TOXIC - BANKZITTERS X MITTHY

4. Is dat niet een koppels ding?

Raoul's POV:

Ik kijk de Brabander en de roodharige jongen naast me kort aan hoe ze allebei tot de realisatie komen.
Ik pauzeer ook kort en denk even na "Zal dat het dan zijn? Dat ze verslaafd is geraakt aan alcohol.. misschien zelfs drugs en daarom nu zo doet?" vraag ik dan en Koen knikt "Ik denk dat die kans heel erg aanwezig is.." fluistert hij en ik denk na "Laten we Milo gaan zoeken, voordat hij de pan uit flipt van de stress..." fluister ik en ik begin te zoeken naar Milo.

Ik heb bijna elke kamer op de bovenste verdieping gehad dus ik loop het dakterras op, daar zit Milo aan de picknick tafel op zijn telefoon.
Hij is meerdere berichtjes van Emma aan het lezen, dat zie ik als ik aan kom lopen.
Ik ga naast hem zitten en leg mijn hand op zijn knie, hij is helemaal aan het shaken.
"Miel, ze is weg. Je bent oké." zeg ik dan zachtjes.
"Waarom doet ze zo tegen je Milo?" vraag ik dan.

Milo kijkt naar me op met waterige ogen, hij ziet er zo anders uit.
Die vrolijke sprankeling in zijn ogen is weg, zijn figuur is een stuk smaller geworden.. hij is erg afgevallen. Waarschijnlijk omdat hij niet eet van de stress.
Zijn gezicht is zelfs een beetje ingevallen en zijn huid is bleekjes.
Lang verhaal kort, hij ziet er zorgwekkend slecht uit.

"ik.... ik weet het niet. Ze drinkt weer heel veel Roel.. en ik vond laatst drugs in haar nachtkastje. Ik weet niet hoeveel ze doet maar.. het maakt haar agressief." De tranen springen hem in de ogen "Ze is ook vreemdgegaan." fluistert hij zachtjes en mijn hart zinkt een beetje. Hoe durft iemand überhaupt vreemd te gaan op Miel?
"Milo.. maak het uit. Je verdient beter dan dit."
"Denk je dat ik dat niet geprobeerd heb? dat eindigt alleen maar in.. blauwe plekken." fluistert hij en ik zucht.
Ik weet altijd mijn vrienden gerust te stellen met woorden maar zelfs ik weet nu de woorden even niet meer te vinden.

Milo wordt mishandeld, hij is diep ongelukkig en het heeft niet alleen invloed op zijn mentale gezondheid maar ook fysiek.
Ik trek hem in een stevige knuffel en wrijf over zijn rug.

Milo's POV:

Er is een ding wat de jongens niet weten.
Ik heb Emma verteld dat ik op beide geslachten val gisteren en dat ik het wil uit maken omdat onze relatie ongezond is.
Dat accepteerde ze natuurlijk niet en eindigde gisteravond in een groot gevecht.
Het was voornamelijk eenzijdig, ik laat het gewoon gebeuren want ik wil haar geen pijn doen. Maar toch ben ik degene die pijn lijdt.

Ik loop naar binnen met Raoul en ga achter mijn bureau zitten, ik ben een beetje in mijn eigen wereldje.
Ik open de tabladen op het internet en begin aan een opdracht voor mijn studie.
Van de Bankzitters ben ik de enige die nog studeert en ik steek er alle tijd die ik heb in.
Normaal gaat het allemaal heel makkelijk maar ik ben nu al bijna een half uur bezig met een alinea schrijven. Triest.

Opeens voel ik iemand naast me zitten.
Op dit moment ben ik eigenlijk redelijk oké, voornamelijk omdat ik pijnstillers heb genomen voor de blauwe plekken op mijn buik en niet teveel op mijn been loop.
Ook ben ik met de jongens, ze maken alles ietsje beter.
Ik kijk op en zie dat Matthy dicht bij me is gaan zitten, hij kijkt me liefelijk aan. Mijn ogen ontmoeten de zijne en ik glimlach een beetje.
"Miel... ik uhm- wilde je mijn huissleutel geven. Mocht je me ooit nodig hebben kan je gewoon mijn huis in... ook als ik er niet ben." zegt hij dan uiteindelijk en hij houdt een sleuteltje omhoog.
"Is dat niet een ding wat koppels doen? huissleutels uitwisselen?" vraag ik met een glimlach en Matthy grinnikt "Hm, ja. Maar wij zijn ook een koppel." grapt hij en ik pak de sleutels aan "Dankjewel Matt.. echt." fluister ik.

