N: Nefes, nefis...
E: Et
Y: Yanılmak, yetememek.
Bölüm için dipnot: Konuştuğum dilde 'Ney' hayır anlamına gelmektedir. Benliğinize hayır dememeniz ümidiyle...
Evren değişikliği...
Varlığını tam kabul ettiğin anda ruhunu bir zehir kaplar.
Reddedersin.
Etten kemikten oluşunu kabul edip varoluşunu reddetmek...
Ne büyük bir paradoks.
Paradoksları kansere benzettim bu yüzden.
Kanser olmadım ama içimi düşüncelerime yedirdim.
Gençliğimi ruhumun buhranlarına ikram ettim.
Sözlerimle kendimi zehirledim.
Kibrimle kalbimi kararttım.
Ölüm gelip ahımı alır mı?
Bazen diz çöktürür hayat.
"Sen bu kadardın aslında sadece ben sana son zamanlarda müsamaha gösterdim. Kendini bir şey san diye. Yanıl diye. Sevin diye. Yüksel ki seni yere çarptığımda paramparça ol diye. Sen kimsin zaten? Etten kemikten bi zavallı!"
Öyledir yaşamak.
Çok yazık diz çöktüğünde dönüp geçmişe bakmak.
Öyledir yaşadıysan.
Sana yazık çünkü diz çöktüğünde dönüp geçmişe baktıysan.
Hayat der ki; yaşadın san.
Sonra gerçekliğe fırlatılır insan.
Çukurlarında ister yaşlan.
Çukurlarında ister tasalan.
Zaten son yeri toprak insanın,
İlk yeri olduğundan.
Hayat un ufak yapacağından,
Özü topraktan.
"Doğum dediğin faniliğe açılan kapı,
Ölüm dediğin tek gerçek.
Tek gerçek göçmek toprak anaya,
En sancılı, en çetin, en dürüst, en net...
Ne şiirler yazılır ona,
Sadece canlar bahşedilir.
Çünkü her can ancak ölümle değerlenir.
Ne sebepler bulunur ona,
Sonları hep yerin dibidir.
'İnsanın sonu hep yerin dibi.'
Kıyamet mi kopacak yeryüzü kustuğunda?
Keşke kussa!
Gökyüzü ağladığında ölüler dolaşmaz belki toprak kokusuyla.
Oysa ki iyiler ilk göçendir.
Toprak anaya...
'Çünkü orası gerçekliğin kapısı.'
Yalanlarla kirlenenlerin arasında kararmasınlar diye.
Giderler beyaz kefenlerindeki küçük lekeleriyle.
Hınzır hayat, yılan gibidir mazur bakışların arasında.
Mazur canları bir gün bile erdirmez huzura.
Ne çiledir,
Ne keyiftir,
Ne nefistir,
Ne nefestir...
Almış başını gitmiş.
Aynadakiyse ölümün nezdinde,
Hayatın içinde,
Arafta bir yerde,
Kendine yetememiş."
Evren değişikliği...
