Dusan Tadic- aşk

2.Bölüm

🤩

.....

.....

"Annecim hadi ama uyumamız gerekiyor."dedi Asmin inatlaşan kızına.

Bugün yeni evlerinde ilk günleriydi ve küçük kızı odasını yadırgamıştı. Saatlerdir uyumamak için annesine direniyordu.

Saat epey geç olmuştu ve Asmin'in de biran önce yatıp uyuması gerekiyordu. Yarın sabah erken saatte kalkıp ofise gidecekti ve tüm gün ofiste uyuklamak istemiyordu.

Asmin ne yaptıysa uyutamamıştı küçük kızını.

"Mavim, canım kızım. Karnın tok, altın temiz, gazında yok neden böyle yapıyorsun?" Diyerek kızını kucağında sallamaya devam etti.

"Acaba onu mu özledin?"diye sordu Asmin kızına.

Arada sırada Mavi Ada mızmızlanınca acaba babasını mı istiyor veya özlüyor mu diye düşünüyor Asmin.

Aslında oda özlemiyor değildi, arada sırada onun eksikli daha doğrusu kızının babasının eksikliğini hissediyordu, mesela şu an. Burada olsaydı belki kızı babasının kucağında uyurdu.

Yüzü çok net olmasa da birkaç bir şeyler hatırlıyordu, bazen rüyalarına giriyordu o gece ama her şey çok karma karışıktı.Rüyalarında bile ismi bir kere geçmiyordu.

Hamile olduğunu öğrendiğinde ilk işi Amsterdam'a gitmek oldu. Ondan bunu saklamak istemedi ama bulamamıştı onu, gittiği mekana sordurdu veya o gecenin sabahında koşarak çıktı eve gitti ama yoktu, hiç bir yerde yoktu.

Asmin son çareyi temiz havada buldu ve kızını kalın bir şekilde giydirip ana kucağına yerleştirdi. Üzerine bir battaniye sardı ve kızıyla birlikte bahçeye çıktı.

Kızına masalar anlatarak bahçede gezinmeye başladı Asmin, onları birkaç metre uzaklıkta seyreden adamdan habersiz.

.....

.....

Yeni birinin taşınacağını biliyordu Dusan ama genç bir kadının taşınacağını bilmiyordu. Kucağındaki bebek ise en büyük sürpriz olmuştu, çünkü kadının bekar olduğunu söylemişlerdi.

Küçük bebeği görünce çocukları aklına geldi. Onları özlemişti.

Eşi ile bundan 3 yıl önce boşanmıştı ve çocukları anneleri ile Belgrad'a yaşıyordu. Dusan izin günlerinde soluğu çocuklarının yanında alıyordu, çocuklarda okuları tatil olduğunda babalarının yanına geliyorlardı.

Bahçede yankılanan ağlama sesleri ile karşısındaki kadının zor durumda olduğunu fark etti Dusan. Yavaş adımlarla yan eve doğru hareket etti, belki yardıma ihtiyacı vardır diye.

"Küçük hanım uyumamak için inatlaşıyor galiba."dedi Dusan ama Asmin şu an kızıyla ilgilendi için Dusan'ın varlığını dahi fark etmemişti.

Arkası dönük olan kadının yanına doğru hareket etti Dusan. Yan yana olan üç evinde bahçe kapıları vardı ve bu bahçe kapılar sayesinde rahatlıkla girip, çıka biliyorlardı bahçelerine.

"Yardıma ihtiyaçınız var galiba."diye konuştu Dusan ama bu sefer diğerinden biraz fazla çıkmıştı sesi.

Asmin arkasından gelen yabancı sesle arkasını döndü. Tanımadığı ama daha önce bir yerde gördüğüne emin oldu adamla göz göze geldi.

Dusan için ise her şey daha farklıydı, unutamadı ve rüyalarını bir dakika bile bırakmayan yüz ile karşı karşıyaydı.

"Sen" diye bildi Dusan sadece.

"Ben? Tanışıyor muyuz?" Diye sordu Asmin karşısındaki yabancıya. Koruma iç gücüsü ile Ada Maviyi gizlemeye çalıştı battaniye ile.

"Keşke, sadece tanışsak..."

"Beyfendi kimsiniz bilmiyorum ama çıkar mısınız evimden?" Diye bağırdı Asmin.

Asminin bağırması ile Mavi Ada daha şiddetli ağlamaya başladı.

"Tamam annecim bir şey yok. Özür dilerim."

"Beni hatırlamıyor musun?"diye sordu Dusan Asmine.

Beni gerçekten ya hatırlamıyor yada işine öyle geliyor diye düşdü Dusan.

"Beyefendi sizi hatırlamıyorum. Hem hatırlamak zorunda mıyım?" Diye çıkıştı Asmin. Bir yandan karşısındaki adama laf anlatmaya çalışıyordu bir yandanda kucağında ağlayan kızını susturmaya çalışıyordu.

Dusan "Amsterdam desem, size bir şey anımsatıyor mu?"dedinden Asmin beyninden vurulmuşa dönmüştü.

Asmin birkaç saniye öylece kala kaldı, nasıl bir tepki vermesi gerektiğini bilmiyordu. İlk önce kucağındaki kızına baktı ve daha sonra karşısında ona sırıtarak bakan adama baktı. Kızının babasına

"Hatırladın galiba."

"Çık evimden."dedi Asmin.

Dusan böyle bir tepki beklemediği için şaşırmıştı.

"Anlamadım."

"Neyi anlamadın. Evimden çık, yoksa sapık var diye bağırmaya başlar tüm siteyi başımıza toplarım." Diye tehdit etti Asmin Dusanı.

"Sakin ol ufaklık. Sana zarar vermeyeceğim yan evde oturuyorum ve yardıma ihtiyacın olduğunu düşündüm o yüzden geldim ve biliyor musun iyiki de gelmişim. Seni uzun zamandır arıyordum." Diye itiraf etti Dusan.

Asmin ani bir refleksle kucağındaki kızını kendisine doğru bastırdı."seni kimse benden alamaz annecim."diye fısıldadı kızının kulağına.

"Git burdan." Dedi Asmin.

Dusan ise karşısındaki kadının neden böyle davrandığını hala anlamış değildi. Asmin'in vücudunun titremeye başladığını fark edince ona doğru bir adım attı.

Asmin hızla Mavi Adayı Dusandan uzaklaştırdı.

"Onu almana asla izin vermem." Dedi Asmin. Şu an kendisini kaybetmişti ve ne dediğini bilmiyordu.

İşte şimdi Dusan bir şeylerin farkına varmaya başlamıştı ama inanmak istemiyordu. Olabilir miydi böyle bir şey. Karşısındaki minik kız çocuğu onun kızı olabilir miydi?

"Hayır." Dedi Dusan.

Asmin büyük bir pot kırdığının daha yeni farkına varmıştı.

"Düşündüğüm şey olamaz değil mi?" Diye sorduğunda Asmin'in gözünden bir damla yaş aktı.

Ve Dusan sorduğu sorunun cevabını almıştı.

.....

.....