Our Story/ tk

3.0

~Bu bölüm mistik bir şekilde kaybolan 2.0 bölümünün anısına yazılmıştır.~

Yüzüme kapanan telefonla şoka uğradım. Tüm mallıklarımıza bir yenisi eklenmişti şu an. Telefonu indirip geri aradım. Belli ki iyi şeyler olmamıştı. İkinci çalışta açıldı.
"Neden kapatıyorsun yüzüme aptal mısın yavrum sen? Ne olduğunu söylesene!"

Yoon telefonun ucunda boğazını temizledi.
"Öncelikle söylemek isterim ki bizim suçumuz yoktu tamam mı? Hemen sinirlenme, kızma, bağırma...
Bak ben sana gülüm diyemem Jungkook, gülün ömrü az ol..."

"YA KES SOKUCAM GÜLÜ GÖTÜNE ŞİMDİ NE OLDU ANLAT ANLAT! Ben olana kızmıyorum senin lafı dolandırmana kızıyorum."
Ben sinirlendikçe yanımda oturan Taehyung daha çok geriliyordu. Kulağını telefona dayamış olanları dinlemeye çalışıyordu. Biz zaten ne zaman bu sahile gelsek birine bir şey oluyordu. Bir daha gelenin...

"Tamam, anlatıyorum. Biz yolda giderken yerde 2.923 won bulduk. Bundan bir bok olmaz dedik. Sonra Jimin dedi ki şu ileride küçük paralarla bahis açan bir ev var, gel iki el atalım hem belki parayı katlarız. Ben başta kabul etmedim sonra baktım para bizim değil yapıştır dedim. Gittik yatırdık masaya parayı. Poker oynadık iki el. Zaten kaybettik tüm parayı mesele orada değil asıl mesele biz masadan kalkarken oldu. Bunlar birinden para çalıyormuş. Fark ettiler, kavga çıktı sonra çekip vurdular bunları."

"Yoon bir dur nefes alayım, olanları yedireyim kendi içimde... Ne bok yemeye gittiniz oraya? BAYILMAK ÜZEREYİM BURADA, SONRA NE OLDU SÖYLE?!"
Ellerim titremeye başlamıştı. Az önce birinin vurulduğunu anlatıyordu bana. Gerçekten sorun bende miydi yoksa herkes kafayı mı kırmıştı?

"Sonra baktık işler karışıyor herkes birbirine silah çekiyor biz kaçtık. Ama şey...şöyle oldu...neyse bunu telefonda söyleyemem. Şimdi eve gelmen lazım. Hemen!"
Vücudumdaki bütün kanın beynime sıçradığını hissettim. Utanmadan beni eve çağırıyordu...
Telefonu kapatıp arka cebime koydum. Bana merak dolu gözlerle bakan Taehyung'un koluna girdim. Bizimkilerin yine burnu boka batmıştı. Belki de Taehyung'u bunun içine çekmemek daha sağlıklı olurdu. Telaşa kapılmaması için yüzüme sahte bir gülümseme yerleştirdim.

"Bizimkiler bana şaka yapıyormuş. Jimin hasta olmuş, bu akşamın planını iptal etmemiz gerekiyormuş hayatım. Ben gidip Jimin'e bakayım sen de sizinkilerine yanına git. Seni sürekli çaldığım için Seokjin bana kızıyor zaten. Yarın tüm gün seninle geçireceğim, söz." Taehyung daha ilk cümleden itibaren bana şüpheyle bakıyordu.

"Yalan söyleyenin?"

"Yalan söyleyenin götünde fişekler patlasın hayatımın anlamı, doğruyu söylüyorum merak etme. Hadi gittiğinde yaz bana. Sizinkilere de selam söyle." Yalan söylemeyi çok beceremediğim için en iyi yaptığım şeyden devam ettim. Laf kalabalığı yapıp olayın içinden sıyrılmak.

"Tamam gidiyorum, kovdun beni resmen. Bir şey olursa ara tamam mı? Aklım sende kalacak." Eğilip Taehyung'un yanağına dudaklarımı bastırdım. Ona yalan söylediğim için vicdanım sızlıyordu. Aslında yalan değildi sadece gerçeği söylememiştim. Bence bana kızmazdı.
Ben yanağını öptükten sonra ufak bir sarılma ile ayrıldık. Tae kendi evinin yolunu tutarken ben de bizim yık dökük eve doğru koştum. Gerçekten koşuyordum çünkü çok gerilmiştim. Yoon telefonda birinin vurulmasından bahsettiği için beynim uyuştu.
Ayaklarım birbirine dolandığı için düşe kalka eve vardım.

Evin kapısını gördüğümde biraz olsun içime su serpildi. Kapıdan girip ayakkabılarımı çıkardım. Salona döndüğüm an Yoon ve Jimin ile göz göze geldik. Hoseok, elinde bulaşık eldivenleri ile ayakta dikilmiş şok içinde orta sehpaya bakıyordu. Daha doğrusu Yoon götüyle kırdığı için bantlayıp tekrar tutturduğumuz masaya bakıyordu. Neye baktığını merak edip kafamı çevirdim. Kocaman siyah bir çanta masaya devrilmiş şekilde duruyordu. İçinde balyalar halinde paralar vardı. Hayatım boyunca bu kadar parayı bir araya görmediğim için bir anlığına gerçek olmadıklarını düşündüm. Fakat odadaki sessizliğe ve herkesin yüzündeki ifadeye bakacak olursak paralar son derece gerçekti.