should've prayed for me [adrienette]

two.

"les, childish gambino."

marinette's pov.

════ ⋆★⋆ ════

Marinette'i sıkıca saran kollar, yaşadıkları şiddetli düşüşten sonra bile gevşememişti.

        Bütün endişelerine rağmen, genç kız ağır bir yara almamıştı. Elbette zemine çarpmanın etkisiyle tüm vücudu ağrıyordu ve burnu kanamaya başlamıştı-

Ancak, kendi vücudunu siper eden Adrien'dan daha iyi bir durumda olduğu kesindi.

       Sarışın gencin bir eli Marinette'in belindeydi, diğeriyle de genç kızın kafasını sıkıca göğsüne bastırmıştı. Muhtemelen bir anlık refleks ile onu düşüşün etkisinden korumak istemişti. Bu nedenle sırt üstü düşmüş, çarpmanın tüm etkisini kendisi karşılamıştı.

       Yaşadığı şoku atlatan Marinette oturur pozisyona geçti ve Adrien'ın durumuna göz gezdirdi. Genç adamın yüzündeki ifadeden acı çektiğini anlamak mümkündü. Okul formasının çeşitli yerleri yırtılmıştı, beyaz gömleği tamamen çamur olmuştu-

Ve, sarı buklelerinin arasından sızan kan toprağın üstünde birikiyordu.

       "İşte bu yüzden yüksek idealleri olan insanlardan nefret ediyorum. Neden beni durdurmaya çalıştın ki?" Marinette sinirle ayağa kalktı ve dizlerindeki tozu temizledi. Ardından, yağmurun etkisiyle yüzüne yapışan kaküllerini geriye attı.

        Lacivert saçlı kız basit bir çiziği bile iyileştiremeyen tek büyücüydü. Ne yaparsa yapsın sağlıkla ilgili teknikleri öğrenmeyi başaramamıştı. Bu nedenle, akşam derslerinden tüm kalbiyle nefret ediyordu. 

        Zaten iyileştirme büyülerine şimdiye kadar hiç ihtiyaç duymamıştı. Okulun gün boyu açık olan bir reviri vardı ve her türlü sorunda ona yardım ediyorlardı.

Ancak şu an, birkaç büyü bilmek hiç de fena olmazdı.

        Bıkkınlıkla nefesini dışarı verdi ve etrafa baktı. Adrien'ı kendi gücüyle iyileştiremeyeceğine göre farklı bir çözüm bulmalıydı. Çevrede onlardan başka kimse yoktu, belli ki ders henüz bitmemişti. Gece nöbetçisi de muhtemelen kendi odasındaydı.

        Sarışın genci revire taşımaktan başka bir çare yoktu. Bu nedenle ağrıyan omuzlarına hafif bir masaj yaptı ve kollarını havada döndürdü. Ardından, yattığı yerden kendisini izleyen Adrien'a baktı.

"Ayağa kalkabilir misin?" dedi genç adamın yanına diz çöküp. 

        Adrien birkaç kez doğrulmayı denedi, ancak başarılı olamadı. En sonunda, çektiği acıdan rahatsız olan Marinette elini göğsüne koyarak onu durdurmak zorunda kaldı.

"Kendini zorlama."

"Birkaç..." Adrien'ın sesi bir fısıltı gibiydi. "Birkaç kemiğimi kırdım sanırım."