Karanlık Dünyam

1.BÖLÜM:Son Mücevher

Seni tanımam şans eseriydi, ama sana yenilmem tamamen kendi hatamdı...

                         🖤🖤🖤

Koşuyordum. Oldukça hızlı bir şekilde koşuyordum. Arkamdakilerin beni tutması an meselesi.

Önüme çıkan arabayla sol taraftaki sokağa daldım. Arkama dönüp baktığımda en az on kişi vardı. Sıçtım!

Dört beş kişi olsa döverdim de, bunlar çok fazla.

Ve benim yakalanmam an meselesi, eğer ki yakalanırsam biterim. Her şey biter. Ki benim isteyeceğim son şeydir yakalanmam.

Ayaklarım hissetmiyorum artık. Çantamda ki ağırlık bana daha çok zorluk çıkartıyor. Ama dayanamam ve koşmam lazım.

Aklıma sıçayım kim dedi ki arabayı getirme? Tabiki ben, ihtiyar o kadar dedi de dinlemedim. Şimdi de koşuyorum.

Önüme çıkan duvara zıplayıp ellerimle destek alarak diğer tarafa atladım. Arkama dönüp baktığımda hepsinin tek tek atlayıp ve peşimden koşmaya devam ettiğini gördüm.

Sokağın başına yaklaşıyordum. Arabayı az çok uzaktan görebiliyordum. Ama lanet olsun ki plakayı çıkarmamıştım. O yüzden arabaya binemezdim. Önce izimi kaybettirip öyle arabaya binemem lazım.

Biraz daha hızlanıp sol taraftaki araya daldım. Önüme tekrar çıkan duvara ellerimle destek alıp diğer tarafa zıpladım. Köşedeki çöp kovasının arkasına girip beklemeye başladım. Karanlık olduğundan beni göremezlerdi. Yani umarım görmezler.

Sesleri gelince nefesi tuttum. Normalde olsa asla korkmam. Ama şuan korkuyorum. Çünkü sırtımdaki çantada milyonluk bir mücevher var ve bu mücevheri çok büyük bir iş adamından çaldım.

Yani çaldım denilmez. Kendime ait olanı geri aldım. Çünkü ölen babamın bana olan mirası.

"Sizler şu tarafa bakın, bizde şuradan gidelim. Sakın kızı elinizden kaçırmayın."

Şükür burada olduğumu gören olmadı. Yavaş yavaş çıkmaya başladım. Etrafa bakmadan koşup o duvarın önüne gelip ellerimi koydum, zıplayacağım sırada belime dolanan kollarla donup kaldım.

İşte şimdi sıçtım.

                                       İki Gün Önce

"Bu mücevheri alman imkansız Doğa, sen o eve girsen senin oradan cesedin çıkar."

"Hayır yapabilirim. Bunca zorluklarla bütün mücevherleri topladım bunu da alırım."

"Doğa bu diğerleri gibi kolay değil! Anlamıyorsun sen beni, sen oraya girsen geri çıkamazsın."

"Düşünmeme izin ver ihtiyar."

Koltuğa oturup başımı ellerimin arasına alıp ovmaya başladım. Sabahtan planı yapmaya çalışıyorum ama ihtiyar bunun olamayacağını söyleyip duruyor. Buraya kadar gelmişken, son bir mücevher kalmışken duramam. Onu da almalıyım.

Babamın bana miras bıraktığı, benim için didinip, çalışıp, yatırım yapıp aldığı mücevherlerin hepsini çalan o kendilerini zengin sanan iş adamlarından çaldım. Son bir tane mücevher kaldı. Onu da almam lazımken alamıyorum.