İnnocent Dreams | Taekook

8

 Selamlar canlarım...<3

Biraz kaos ve bolca duygu dolu bir bölüm ile karşınızdayım canlarımmm...

Keyifli okumalar dilerimmm...<3
____________________

Gözlerimi yavaş yavaş açmaya çalıştığımda ağrıdan yapamayıp tekrar geri kapattım. Kendimi çok tuhaf ve yorgun hissediyordum. Neden böyle hissettiğimi bile anlayamamıştım. Ben hiç bu kadar berbat hissettiğimi hatırlamıyordum. Sanki başım patlayacak gibiydi ve kendimi bomboşmuş gibi hissediyordum...

Neden böyle hissettiğimi aklıma getirmeye çalıştım ama en son Taehyung'un yanında olmamdan başka bir şey hatırlamıyordum. Tekrar gözlerimi açmayı denedim, bu sefer acısa bile tekrar gözlerimi kapatmak yerine gözlerimi kırpıştırdım. Görüş açım netleşmeye başladığında beyaz tavan ile karşılaştım. Tanıdık olmayan bu tavan ile kaşlarım çatılmıştı. Nerede olduğumu anlamak için başımı hafif sola çevirdiğimde kolumdaki serum ile hastanede olduğumu anladım. İyi de neden hastanedeydim?

Aklıma gelen fikirle yattığım yerden doğrulup elimi karnıma koydum. Bebeğimi okşar gibi okşadım karnımı ama kendimi kötü hissediyordum. Bebeğim benden gidemezdi değil mi? Niye gitsin ki? Ben ona çok güzel bakacaktım. Hayır, hayır bebeğim benimleydi. O benim tek gerçek varlığımdı hem daha yarın onun ilk kontrolüne gidecektik Taehyung ile. Yok bebeğim beni bırakamazdı ki. Ben ona çok iyi bakıyordum, Taehyung da çok iyi bakıyordu.

"Bebeğim benden gitmezsin değil mi?"dedim sol gözümden yaş akarken.

"Beni sen de bırakmazsın değil mi bebeğim. Ben seni çok seviyorum."dediğimde odanın kapısının açıldığını hissettiğim. Yüzü asık ve düşünceli bir şekilde odaya giren ve uyandığımı dahi fark etmemiş olan Taehyung'u gördüğümde içim daha çok burkuldu. Kolumdaki serumu hızla çıkarıp Taehyung'un yanına yaklaştım.

"Taehyung bebeğimiz iyi değil mi? Sen sadece korktuğun için üzgünsün değil mi? Bebeğimiz bizi bırakmadı değil mi?"dedim gözyaşlarımı tutamadan.

"Güzelim iyi misin? Serumunu çıkarmışsın. Ben hemşireye haber veriyim. Sen dinlen, yorgunsundur."deyip beni yatağıma geri yatırdığında o gidemeden kolunu tuttum.

"Taehyung?"dedim titreyen sesimle.

"Bebeğimiz bizi bırakmadı değil mi?"

"Güzelim, dinlenmelisin."

"Taehyung bebeğimize bir şey mi oldu?"dedim sonunda. Bunu derken hıçkırmama mani olamamıştım.

"Ben biliyorum Taehyung. Bebeğim beni bırakmaz ki. Ben çok seviyorum onu, sen de çok seviyorsun. Bizi hiç bırakmaz değil mi? Bebeğimiz iyi değil mi? Taehyung bir şey söylesene. Yarın onu görmeye gidecektik biz. Sürpriz yapıp bugün mü onu görmemizi istedi?"

"Güzelim sakin ol."

"Olamam Taehyung! Bebeğimin iyi olduğunu öğrenene kadar sakin olamam!"

"Güzelim, bizim bebeğimiz..."deyip sustu Taehyung.

"Bebeğimiz?"dedim devam etsin diye. Gözlerini kaçırarak cevapladı.

"Bebeğimiz maalesef melek oldu."

"Benim bebeğim zaten melekti ki."dedim dudaklarımı birbirine bastırarak. Algılayamamıştım ne demek istediğini. Benim bebeğim zaten karnımda minik bir melekti, her şeye rağmen sahip olduğum tek ve en değerli şeydi. O benim kurtarıcı meleğimdi, en yalnız ve savunmasız anımda gelmişti ve ben buradayım demişti.

"Bebeğimizi maalesef ki kaybettik güzelim. Çok üzgünüm."diyen Taehyung'un sesiyle ona döndüm. Sona doğru sesi titremiş ve gözleri dolmuştu. Söylediği cümleler beynimde yankılandı.