Umut. Ne garip bir his. Beni ayakta durmaya zorluyor. Sevginin en saf hali. Kendini ve dünyayı sevmenin en safı. Içerde durup korkuyla savaş içerisinde. Içimde öyle büyük savaş icerisinde ki tıpkı dünyada olduğu gibi. Tüm dünyada umut ve korku savaşıyor. Ve ben buraya atıldığım günden beri bunları hissediyorum. Dünyadaki herkes bunu hissediyor gibi geliyor. Dünyada yaşıyorsan bunları hissetmek zorundaymjssin gibi. İlk günlerde hayal bile edemeyeceğim kadar zor geldi bu hisler. Sonradan sonraya kendimi dünyaya adapte edebildim. Içerideki tüm hisleri görebiliyor olmak benim için zorlayıcı olsa da bu hisleri kategorize edip işime yarar hale getirebilmeyi başardım. Bu başarıya ulaşmak tam 73 yılımı aldı. 73 yıl boyunca yalnızca hissettim. Şahane bir görüntüyü görmeyi hissettim. Ölü bir bedenin benim bedenimde yarattığı tahribatı hissettim. Birini sevmeyi hissettim ve o kişiyle uzak kalıp ozlemenin ne olduğunu hissettim. Koskoca 73 yıl boyunca yalnızca haz alabilmek için belki tarif bile edemeyeceğim milyonlarca duyguyu içimde nefes aldırdım. Eğer not almasaydım belki bu duygulardan unuttuğum bir sürü his vardı. Ama dünyaya yalnızca hissetmek için gönderildiğimi biliyorum. Görevimi layığıyla yerine getirmeliyim. Bu yüzden ne hissedersem hissedeyim en derinlerimde yaşayıp bu hissi not ediyorum. Bu durum o kadar hoşuma gitti ki buradaki görevimi bitirince hiçbir şey hatırlamadan yeniden dünyada yaşamayı isteyeceğim. Işte o zaman gerçek bir dünyalı gibi hissedeceğim. Gerçek bir insan olacağım. 73 yıl boyunca hissedemedigim duyguları eminim o zaman hissedeceğim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HATIRLA
Ciencia FicciónBir toz tanesiyim,yağmur damlasıyım, kelebeğin kanadıyım. Diyardan diyara gezen bir kasifim. şimdi de dünyaya uğradım. parçası olduğum her şeye ait hissetmeye çalışıyorum.
