Gdy byłam mała, moim największym lękiem była ciemność, albo to że taty nie było w pobliżu.
Jednak, mając piętnaście lat mówiłam sobie że niczego się nie boję. Może dlatego, że wtedy poznałam ciebie? nie wiem, to dla mnie za dużo.
Ale teraz będąc dorosłą kobietą już wiem jakie są moje największe lęki.
Pomimo swojego dwudziestego piątego roku życia mogłam powiedzieć że nie zostało mi dużo czasu. A mając przy sobie człowieka na którego czai się policja i do tego wiele ludzi miało ochotę się na nim zemścić mogłam się obawiać już czegoś więcej niż tylko śmierci ze starości. Teraz odwracałam się i byłam gotowa na ucieczkę nawet gdy tylko poczułam na sobie, czyjś wzrok.
To właśnie mnie przytłaczało, może mnie to przeraziło? Albo poprostu nie stanęłam na wysokości zadania. Poprostu byłam uzależniona od życia, od życia z tobą i nie chciałam cię stracić, bo jeśli ty miałeś odejść to ja razem z tobą.
