ALAF

Bölüm 1

İlk bölüm geldiiii koşşş!

Şarkı Adı: Two Steps From Hell - Victory

Bölüm Adı: Görev

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Siyah rengi sever misiniz?

Ben bayılırdım. Bayılırdım diyorum çünkü eskiden öyleydi, büyüyünce maalesef bazı alışkanlıklarımız değişebiliyor. O da bunlardan bir tanesi. Odam siyahlar içindeydi duvarları, zeminleri ve birkaç tane tablo...

Tabloları çok severdim. Özellikle sanat ile ilgili tabloları. Bazen onlara bakıp yorum yapardım kendi kendime.

Yalnız, bir başıma. Sürekli yalnız geçirilmiş bir hayat. İlkokul, ortaokul, lise ve şimdi de üniversite. Bütün okul dönemim de ne bir arkadaş ne başka bir şey. Yalnızlık içinde bir dönem. Sıkıcı, gereksiz ve boş. Ah bir de işim var. Küçük bir kafe de garsonum, patronum iyi biri ama çokta fazla muhabbetim olmadı. İletişim kurmakta iyi değilim, dışarıdan. Fakat iletişim kurmayı sevmeyen biriyim, içeriden. İnsanların çoğu önyargılarıyla yaklaştı, bunca zamana kadar...

Sürekli bu kız yalnız, kendine bile bakamayan, tehlikeli bir kişiye büründürdüler. 

Yine hayallerle, kendimce, içimden konuşmaya başlamıştım. Her zaman ki gibi, bu normal değildi. Telefonumun çalmasıyla daldığım hayaller aleminden çıktım. 

Arayan Besteydi. Ne istiyordu bu kız yine benden. Telefonu açtığım da bağırması bir oldu.

"Alaf! Alaf!"

"Ne oldu başımın belası." Diyerek haykırdım.

"Nerdesin, patron geldi. Seni soruyor saat 11 olmuş, daha gelmedi mi diyor. Çok sinirli!" Diyerek. Sesi baya telaşlıydı.

"Tamam hazırlanıyorum hemen ordayım." Dedim ve telefonu kapattım yatağa fırlattım.

 Üstüme gömlek onun üstüne siyah bir ceket, altıma simsiyah bir kumaş pantolon giydim. Hazırdım, evet giyimim anca bu kadardı. Makyaj olarak ise sadece allık...

Evden çıktım. Arabaya binmek için garajıma doğru haraket etmeye koyuldum. Garajı açtığımda gri tonları beni karşıladı. Koyu renkleri özellikle gri, siyah tonlarına aşık biriydim. Kendimi benimsiyordum ve evet garajımda bile tablolarım vardı. Sanatla ilgili, sanata kendimi adamak istiyordum. Son yıllarda sanata dair birçok hisler beslemeye başlamıştım. Buna annemin ölümü fazlasıyla sebep olmuştu aslında. 2 yıl önce... 

8 Nisan 2022. Beyza Kalendar. 48 yaşında. Hayata gözlerini yumdu. Ölüm sebebi: Trafik kazası.

Zemini ise gri asfalttan ibaretti. Arabama binip çalıştırdım, garajdan çıktım. Cafe Kadıköyün tam ortasındaydı. Tıbbiye caddesi... Fazlasıyla işlek bir yerdi. Turist, yurt içi ve yurt dışından insanların geldiği sıradan bir cafe.

Restorantı gördüğümde yavaşlamaya başladım. Arka tarafında kapalı bir otopark vardı. Arabamın yeri her zaman 8 numaraydı. Tekrardan oraya park edip otoparktan çıktım. Restoranta adım attığım an itibariyle Bestenin yanıma koşması bir oldu.

"Çabuk benimle gel Alaf!" Dedi nefes nefese.

"Ne oluyor Beste? Anlatsan mı artık?" Diyerek iki adet soru yönelttim ama oralı bile olmadı. Değişik bir kızdı. Tanıdığımdan beri böyle garip tavırları, aşırı agresif olması veya aşırı telaşlı olması bunu simgeliyordu. Hoş beni adam akıllı biri bulmaz zaten. Yine kaderime söverek üst kata yani müdürün odasına doğru yola koyulduk. Bakalım bugün bizi ne gibi bir aksiyon bekliyor olacaktı.