If the world was ending || Bankzitters

Hoofdstuk 20

Pov Elizabeth:

25 juli 2020 - zaterdag ochtend 11:43

Ik word wakker door de zon die in mijn ogen schijnt. Ik open mij ogen en zie dat ik niet in het bed ligt waar ik hoor te liggen. Dan is het toch geen droom. Ik zie Raoul en Matthy voor mij op de bank zitten met de rug naar mij toe. Afgelopen nacht, toen ik gekalmeerd was na de poging. Heeft Raoul me meegenomen naar zijn kamer en Robbie wakker gemaakt. Hij fluisterde wat en Robbie vertrok. Ik denk naar mijn en Matthys kamer. Ik ben toen in slaap gevallen in het bed van Raoul en Robbie. Alles voelt als een droom, maar het is toch echt gebeurd.

''Roel ik weet niet meer wat ik moet doen'' Hoor ik Matthy zeggen. Raoul legt zijn arm om de schouder van Matthy. ''Matthyas, echt waar het komt goed. Misschien is het handig een een psycholoog in te schakelen.'' Zegt Raoul. Ik wil niet met een psycholoog praten, ik haat dat soort mensen. Ik kan niet praten over mezelf met iemand, dat kan ik niet. ''Ja misschien is dat wel een goed idee'' Zegt Matthy na een tijdje stilte. ''Ik ga eventjes naar benden oke? Dan kan je zo met haar praten als ze wakker wordt'' Gaat Raoul verder. Ik hoor niks dus ik ga er van uit dat hij knikt. Ik hoor iemand opstaan en niet veel later de deur open en dicht gaan. Het blijft stil. Pijnlijk stil. Dit soort momenten haat ik, maar hou ik ook van. Stilte is iets wat rust geeft, maar ook momenten een ander iets geven. Nu vind ik het vooral pijnlijk en akward. Ik heb me ogen weer dicht maar open ze weer. Ik heb het warm en probeer zo zacht mogelijk het deken van mij af te halen. Maar het is zo stil dat je dat zelfs hoort. Hij draait zich om en ik kijk recht in zijn ogen. Ze staan gebroken en vol verdriet. Wauw, ik voel zelf de tranen al weer op komen. Zo veel doet het mij. Hij staat op en komt voor mij op bed zitten.

Er zit een blok in mijn keel en maag. Ik voel niks, helemaal niks. ''Waarom?'' Vraagt hij na een lange stilte. Ik weet niet, maar de tranen rollen over mijn wangen. Geluidloos. Ik blijf stil, en voor me uitstaren. ''Alsjeblieft, zeg iets'' Zegt hij bijna wanhopig. ''Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik schaam me zo erg en ik voel me leeg. Helemaal leeg'' Antwoord ik snikkend. Hij trekt mij in een knuffel en zegt niks. Alleen zijn warmte geeft me rust.

Na een tijd laat hij mij los en kijkt mij doordringend aan. Alsof hij mij uitleest. Dit doet hij de laatste tijd zoveel, en ik maar denken dat het woord sociaal zijn niet bestaat bij hem. Zolang iemand recht in de ogen aankijken is niet niks.

"Elies, waarom schaam je je dan zo?" Vraagt Matthy dan. Hij weet het en toch Vraagt hij het. Hij wilt het van mij horen. "Ik ben een mega last op jullie schouder. Jullie horen te genieten en niet telkens op mij te hoeven passen. Ik ben een depressief stuk wrak. En jullie lijden daar onder, dat is niet eerlijk voor jullie" Antwoord ik. Ik staar emotieloos langs Matthy heen. Matthy pakt mijn kin lichtjes vast zo dat ik hem wel moet aankijken. Ik doe mijn best om weer weg te kijken. ''Niet wegkijken'' Zegt Matthy. Ik kijk hem aan, recht in zijn blauwe ogen. 'Jij bent geen last, hoor je me? Ik hou ziels veel van jou, je bent mijn kleine zusje. Hoe kan ik jou een last vinden? Je wilt niet weten hoe graag ik jou in huis wilden toen ik hoorden dat pap en mam verongelukt waren. Ik hou helemaal van jou zoals je bent en help je graag door deze moeilijke tijd heen. En ik weet zeker dat de rest er ook zo over denkt. Dit schuldgevoel is iets wat je jezelf aanpraat, omdat je er erg van bent geschrokken, maar het is niet waar.'' Zegt Matthy. Hij kijkt mij nog steeds doordringend aan. Maar zijn ogen staan vol liefde en oprechtheid. Ik glimlach zwak door mijn tranen heen. 'Ik hou ook van jou.' Mompel ik waardoor er een grote glimlach ontstaat op Matthys gezicht. Met zijn duim veegt hij mijn tranen weg, zoals hij altijd al heeft gedaan. Vroeger toen ik klein was, viel en mijn knie onder het bloed zat. En nu ook. Ik hoor de deur opengaan en zie Raoul binnenkomen. Ohja, we zitten nog steeds op zijn kamer. Hij loopt naar ons toe en trekt een stoel naast de bank vandaan. Hij zet hem naast het bed waar ik en Matthy op zitten, en gaat zelf op de stoel zitten. Hij begint met praten. 

