One Shot Stories By Ysmael Manunulat

Katrina's One Shot Story

A/N: © This story is fully related to @Roce Ordoñez's Content

———

Panibagong araw, panibagong yugto nang buhay.

I am Katrina Paye Denzano, 23 years old, 4th year college Architecture.

Minsan, dina ako naniniwala na may bukas pa na dadating. Tiwala nalang sa itaas ang kailangan.

"Katrina, papasok ka talaga?" Tanong sakin ni Mom nang makakaba ako nang kwarto ko dala ang bag ko.

"Yes mom, please?" Nag puppy eyes pa ako para payagan ako. Nspairap nalang sya at pumayag narin.

"Ingat ka palagi ah?" Saad pa nito kaya lumapit ako sa kanya para makipag beso bago lumabas nang school.

Nagpaalam narin ako kay dad na busy sa pagtitipa sa laptop nya. Nagpahatid narin ako kay manong Ler para madalian nalang. Nang makarating ay nagpaalam narin ako kay manong bago pumasok sa room namin kung saan ako naka schedule.

"Kath!" Tawag sakin ni Cali.

Same schedule pala kami ngayun kaya nskita ko sya. Doon narin ako naupo sa tabi nya at todo dada pa ang gaga. Ako na nonchalant na listener. Cali is my childhood bestfriend. Kaya hindi maipagkaila na close talaga kami. Kapag kssama ko talaga sya ay napaka dami nyabg dalang chika.

Nagpaalam narin ako sa kanya para magpunta nang banyo. Dina ako nagpasama kasi kaya ko naman. Nag retouch lang ako at naghilamos narin.

Lumabas narin ako at babalik na sana nang may makita akong lalaki sa di kalayuan. Malungkot ito at tila maraming pinagdadaanan. Lumapit ako don at pansin kong nalukot na ang test paper yata na hawak nya.

"Excuse me." Saad ko at napatingin naman sya sakin. "Lukot na yung paper na hawak mo." Saad ko pa.

Napansin naman nya yun kaya bahagya nya iyong inayos at tinago sa bag nya. Malungkot ang mga mata nito na marami talaga ang problema.

"O-okey kalang ba?" Tanong ko at hindi ito sumagot. Maya msys lang ay napansin ko ang mga luha nito. Lalaking umiiyak?

"Hindi, hindi ako okey." Sabi nito at nagsibagsakan na ang mga luhang kanina pa nya siguro pinipigilan.

Hala umiyak sya!

Pansinin kong may nakatingin narin sa gawi namin.

"H-hindi po ako nagpaiyak sa kanya ah! Hindi po." Saad ko.

Binaling ko nalang ulit ang tingin ko sa knya at bahagya na itong tumahan.

"Mukhang ang tagal mong naipon yan ah. Sige lang." Saad ko pa habang pinapatahan sya.

"S-sorry." Sabi nito.

"Don't say sorry to me. Save your sorry for your self. Mag sorry ka sa self mo kasi mukhang napapabayaan muna sarili mo." Savi ko naman.

Kinuha ko yung bag ko oara maghanap nang panyo. Nakalimutan ko pala yung panyo ko. Nakita ko yung jacket ko na kakabili lang ni mama kahapon kaya diko pa nagagamit. Okey lang siguro kung ito nalang ang pampunas nya sa mga luha nito.

"Here, take my extra sweater. H-hindi ko pa nagagamit yan. Bagong bago pa yan." Sabi ko habang inaabot ang sweater ko.

Inabot naman nya ito at nagulat nalang ako sa pag pag aakalang pampunas lang nya iyon nang tears nya.

Naku siningahan nya!

"S-sige lang, mukhang pati sipon mo naipon narin." Pagpapatahan kopa.

"Thank you." Sabi nito.