Soms zou ik niets willen voelen. Wegkruipen in mijn eigen wereld, waarin niets pijn doet.
Stilte is mijn beste vriend, zonder stiltes zou mijn wereld een grote chaos zijn. Stilte om me heen, stilte in mij, stilte rondom. Stilte zorgt ervoor dat ik niet hoef na te denken, dat ik geen pijn hoef te voelen. Soms kijk ik om me heen en vraag ik me af wat ik op deze wereldbol doe. Wat zoek ik hier? Is het zo dat iedereen met een reden hier is, wat is mijn doel hier dan op aarde? Moet ik eeuwig blijven zoeken naar mijn doel hier op aarde of zal het mij aangereikt worden. Dat is een absurde gedachte, want niets in het leven wordt aangereikt, behalve verderf en verdriet. Je moet hard werken om iets te bereiken, maar dood gaan kan je ieder moment. Als je een ziekte hebt, moet je vechten om te overleven. Dat gevecht is vaak onoverwinnelijk. Waarom moeten we vechten om in leven te blijven? Eigenlijk krijg je nooit iets aangereikt, als je er niets voor doet. Overal moet ik moeite voor doen, behalve stilte. Alhoewel dat ook niet helemaal waar is, ik moet me verplaatsen om stilte te ontvangen. Echter is dat zo volkomen normaal in deze wereld, dat het voelt en lijkt alsof ik daar geen moeite voor hoef te doen. Terwijl álles soms moeite kost of het nu komt door anderen of door wat mijn eigen lichaam me vertelt. Moeite doen voor alles in deze wereld, het is zo.
Ik lig op bed en sluit mijn ogen.
Stilte komt en gaat.
Stilte.
