This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
All rights reserved. No part of this book may be reproduced or used in any manner without the prior written permission of the copyright owner, except for the use of brief quotations in a book review.
PLAGIARISM IS A CRIME!!
Please do comment if there's a mistake or errors. I wanna improve my writing kemenes and you guys can help me, just comment, okay? lablats.
WARNING!!!!
WAG BABASAHIN KUNG MAHINA ANG BITUKA.
CHAARRRRR!!!Xb
------
PROLOGO
Tumatakbo ako habang tumitingin sa likod para makita ko kung humahabol pa rin siya. Takbo lang ako nang takbo hanggang sa marating ko ang subdivision namin.
I fucking hate him, them, all of them, all of the guys na sinasamantala ako, gaga lang ako pero hinding hindi ako papatol sa titi nilang mas maliit pa sa hinliliit ko.
I am crying while running at patuloy itong umaagos na parang water falls.
Nakikita ko na ang bahay namin at wala na akong plano pang huminto at lumingon pa para makita kung nakahabol pa rin siya, tangina niya.
Nakita ko ang maid namin na nagtatapon ng basura ngunit hindi ko na siya makilala pa dahil sa paglabo ng mata ko sanhi ng pag-iyak ko.
Papasok na ako ng gate namin ngunit nakita nya ako na umiiyak at siguro ay inakala niyang isa akong aswang dahil hulas na ang makeup ko dahil sa pawis na sanhi ng pagtakbo at sa luha na sanhi ng sakit.
"Gali iha anong nangyare sayo??" luminaw sa akin kung sino ang maid na ito..
Siya si manang naomi, isa sa mga matandang maid dito sa bahay. Siya rin ang nagpapatahan sa akin pag umiiyak ako kapag nakakagalitan ako ng parents ko dahil hindi sila satisfied sa grades ko noong bata pa ako.
"N-nothing happened manang, I just want to rest nalang, magpahinga na rin po kayo alam ko pong pagod kayo buong araw" sambit ko nalang.
Hindi ko kayang ipakita sakanyang pagod na ako sa buhay ko at ang gusto ko nalang ay magpahinga araw araw, kailan naman iyon mangyayari, walang nakakaalam, hindi ko alam...
Pumasok ako sa kwarto ko na umiiyak at ang mata'y mugto na, nilapag ko ang bag ko sa sofa at sinalo naman ng kama ko ang katawan kong pagod na.
Kailan darating ang lalaking bibigyan ako ng tahimik at kalmadong puso?
Kailan darating ang lalaking hindi ako hahayaan umiyak dahil sakanya?
Kailan darating ang lalaking hindi ako pagsasamantalahan?
Kailan darating ang lalaking patatahanin ako sa tuwing lumuluha ako?
Kailan ako makakaranas ng totoong pagmamahal na hindi kailanman manghihingi ng kapalit? Kailan???
I just want to be love by someone who will never make me cry, who will never leave me, ang syang ihaharap ko sa altar pagdating ng tamang panahon, ang syang makakasama ko sa pagtanda habang buhay.
