Denek Çocuklar

2

Defne , adım buydu . Sadece defne  bu bendim . Sadece ben .

O gün havanın kırmızı olması gözlerimin ela rengine yansımıştı gökyüzü kan kokuyordu küçük yaşımda iken bunu anlamıştım zaten şuan küçük değildim ama küçük olmak da istemezdim şuan kendim olmak da istemezdim ben yok olmak isterdim.

Ellerimi suyun içine daldırıp içine girdim küvetin . Elim de sadece bir bardak kahve vardı bir yudum alıp kenara koyup suyun içinde öylece oturmaya başladım sadece olanları düşünmek bile beynime baskı yapıyordu bana yaptıkları şey yüzünden hâla onların deneyi gibiydim etkisi asla üzerimden gitmeyecek şeyi parmak uçlarımda hissediyordum.

" Küçüktüm ama cidden küçüktüm elim de büyük babamın saati vardı ona baktım küçük camdan  burası büyük babamın küçük eviydi orman ve gölün  ortasında olan eve girmek için kayıkla girmek gerekti büyük babam bir bilim insanıydı ve eve genelde uğramayı tercih etmezdi.

Kız elinde ki saate baktı sonra önünde ki tabağa içine süt koymustu ve ekmekleri küçük parçalara ayırıp içine atmıştı bunu yiyordu ama hastaydı midesi bulanıyor du lavaboya gidip yediklerini çıkardı ağlıyordu çünkü kusunca öyle oluyordu istemiyordu ağlamayı ama gözleri inat eder gibi usul usul yaşları döküyordu .

Ellerini yere bastırıp ayağa kalktı yer de ki küçük tabureyi alıp ellerini yıkamak için lavabonun önüne koydu .

Yüzünü yıkayıp geri çekildi saçlarını geriye çekmek içinden kafasına attı ama doğru ya büyük babası olacak o herif saçlarını kesmişti bunu işkence için değil başka bir şey için yapmıştı .

Defne odaya girip ceketini üzerine geçirip ayaklarına yün bir çorap ve tayt giymişti dışarıya açılan kapıyı açtı ve çıktı kayık buradaydı oraya atladı ve kürekleri aradı küçük bedeniyle kürekleri çekip duruyordu ve ilerlemeye başlamıştı bunu daha önce yapmıştı.

Ormana girip ilerledi çıkışı hatırlamaya çalışırken sarsıntıyla birlikte gözleri irileşti daha önce böyle bir şeye şahit olmamıştı korktu hızlandı koştu , kostu ve koştu yere düşünce hıçkırarak ağlamaya başladı şuan olan şey ne ise ondan sonsuza kadar nefret etti .

Gökyüzüne baktı boğazından bir hıçkırık daha kaçtı . "

♪

Kasım bu benim adım. Aslında gerçek zannetigimiz şeyler gerçek değilmiş yokmuş öyle şeyler hiç bir şey gerçek değil , hiç kimse gerçek değilmiş.

Şuan kaç yaşındayım umrumda değil ama tek umrumda olan şey bu kadar kolay olmayacağı.

" Küçük çocuk Kâsım, yatağında yatarken uyanmıştı sonra da içerde ki annesinin yanına gitti annesini koltukta film izlerken bulunca yanına oturdu aslında bir değişiklik vardı annesi hiç bir zamn televizyon veya film izlemezdi.

Bunu umursamadı annesinin yanına gidip kafasını annesinin bacaklarına koydu . Annesi saçlarını okşayarak TV ye bakıyordu. Kendi açısından mutluydu ama başkalarının mutluluğunu bilmiyordu .

Annesi onun üzerini giydirip bir hastane gibi yere götürdü ve sedyeye yatan çocuğun kolunda damarı bulup iğne yaptılar.

Gözleri kapanan çocuk . Bir aleme daldı kendi kapanını kurmaya ecelini yazmaya daldı. "

Kitap yazmak zor ve ben kitap yazmıyorum.