''Elies we moeten wel hier iets aan gaan doen. Want zo kan je niet langer. Je moet met iemand gaan praten. Zometeen loopt het zo erg uit de hand dat we je naar een kliniek moeten sturen. En dat wilt niemand''. Mijn ogen worden groot. Ze willen mij naar een kliniek sturen? ''Elizabeth, ik doe dit omdat ik van je houd. Ik wil dat je je beter ga voelen. Gelukkig, zodat je weer de oude word. Ik wil dat je met iemand ga praten. Die mensen gaan je helpen'' Zegt Matthy  als hij mijn verbaasde gezicht ziet. Dit is iets wat ik niet wil. Wat nou praten? Wat gaat praten helpen dan? Ja, dan weet nog iemand op de wereld dat ik klaar ben met mijn leven, maar wat maakt dat het verschil? 

''Elies?'' Oh ja, ze wachten nog steeds op mijn reactie. ''Nee'' Zeg ik. Raoul schud zijn hoofd. ''Volgens mij snap je mij niet goed. Het was geen vraag'' Mijn hart schiet mijnkeel in. Dit gaat hij niet menen toch? ''Neenee, jij begrijpt mij niet. Laat ik het even beter articuleren voor je: nee.'' Ik draai me naar Matthy toe. ''En jij? Jij bent het hier gewoon mee eens?'' Hij bijt zachtjes op zijn lip en stamelt daarna iets waar ik geen logische zin van kan maken. ''Matthy!?'' Hij stopt met stamelen om te zuchten. ''Ik vind dat het belangrijk is dat het goed met je gaat dus we willen alle opties bekijken om te zorgen dat jij beter wordt.'' Ik schud wild mijn hoofd. ''Jullie kunnen mij niet dwingen.'' Ik wil opstaan, maar Raoul houd mij tegen. ''Denk er alsjeblieft over na.'' Ik knik en glimlach. ''Tuurlijk, Raoul. Ik zal even nadenken.'' Ik trek een bedenkelijk gezicht die ik na 2 seconde alweer van mijn gezicht verwijder. ''Zo, nagedacht mijn antwoord is nee!''. Ik sta nu wel echt op en wil de deur uit lopen. "Lies, doe niet iets waar je spijt van ga krijgen!" Hoor ik Raoul roepen. Ik draai me om en kijk ze aan. Ze kijken hoopvol. Ik draai me weer om en verdwijn naar de kamer van Matthy en mij. Ik plof op bed en staar naar het plafond. Begrijp mij goed. Het is super lief dat ze om mij geven. Maar mij met iemand laten praten, zo erg is het nou toch ook weer niet? Ik los mijn eigen problemen wel op. 

Woorden -> 1211 10-3-24

Hoi hoi

Ja ik ben alweer ziek, ik ben zovaak ziek van school. Er is in 2024 nog geen 1x voorgekomen dat ik niet 1x in de week ziek ben geweest.
Maarja zoveel maakt het niet uit, ik blijf wss toch zitten. Zo staat het op dit moment wel voor.

Ik heb wel afgelopen vrijdag een 9.1 voor wiskunde gehaald, na 4x een 3.0 gehaald te hebben. Nou mijn wiskunde docent (die dus op Koen lijkt😅) nou die vloog mij zowat aan maandag toen ik les van hem had.

Geniet lekker van het weer,

Kusjes Femke🤍