The switchers

Hoofdstuk 2

Als de laatste drie hun rondjes hebben gerend lopen we naar Sir Redwood. Ik kijk naar beneden, de laatste keer dat iemand Sir Redwood aankeek of hij kreeg het vermoeden moest de arme meid drie maanden lang de barraken schoonmaken en afwassen voor de hele basis. 'Rekruten, ik heb een mededeling. Morgen worden jullie getest en de beste vijf gaan een rang omhoog, jullie krijgen de rang van trainer en zullen de anderen gaan trainen omdat ik met pensioen wil en klaar ben met jullie gezeik. Duidelijk?' We knikken. Ik maak oogcontact met Alex en Grace, we kijken elkaar aan en knikken. Ik zie het vuur in Alex ogen. Dit gaan we zeker winnen. 'Rekruten! Ga terug naar de barakken en ga douchen, over twintig minuten in het aardrijkskunde lokaal. Jullie worden getest op jullie topografische kennis in Amerika, Duidelijk?' Ik knik weer. 'Ga dan stelletje debielen! Jullie hebben nog achttien minuten en tweeënveertig seconden!' Ik sprint weg. Ik ren over het asfalt naar de douches, we hebben een apart douchgebouw voor alle rekruten. Er zijn maar twintig douches dus je krijgt twee minuten de tijd voor de volgende mag. Ik draai de knop open en voel het ijskoude water op mij hoofd ik schrob snel al het zand en het zweet van mijn lichaam en pak een handdoek van de stapel. Ik pak mijn horloge, nog tien minuten. 'Nathan, schiet op roept Grace terwijl ze op en neer springt om haar broek aan te krijgen. Alex staat al bij de deur te wachten. 'Ik ben klaar!' Snel ren ik samen met Grace en Alex de deur uit. Ik voel mijn blote voeten in m'n schoenen. Shit... 'Ik kijk op m'n horloge, nog zes minuten. Dat red ik nooit, ik moet nog ongeveer vier minuten naar het lesgebouw, en het is drie minuten terug. 'Waarom kijk je zo moeilijk?' Vraagt Grace. 'Ja, ik ben vergeten om mijn sokken aan te doen en nu moet ik de rest van de dag met m'n blote voeten in deze schoenen zitten.' Zeg ik in een adem. Alex schudt grinnikend zijn hoofd. 'Dit is ook echt weer typisch iets voor jou hé.' We rennen verder over het asfalt, ik zie het lesgebouw al voor me opdoemen. Het betonnen grijze bunkerachtige gebouw zonder ramen is echt een van de lelijkste gebouwen die ze op de basis hebben, het straalt echt pure depressie en troosteloosheid uit. We lopen naar binnen, we komen bij het lokaal aan. De ijzeren deur staat op een kier, ik duw hem open en stap het lokaal in. 'Zoals gewoonlijk precies op tijd Nathan. Ik glimlach naar Mr. Slane. Mr Slane is rond de dertig jaar oud en ook hier op de basis opgegroeid. Hij heeft lichtbruin haar dat over zijn voorhoofd hangt. De roddels zeggen dat hij kaal begint te worden en hij het zo probeert te verbergen. Mr Slane kamt zijn haar met zijn vingers over zijn voorhoofd. 'Oké laten we beginnen' Zegt hij vrolijk. 'vandaag worden jullie getoetst op jullie topografische kennis. Dit telt trouwens ook mee voor de test.' 'Maar die begint morgen toch?' Zegt Julie, een meisje uit dezelfde barak als Grace. 'Nee, de test is al sinds jullie veertiende bezig alleen maken we het nu bekend zodat jullie denken dat je werkelijk een kans maakt terwijl de kandidaten al zijn uitgekozen. Maar vertel dit niet verder aan anderen oké? Anders heb ik echt een probleem.' Hij deelt de toetsen uit en gaat achter zijn bureau zitten. 'Drie, twee, een. Start!' Ik draai mijn blaadje om en lees de vraag: Door welke staten moet je als je van Texas naar Michigan wilt? (neem de kortste route) Dit is echt een makkelijke opdracht. Terwijl ik uit het lokaal weg loop roept Mr Slane mij, Grace en Alex naar zich toe. Hij doet de deur dicht achter de andere leerlingen. 'Julie moeten hier weg.' 'Waarom?' Vraagt Alex verbaast. 'Het is hier niet veilig meer ik moet jullie hier weg krijgen, weg uit de basis.' Zegt Mr Slane zacht. 'Wat is er aan de hand Mr Slane?' Zegt Grace bezorgd maar toch dwingend. 'Deze plek is niet wat je denkt, meer kan ik nu niet zeggen. Vanavond zeven uur achter barak M2.' 'Oké, we zien je daar.' Zeg ik zelfverzekerd, maar vanbinnen zit ik vol vragen. Waarom zijn we niet veilig? Dit is letterlijk de enige veilige plek op aarde. En belangrijker nog, waarom zegt Mr Slane dit alleen tegen ons? Als we het gebouw uit zijn zegt Grace: 'Dit vond ik echt een raar gesprek, waarom is het hier niet meer veilig? En waarom zegt hij dit alleen tegen ons.' 'Ja, dat vond ik ook al zo raar' Zegt Alex twijfelend. Moeten we wel om zeven uur naar barak M2 gaan?' 'Ja, dat wel.' Zegt Grace nadenkend. 'We willen toch meer weten?' Zeg ik. 'Ja echt wel' Zegt Grace. 'Top, zie jullie wel bij het avond eten.' Roept Alex terwijl hij naar de moestuinen loopt waar hij nu dienst heeft. 'Oké tot straks' Roepen ik en Grace terug. Na vijf minuten zijn we bij de barak van Grace aangekomen. 'Tot straks!' Roept ze. Ik loop verder naar mijn barak.