We are a team | Pablo Gavi PL [wstrzymana publikacja]

22. Como si nunca hubiera sucedido

Głusza, bezgłos, ukojenie, równowaga.

Można by wymieniać dalej błogi stan, który ukołysał moje ciało.

Nie, nie leżałam na piasku wylegując się do prażącego słońca. Nie kąpałam się też w lodowatej wodzie przy hotelowym basenie, ani nie popijam drinka z ekstrawaganckiej słomki z dodatkiem wybujałego owocu, którego i tak bym nie znała.

Aktualnie spoczynek ulokowałam w zaciszu sali do relaksu, gdzie masa otaczających puf i stolików czy foteli pozwalała odpłynąć na dryfującej tratwie na otwartym morzu. Podobno idealny dzień nie istnieje, ale czy aby na pewno?

– Aria. – unoszę wzrok znad tabletu spoczywającym w mojej lewej dłoni – Co u Ciebie? – Dani wysyła do mnie tonę pozytywnej energii. Jego uśmiech sprawia, iż kąciki moich ust lekko drgają.

– Pracuję.

– A może... – wyciąga mi urządzenie z ręki kładąc spodem do blatu – byśmy coś porobili razem?

– W sumie... – już na końcu języka mam przygotowaną odpowiedź, jednakże zmieniam ją w momencie, gdy przed wejściem majaczy mi sylwetka irytującego dzieciaka – Wybacz, ale mam coś do załatwienia.

Zeskakuję ze stołka i ile tylko sił w nogach pędzę w kierunku szatyna.

– Ej. – łapię go za ramię, ten gest powoduje, iż się odwraca – Jest sprawa.

W planach nie było pogawędki z nastolatkiem, ale ciążyło nade mną słowo honoru jakie dałam Jorge.

– Musimy obgadać jedną rzecz.

– Z nim nie możesz tego zrobić? – wskazuje za moje plecy, za którymi stoi nie kto inny jak Ceballos.

– Gdybym nie potrzebowała Ciebie, pewnie bym to zrobiła. – uśmiecham się – A teraz chodź zarozumiały kretynie, bo chcę mieć, to z głowy. – przewraca oczami, ale posłusznie niczym pies depcze za mną.

– A więc? – rzuca się na hotelowe kanapy rozmieszone w całym holu.

– Miałam, to przekazać. Czekaj, jak to było? – próbuję odszukać w pamięci słów jakie użył rudy dzisiejszego ranka – A tak. – pstrykam palcami – Nie przeciążaj kostki.

– Że co? – podnosi się na równe nogi.

– Tyle.

– Co to znaczy?

– Miałam przekazać i przekazałam.

– Nie łapię.

– Ja też – wzdycham – najwidoczniej Jorge coś zauważył. – wzruszam ramionami.

– Słucham? Niby kiedy?

– Podczas masażu? A skąd ja mam, to niby wiedzieć? – unoszę ręce – Gościu pobiegł niczym struś pędzi wiatr, gdy tylko usłyszał, że jest jakiś wykład o najnowszej technice wykrywania kontuzji. Na co to komu?

– Przynajmniej się kształci.

– Ja też, to robię. – obruszam się.

– A konsekwentnie?

– Do czego pijesz?

– Kiedy masz zajęcia?

– Miały być w weekend, ale...  – odpowiadam, po czym otwieram szerzej oczy – Oż Ty w życiu.

– A no właśnie. Dziś środa i mecz, a to znaczy...

– Zajęcia mi się zaczęły godzinę temu! – wrzeszczę przepychając się pomiędzy ludźmi.