Bin Damla Şarap

Kırık Kafesler

Bir damla kan dökülür yere.Kimisi bu kanın neden döküldüğünü düşünür,kimisi bu kanı nasıl temizleyeceğini düşünür,kimisi ise bu kanın kimden döküldüğünü düşünür.

Ben ise bu kanın bir damla ile kalmayacağını,birin bine katlanayacağını ve ardı arkasının kesilmeyeceğini düşünürüm.

Bu yola tek duygu ile başladım.Sevdim.Şimdi ise hayal kırıklığı,güvensizlik,sevgisizlik,nefret ve binbir çeşit duygu besliyorum içimde.

"Gülce Hanım istediğiniz raporlar."

"Teşekkürler."Raporlara uzanıp uzun uzun inceledim.Üzerinde çalıştığımız bir proje vardı ve bunun için çok umutluydum.

"Ayrıca randevunuz da alındı.Mail olarak iletecekler size."

"Tamamdır."dedim gülümseyerek.Kalp için bir randevu daha aldırmıştım.Bu sefer ameliyat tarihim kesinleşecekti.

Asistan odadan çıktığında raporları önümden itip camdan dışarısını izlemeye başladım.

Boşanmıştım.Parmağımdaki yüzükle oynamaya başladım tekrar düşüncelere dalarken.Dört ay önce,anlaşmalı bir şekilde.

Annem stresten bebeğini düşürmüştü ve içeri girmişti.Davası hâlâ devam ediyordu ama hatrı sayılır bir ceza alacağı aşikârdı.Barın ise parayla kendini temize çıkarmıştı anlaşılan.Olan Esra'ya olmuştu.

Babam annemden sonra o evde yaşayamayacağını anlayıp şehir dışına çıkmıştı.Ev bana kalmıştı.Aman ne güzel.

Oflayarak geriye yaslayıp tavanı izlemeye başladım.Dava gününden sonra Adin'i adam akıllı görememiştim.Orada burada,birkaç toplantıda belki.Ortaklığımız hâlâ devam ediyordu ama minimum görüşüyorduk.Barın'ın ise tehdit edecek hiçbir şeyi kalmamıştı o videoyu deşifre etmesinden sonra.Yakamdan da düşmemişti ama gönlüm rahattı.

Ne zamandır kimseyle iki üç kelime dışında konuşmuyordum doğru dürüst.Bahar birkaç kez aramıştı ama geçiştirmiştim.Adin anlatmış olmalıydı her şeyi.

Masanın üzerindeki kaleme uzanıp parmaklarımın arasında çevirmeye başladım.Bu süreçte İstanbul'a geri döndüm,işime odaklandım hiç odaklanmadığım kadar.Okul ise tamamen bitmişti benim için Esra orada haksız yere öleli.Mimarlığımı icra ediyordum,mesleğimi de seviyordum yalan yok.Tam bir işkoliktim artık.

Birden çok kişiyle anlaştım,yaşayacakları evleri dekore ettim.Elimden geldiğince sıcak,mütevazi ve hayallerindeki gibi olması için ince ince dokudum evlerini.

Biliyordum ki birkaç tablo ve şömine değildi evi ısıtan.Evin içinde anlayış ve güven olmadıkça,kişiler eve layık olamadıkça ev istediği kadar onlara layık olsun ya da modern olsun bir şey değişmeyecekti.

Bu sebeple her zaman evliliğine ve kişiliğine güvendiğim insanların evlerinde çalıştım.Evin içinde mutlu olmayacak insanlara vaadlerde bulunmak istemedim çünkü.

Doğrulup önümdeki boş kağıdı karalamaya başladım parmaklarım arasında döndürdüğüm kalem ile.Bir çoban yıldızı çizdim köşeye belli belirsiz.

Şimdi ölmek istemem,
Daha hiç gülmeden.

Köşeye belli belirsiz bir çöp adam çizip yüzüne bir gülümseme yerleştirdim.

Şimdi ölmek istemem,
Kalbine dokunmadan.

Çöp adamın göğüs kafesine bir kalp çizip kalemi bıraktım ve düşünmeye başladım.O geceden sonra fenalaşmıştım,işler daha kötüye gitmişti.Yoğun stresten ve üzüntüden iki santim daha daralmıştı kalp kapakçıklarım doktorun söylediğine göre.