|SİLENT CRY| Taekook

-Hastane-

Yeni bölüme hoş geldinizz 🤭🤭
Allahim insallah okumalar ve oylar daha çok artar amin 🧕🏻🤲🏻

.

.

Taehyung
Aldığım mesajın üstünden 15 dakika geçmişti, babamdan aldığım arabayla olabildiğince hızlı bir şekilde hastaneye yetişmeye çalışıyordum..

Jimin benim en yakın arkadaşımdı, daha çok küçük yaşlarda tanışmış, arkadaştanda öte olmuştuk onunla. Ortaokula geçincede namjoon katılmıştı aramıza, hocalarımız bize hep 3 silahşörler derdi, şimdi ise o silahşörden birisi hastanede ve çok kötü durumda. Bunu bilmek bile her ne kadar beni üzsede güçlü durmalıydım, jimin için. Ben üzgün olursam jimini kim mutlu edecekti? Kim ona güç verecekti?

Bir yandan arabayı sürüyor, bir yandan ise jimini arıyordum. Kaç kez aradım bilmiyorum ama açmıyordu, Jiminin ailesine karşı hassasiyetini biliyordum ve şimdi annesi hastanede yatarken gözüne uyku girmeyeceğinide biliyordum. Jimini ikna etmek zor olacaktı.

Namjoonun attığı konumdan hastaneye vardığımda hâlâ jimini aramaya devam ediyordum, tam tekrar arayacaktım ki vazgeçtim.
Zaten hastaneye gelmiştim arayıp konuşmanın bir anlamı yoktu.

Hızlı bir şekilde arabadan çıktım ve koşar adım hastaneye girdim, namjoon bana hastanenin 2. Katında olduklarını söylemişti.
Bu yüzden hiç oyalanmadan 2. Kata çıktım...

Hastanenin 2. Katına çıktığım gibi koridorda ağlamaktan bitmiş bir jimin, ve onu sakinleştirmek için konuşan bir namjoon görmemle nefesim kesilir gibi oldu, Kim sevdiklerini bu şekilde görmeyi isterdi ki?

Koşar adım jiminin yanına ulaştığımda ağlamaktan kıpkırmızı olmuş gözleriyle baktı bana...

"Jimin..."

"Taehyung.."

"Jimin bak, biliyorum yaşadığın hiç kolay değil ama şimdi sakin olmalısın"

"Ne sakini Taehyung, ne saki- ne? Ne sakin.."

Ağlamaktan konuşmaya gücü bile kalmamıştı, koridorun ortasında 3 kişi oturuyorduk ve ağlıyorduk..

Gözlerim yanıbaşımızda duran namjoona kaydı, oda ağlıyordu. Onların bu haline katlanamamış ben de ağlıyordum.

"Jimin, annene hiçbirşey olmayacak tamam mı? Hep beraber çıkacağız bu hastaneden. Ama şimdi senin güçlü durman lazım jimin, annene iyi olduğunu göstermen gerek. Annene senden güç alması için güçlü durman gerek Ji- Jimin.."

Sonlara doğru sesim o kadar titremiş ve kısık çıkmıştı ki duyduğundan bile emin değildim. Boğazıma oturan yumru yüzünden konuşamaz hâle gelmiştim..

Jimin karşımda hıçkırıklarla ağlıyordu ve benim elimden hiçbir şey gelmiyordu, gelmiyordu işte kahretsin yapabileceğim hiçbirşey yoktu.

Jiminin yanından kalkıp hemen namjoona yöneldim ve onunda ağlamaktan şişmiş gözlerine baktım,

"Ne yapacağız?, ağlıyor"

Dedim fısıldayarak

"Bilmiyorum ama şuan içini dökmesi lazım. Doktor herşeye karşı hazırlıklı olun dedi.. Onu dedikten sonrada tabii jimin daha da yıkıldı"

Ardından yapıcak hiçbir şey olmadığı için jiminin bir yanına ben diğer yanına ise namjoon oturdu, ikimizde bir yandan jimine sarılıyor bir yandan da onu rahatlatmak adına elimizden geleni yapıyorduk. Oysa ağlamaktan başka birşey yapamıyor. Tek kelime etmiyordu. Haklı.. ne yapabilirdi ki?