Zo'n beetje een half uur later komt Raoul aan met een bord eten "Opeten." zegt hij dan streng tegen mij en ik doe een wenkbrauw omhoog "Heb geen honger." antwoord ik en het enige wat Roelie doet is me boos aankijken "Onzin. Ik wil dit bord straks leeg zien Milo. Echt." zegt hij en ik kijk hem na terwijl hij wegloopt. Ze letten allemaal echt heel erg op me de laatste tijd. Dat is fijn en lief maar ik weet oprecht niet of ik dit allemaal weg ga krijgen.

-Diezelfde avond-

Inmiddels is het avond en kom ik thuis, ik kijk het huis van mij en Emma even rond en pauzeert kort als ik geluid hoor komen van de slaapkamer. Ik loop naar binnen maar bevries een beetje als ik haar in bed zie met een andere man.
"Godver. Emma!! In mijn eigen huis?! Echt waar?!" vraag ik boos en Emma komt snel naar me toe gelopen en duwt me de gang op

"We hadden iets afgesproken toch? of niet?" vraagt ze boos terwijl ik tegen de muur geduwd sta "Ja.. het is mijn eigen schuld dus ik moet het accepteren.. Maar dat is bullshit Emma! Ik verdien dit helemaal niet.. Ik verdien een gezonde relatie met iemand die echt om me geeft." fluister ik zacht en Emma stemt met me mee in.
"Klopt, maar niemand houdt van jou, Je gaat nooit meer iemand ontmoeten als je mij nu dumpt en dan blijf je voor altijd alleen. Is dat wat je wil?
Je bent niet interessant meer Milo. Godzijdank begin je wel een beetje af te vallen en ben je niet meer zo dik als eerst." zegt ze en loopt weer weg. Ik val af van alle stress die zij mij bezorgd. Dat merkt ze alleen zelf niet.
Hier thuis verwoest ze me.
"Em.. dat is niet waa-"
"Dat is wel waar Milo! Je ziet er niet uit, Je bent saai, lelijk en iedereen doet "alsof" bij jou! Alsof ze om je geven maar dat is niet waar. Jij bent niks Milo ter Reegen. Niks." ze gaat een tijdje door met me te kleineren maar ik hoor het niet meer, ik heb me afgesloten.

Dan opeens denk ik na, thuis... Ik kan helemaal niet thuis blijven.
Dit is het huis van mij en Emma en dat is nu wel de laatste plek waar ik wil zijn. Of ooit nog wil zijn.
Ik denk even kort na, ik kan naar Raoul gaan. Die woont niet zo heel ver weg maar Lieke heeft daar vast nu geen zin in. Het is al laat dus ik wil ze ook niet storen mochten ze al slapen.

Dan besluit ik dat hele kut eind, door de regen naar Matthy's huis te fietsen. De autosleutels kon ik niet vinden en als ik het aan Emma zou vragen zou ik alleen maar een bak geschreeuw ontvangen.
Ik zeg geen doei, ik vertrek gewoon.
Ik bel Matthy niet eens, ik ga gewoon. Ik zie wel of hij thuis is al ik er ben.
Als hij niet open doet slaap ik letterlijk op zijn bank. Ik heb nu de sleutels. Het boeit me niet. Zo lang het maar niet thuis is.
Ik ben bijna een uur onderweg voordat ik helemaal doorweekt aan kom.
Ik ben nooit gestopt met huilen, mijn hart voelt zwaar aan.
Ze was de liefde van mijn leven en nu ben ik alleen.. Nou ja. Ik heb haar nog, ze is nog mijn vriendin maar eigenlijk ook weer niet. Ik ben haar kwijtgeraakt aan alcohol en drugs.

Ik gooi mijn fiets op de stoep en loop via de oprit naar de voordeur en druk dan meermaals op de deurbel.
Ik wacht tot er iets gebeurd binnen, niks.
Ik zucht en voel in mijn zakken en trek dan het sleuteltje er uit. Ik loop naar binnen en trap mijn schoenen uit.
Ik trek mijn jas ook uit en ga dan op de bank zitten. Ik ben dood op. Verwoest voelt het wel.
Mijn adem schokt een beetje als ik uitblaas en ik voel mezelf langzaam wegdommelen in slaap. Matthy vind het vast niet erg als ik al slapend wacht tot hij thuis is.

A/N: 1300 woorden?!?
Sorry dat ik zo lang niet geüpload heb, ik was heel druk met andere dingen en wanneer ik tijd had was ik heel moe👍🏼