Herşeye çok sıkılmıştım, yaşama sebebim bile yoktu. İntihar düşüncesi beynimin her yerinde doluydu. Ne kurtaracak birisi, nede arkamdan ağlıyacak birisi vardı. Yalnızdım bu dünyada. herkes bana düşman kesilmişti annemin yanına gidecektim, kararlıydım. gidicektim bu dünyadan, hiç kimseye haber vermeden.
Tam atladım ayaklarımı yere attım gözlerimi kapattım ama düşmüyordum elimin üstünde bir el hissettim gözlerimi açıp kırpıştırdım bir çocuk bana sinirli bir şekilde bakıyordu kaşlarımı çatıp ona baktım beni güçlü bir şekilde çekti ve lanet onun üstündeydim sanki felç olmuşum gibi hiçbişey yapamıyordum çocuk bana çapkın bir gülüşle"üstümden inmeyi düşünüyormusun yoksa orası çokmu rahat" böyle diyince hemen üstünden kalktım. Az önce olanlar aklıma geldi ve hıçkırarak aglamaya başladım sonra oda yanıma gelerek
-az önce ne halt yiyordun ölmek o kadar kolay degil
Diye bagırınca korktum yerimden
İrkildim
-b-ben ö-özür dilerim
-niye özür diliyorsun
Ben gitsem iyi olacak*sessizce tabii gidecek biryer bulabilirsem*
Vote atmayı unutmayın ballarımm
