GÜZELLİK ALGISI

BÖLÜM 1. YIPRANIŞ

Bu kitapta geçen kurum ve kişiler tamamen hayal ürünüdür
Olay örgüsü ise dünyanın her yerinde yaşananlar. Gerçek yıpranışlardır

Bu kitabın şarkısı;Prom queen
Keyifli okumalar.

Ben güzelim değil mi?
Anneme sordum. Bana bakmadı bile. Her zaman böyleydi. Ben yokmuşum gibi. Sanırım işine geliyordu.

Aynadan uzaklaştım. Çantamı sırtıma aldım. Bugün yüzüme bir şişenin yarısı kadar fondöten sürmüştüm. Böyle daha iyi diye geçirmiştim içimden çünkü öyle yapınca onlar bana o kadar aşalağıcı bakmıyorlardı. Daha güvenli hissettiriyordu ama daha zararlıydı. O bakışlar olmadığı sürece çok da önemsemiyordum.

Bunun da yanlış olduğunun bilincindeydim. Sadece o bakışları istemiyordum. Böyle de onlara daha çok benziyordum. Bunun da farkındaydım. Sadece mutlu olmak istiyordum. Sadece.

Benim mutluluğum bambaşka aslında. Onların mutluluğu gibi değil. Onların mutluluğu erkekler , bir kutu kapatıcı ve sargılar. Ben sargısız, dolgusuz, estetiksiz bir hayat istiyorum, kapatıcısız ama onlar bunu yargılıyorlar. Sanki suçmuş gibi.

Güzel hissetmek istiyorum ,onlar olmadan. Onlara benzemeden. Tüm gerçekliğimle, beni ben yapanlarla güzel hissetmek istiyorum.

Kapıyı çektim ve evden uzaklaşarak, okulun yoluna yöneldim. İlerledim. Her zaman ki umutsuzca, zorbalanacağımı bilerek. Hep böyle olurdu. Yüzüme yarım şişe kapatıcı sürerdim. Zorbalanmamayı dilerdim ve sonra hep korktuğum başıma gelirdi. Ama yine de sürerdim, yine de umut ederdim. Ama sanırım artık umudum tükenmeye başladı. Geleceğime tutulan ışık gibi.

Okula ulaştım. Her şeyi ağır çekimde yaptım. Kapıyı aç, içeri gir, kimseye bakma. Ben bakmasam bile onların delici bakışlarını üstümde hissediyordum.

Katty yine bana bakıyor ve "okulun ezik kızı da gelmiş" diyerek arkadaş grubu ile birlikte sahte kahkahalara boğuldu. Bu sefer koşarak uzaklaşmadım. Bu sefer dönüp ona baktım. Uzun bir süre gözlerim ona kenetlendi.

Yavaşça gülmesi söndü. Çenemi havaya kaldırdım. "Ezik olmasam da ezik olmak sen olmaktan daha iyidir Kat" dedim. Bu sefer bir sessizlik oldu. Kimse gülmedi. Ben hariç.

Ben gülümsedim. Sonra arkama bile bakmadan sınıfa ilerledim. Bu sefer hergün tekrarlanan o döngüyü bozmuştum. İlk defa.

Bir daha olur mu bilmeden. Sınıfa girdim. Sırama oturdum . Hemen ardımdan hoca girdi. Arka sıramda oturan Katty burun deliklerinden soluyarak kulağıma eğildi "Sen bittin"

Hiçbir şey demedim. Derse odaklanmaya çalıştım. Şuan ne kadar imkansız gelse de. Arkamdan biri kafama kağıt fırlattı . Kat arkadan kıkırdadı. Aslında baktım da bir cümle ile hiçbir şey değişmedi.

Yine aynı yıkım oluyordu içimde. Ama kimse duymuyordu. Görmüyordu, hissetmiyordu. Kalbim daha çok yanıyordu. Kimse sıcaktan şikayet etmiyordu. Derin bi nefes aldım ve kafamı sıraya koydum.

Bayan Elizabeth beni aşalağıyama başladı

"Bayan Maven. Yine mi? Ne zaman kendinizden utanacaksınız? Bu saygısızlığınızdan bıktım. Bir kere daha görürsem kendinizi müdürde bulurusunuz. Terbiyesizlik!"

Sınıftakilere bir malzeme daha çıkmıştı. Kahkahalar yine havada uçuştu. Bayan Elizabeth bir bağırtı ile sınıfı susturdu. Sınıfa baktım. Sadece bir kız gülmüyordu. Bana gülmeyen tek kişi. Ona baktım . O da bana bakıyordu. Hemen kafamı çevirdim. O kadar karanlıktaydım ki. O ışığı kapatanlardan değildi.

Neden bu kadar şaşırmıştım. Hiç sevilmediğimden mi? Yoksa herkesin beni ezik, çirkin bulmasından mı? Görünüşe bakılırsa o beni öyle bulmuyordu. Hatta bana gülümsemişti. Gülümsemişti değil mi? Yoksa deliriyor muydum? Bu kadar garipsememeliydim değil mi?

Sonuçta birileri de beni sevebilirdi. Değil mi?
Katty kıza bir bakış attı. "Yoksa sen onu ezik görmüyor musun? " dedi. Sessizce kıkırdadı. "Zamanla fikrini değiştireceğine eminim " dedi ve önüne döndü. Hep böyle olurdu değil mi? Siz bir umut içinde yüzseniz bile o su siyah olurdu.
____________________
Umarım severek okumuşsunuzdur. Hep yaptığım gibi yeni kurgumun ilk bölümünü de kısa tuttum. Deneme bölümü diyelim biz bunlara🤝

Oy vermeyi ve yorumlarda fikrinizi belirtmeyi unutmayınn.
Sizi seviyorumm.