင် ဒီည ငါ့ကို လာကြိုလို့ရမလား..."
"အိုး မင်းကိုယ့်ကို လွမ်းနေလို့လား..."
၀မ်ယွီက ကျီစယ်လိုက်သည်။
သို့ရာတွင် ကျိအန်းနဉ်ဘက်မှ မတုံ့ပြန်လာ၍ လိုင်း၏တစ်ခြားတစ်ဖက်တွင် တိတ်ဆိတ်မှုသာ ရှိနေသည်။
၀မ်ယွီက တစ်ခုခုမှားနေသည်ကို သတိထားမိသွားပြီး ဟာသလုပ်နေခြင်းကိုရပ်တန့်ကာ အလောတကြီးမေးလိုက်သည်။
" ဘာကိစ္စဖြစ်လို့လဲ..."
ကျိအန်းနဉ် မေးလိုက်သည်။
"လာကြိုဖို့အဆင်ပြေလား..."
"သေချာတာပေါ့..."
၀မ်ယွီက တုံ့ဆိုင်းခြင်းမရှိဘဲ ဖြေလိုက်သည်။
"ငါအခုပဲ လာခဲ့မယ်..."
"မလိုဘူး...အခုမလိုဘူး..."
ကျိအန်းနဉ် ပြောလိုက်သည်။
"ငါ့အလုပ်က ဆယ်နာရီလေးဆယ်လောက်မှပြီးမှာ..."
သူမက၀မ်ယွီကို အလုပ်သမားများထွက်သည့် တံခါးအနက်ရောင်ရှိသည့်ဘက်ကိုပါ ပြောပြလိုက်သေးသည်။
![သူ့လက်ဖဝါးထက်က ရတနာ [ Completed ]](https://img.wattpad.com/cover/361907410-64-k819114.jpg)