Hiç ışık yok gözlerinde, uçsuz bucaksız bir karanlık sanki...
Yüzüde bulanık, görünmüyor upuzakta...
Bilmiyorum, gömüyorum çünkü tanımıyorum... ama bilmekte istiyorum.
Olur olmadık karşımda, olur olmadık sözleriyle kesin yargı yapıyor! Beni tanımıyor ki daha, anlamıyor ki beni, neden böyle yapıyor?
Karanlığı var, ışıksız. Duvarları da var deliksiz... ne bileyim belki yıkarım...
Oysa ben daha onu tanımıyorum, görmüyorum, bilmiyorum.. nereden biliyorum karanlığını ve deliksiz duvarlarını?
Nereden mi biliyorum? Çünkü kendimden biliyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Vahşetin Yanlızlıği
PoetryNe demeliyim ki? "Şiirler ve sözler yaralarımı sarıyor, onlar acılarımı tek anlatabildiğim yer," mi demeliyim? Evet öyle, aynen öyle demeliyim. Şiirler ve sözler beni seviyor ve ben de onları seviyorum. Şiirler ve sözler beni seviyor çünkü onlar ben...
