Bir meteor yağmuru altında zihnim. Gökteki yıldızlar ve gök taşlarıysa hislerim... Ya uzaktan parlıyor, göz kırpıyorlar bana ya da zihnime büyük bir güçle düşmeden önce semada süzülürken kısa bir gösteriş anı ve sonrasında yıkım yaşanıyor. Zihnimin karasında pinekleyen düşüncelerim bu meteor yağmuru altında panikle oradan oraya savruluyor, bağrışarak kaçıyorlar. Bazıları duyguların altında ezilip yok oluyor bazıları ise ateş topu gibi düşen duygularla birleşip bir anlık büyük bir alev gösterisine dönüşüyor. Fakat onlar bile yine de kısa sürede sönmeyi ihmal etmiyor ve zihnim bir yıkım sahnesi olarak devam ediyor.
Yer yer göçükler, delikler oluşmuş. Zayiat büyük. Panik hali, oradan oraya koşturmaca devam ediyor. Tekrar eski hale dönmek, yaraları sarmak mümkün görünmüyor. Yine de bu karamsar sahneye rağmen yeraltı sığınaklarına sahipmişçesine bir rahatlık da var üzerimde. Zihnim çok karışık. Uykusuzluğa has o zihin bulantısı ve olağan dışı enerji hali var. Yaşananlar ile birleşince meteorlar yağdı işte. Yoruldum, yazamayacağım.
