Ceylan kurdun inine girmişse, boynunun kopmasını göze almış demekti. O kadın kendi yetiştiği topraktan kopup buraya gelmemeliydi. İzinsizce bahçesine girmişse Yonca, toprağa tutunamazdı. Toprağa tutunamayan çiçeği harap etti diye de kimse kasırgaya...
Ey sevgili, güneşi ve seni kucaklasam İnan ki senden yanı güneşten kızgın gelir.
B. Karakoç
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⚓
Küçük seyahat çantasının içine iki-üç parça giysi tıkıştıran Diyar, fermuarı çekip çantayı yataktan indirdi. Kapısı açılırken umursamadan ceketini giyinip cüzdanını arka cebine yerleştirdi.
"Nereye gidiyorsun?" Diye soran kişi annesiydi.
"Kardeşimi alıp döneceğim," Ceketinin yakalarını düzeltirken annesinin itiraz edeceğini anlayınca öfkeyle ona döndü. "Benim kardeşim iyi değil orada. Aram'la konuştum, iyi değil dedi. Gidip kardeşimi alacağım anne!"
Hastalıktan solmuş, birkaç ayda otuz kilo vermiş kadın zar zor yürüyordu artık. Mavi gözlerindeki fer sönmüş, teni damar damar olmuş, şeffaflaşmıştı.
Onun olmayan bir günahı kucaklamış, onun olmayan bir çocuğu büyütmüş, onun olmayan bir kavganın en büyük kurbanı olmuştu. Yerinden edilmiş, kocasından olmuş ve kendini yapayalnız bir gurbette yaşamaya çalışırken bulmuştu. Çok sevdiği birinin gözü önünde vurulmasının yanı sıra o insan tarafından hain olarak bilinmek, ailesi tarafından reddedilmek, kocasının ikinci evliliği ve o kadından olan bir çocuğun sorumluluğunu almak psikolojisini alt üst etmişti. Üst üste yaşadığı acılar çok değiştirmişti Emine'yi. Yirmi beş senenin kahrı bedeninde kansere dönüşmüştü.
"Otur oturduğun yerde." dedi oğluna engel olarak. Kendince bildiği bir doğru vardı ve kimsenin buna ket vurmasına engel olmayacaktı.
"Anne!" Burun kemerini sıkarken diğer elini beline bastırdı, sakin kalmaya çalıştı. "Sana laf anlatmakla uğraşmayacağım. Sadece yolumdan çekil."
"Annesi orada, kızına sahip çıksın. Gitmeyeceksin."
"Bersin senin de kızın!" Dedi Diyar, dehşete kapılırken. "Öz annesinden çok baktın sen ona."
"Ama artık bakamam. Annesinin yanında olması daha iyi."
"Ben bakarım kardeşime!"
"Diyar," Konuşmak bile yorucuydu onun için. Duvardan destek alırken 'Beni yorma.' Der gibi baktı oğluna. "Kardeşin orada kalacak, annesinin yanında. İznim olmadan onu getirirsen sana sütümü helal etmem."
Arkasını dönüp gittiğinde arkasında öfkeden eli ayağı titreyen bir adam bıraktı. Üzerindeki ceketi çıkarıp savururken bir elini sertçe saçlarının içinden geçirdi. Her yandan sıkıştırılmış hissediyordu. Bir yanda ölüm döşeğinde kanser hastası bir anne, bir yanda düşman içine yollanmış kardeş, bir yanda işleri...
