When We Meet Again

Chapter 9

Chapter 9

"Accept responsibility for your life. Know that it is you who will get you where you want to go, no one else."

Alexandra 's Pov

Pumunta agad akong interrogation room matapos mahuli iyong suspek sa pagpatay sa babae sa salon at sa babaeng mahal ko 

nang makapasok ako sa loob ay agad akong umupo at tinignan ito pero hindi lang man lamang ito tumingin sa akin kaya nag tanong na ako

"Ikaw ba ang pumatay sa babae sa salon?" tanong ko dito hindi parin ito nagsasalita at nakayuko lang 

"Anong kasalanan ng babaeng iyon sa iyo at pinatay mo siya pati narin ang iba pang batang babae!" napahampas ako sa lamesa ng hindi ulit ito sumagot 

"ito ba ang pang 13 biktima?" at pinakita sa kanya ang painting na nakuha ko sa school

"Base sa nakalap ko ay hindi ka marunong magpainting so? tatanungin kita sino ang kasabwat mo at nag paint din nito?" tanong ko ng nakatingin dito hinaplos nya ang painting at tinignan lang ito

"Ang totoong murder ay si Roberto David  na nakulong ng 16 yrs wala rin itong anak o nakapangasawa pinakita ko dito ang mukha nito kaya tatanungin kita sino ng nagpaint nito?" turo ko sa painting

"Hmm.. sabihin na natin na palagi akong bumibisita sa shop na tinatrabahuhan ni belle at alam ko rin na ang hilig nito ay apple na nakalagay sa table alam ko rin kung paano ito magalit at umiyak sa mga nababasa nito alam ko rin ang paborito nitong libro ang Wuthering Heights" sabi nito na parang kabisado nya lahat ng mga detalye sa buhay ni belle

"Alam kong hindi mo rin alam ang paborito nitong quote sa libro na iyon sa page 73 of 123"

"Hindi mo alam kung paano magpropose sa kanya dahil sa mamatay na sya pero nabubulagan ka pa din at gusto mo itong protektahan" napakuyom ako ng mga kamay sa sinabi nito 

"Kelan pa?" tanong dito

"Hindi ko alam at hindi ko binibilang pero mas nauna ako sayong makilala sya" sabi nito na nakangisi

"Oo, hindi ko alam na kung kelan sya mamatay ang alam ko ay naulila na sya dahil namatay ang parents nya sa accident kaya lumaki sya sa ampunan"

"Alam mo naman siguro na lumaki na ito sa bahay ampunan diba? tanong ko

"Alam kong walang sinilang na murderer agad sa mundo pero hindi ka ba nagagalit sa mga taong gumawa sayo niyan at para gumawa nito?" sabi ko dito at may kinuha 

"Oh ito bibliya basahin mo  at mag repent baka sakaling magbago ka at madami ng tao ang nagbago ang pananaw sa buhay ng mabasa nila yan hindi lang ako isang detective na nagsasabi pero as belle guardian ok?" tumayo na ko at tinapik ito sa balikat  

bubuksan ko na sana ang pinto ng magsalita ito "Magbagong buhay?" natatawa nitong sabi 

"Ipakulong moko kung kelan mo gusto sige lang, pero pupuntahan ko pa din sya hanggang sa kamatayan ng walang paghihinayang" sabi nito ng naka sandal sa upuan 

"Alam mo ba kung bakit? kasi sya ang rason kung bakit ako nabubuhay ngayon" sabi nito napatingin ako dito at hinarap ito

"Ha! so? ang pagpatay kay belle ang rason kung bat ka nabubuhay? ganun ba?" napahawak ako sa kwelyo ng damit nito at mahigpit na hinawakan 

"Akala mo siguro ikaw lang pwede pumatay, makita ko lang na tinitignan mo sya alam mo bang gusto kitang patayin? kaya kung gusto mo pa mabuhay wag mo syang lalapitan nagkakaintindihan ba tayo?!" tinulak ko ito bago kinuhang ang painting at umalis na 

Leia's Pov 

pagkatapos ng enkwentro namin ng detective na yon ay pinasok na nila ako sa selda ko may higaan na isa at halos lahat ay wala na kaya naupo nalamang ako sa sasahig 

nang may maalala ako kaya dali dali ko itong sinulat sa dingding

"Kung ang lahat sa mundo ay nawala sayo mananatili akong buhay"

"Kung mamatay ang katawan, ang kaluluwa naman ay syang maipapanganak" 

"Sana maging kagaya mo rin ako Alexandra kahit saglit lang sana" sinulat ko ito at na higa nalang sa sahig at hin alintana ang ang alikabok at nakatulog na 

_______________________

Goodevening everyone:>:>

Vote.Comment.Share.