Lost Summer | blue hour trilogy: Faith |

ငါရှာတွေ့ခဲ့တဲ့ မှန်တစ်ချပ်

" ထပ်ပြီးတော့ မလိုအပ်ပဲ ဖုန်းမဆက်နဲ့ "

တစ်ဖက်က ဖုန်းလိုင်းသံက ပြတ်ကျသွားတယ်။ မီးလင်းနေသေးတဲ့ ဖုန်းမျက်နှာပြင်ကို သူစိုက်ကြည့်မိနေတုန်းပဲ။

အစတည်းကရော ဘာအတွက်များ ဖုန်းခေါ်ခဲ့တာပါလိမ့်။ ဝေဝါးဝါးစိတ်တွေကို သူဖြတ်ချလိုက်တယ်။ ဆက်မတွေးနေတော့ဘူး။ ဆက်တွေးဖို့လည်း အဖြေမရှိဘူး။

သူရပ်နေတဲ့ ကော်ဖီဆိုင်ရှေ့က မွှေးခခအနံ့တွေပျံ့တယ်။ ညနေကျောင်းဆင်းချိန် အိမ်ပြန်လမ်းဟာ ပုံမှန်ထက်ကိုငြိမ်သက်နေသလိုပဲ။ ဒါမှမဟုတ် သူကိုယ်တိုင်ကပဲ လှုပ်ရှားမှုတွေကို အာရုံမထားမိရတာဖြစ်လိမ့်မယ်။ ဒါမှမဟုတ် သူ့ကို သတိမထားမိကြတာ။

လောကကြီးက ထင်တာထက် ပိုခြောက်ကပ်တာဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ လေပြည်တွေတောင် အသံမကြားရတော့ပါပဲ။

နေရီပျိုးတဲ့ညနေခင်းအလင်းရောင်က သူ့မျက်နှာထောင့်ကိုရိုက်ခတ်တယ်။ ခြေလှမ်းတွေကို ရှေ့ဆက်လျှောက်လားရင်း ငေးကြည့်မိတဲ့မြို့မြင်ကွင်းက တစ်မျိုးတော့ လွမ်းဆွေးစရာဆန်တယ်။ ဘာကိုလွမ်းနေမိမှန်းမသိတဲ့ လက်ဆုပ်လက်ကိုင်ပြလို့မရတဲ့ ခံစားချက်တစ်ခုပဲ။

တိတ်ဆိတ်နေတဲ့လမ်းမတွေမှာ ဝိညာဉ်တွေရော ရှိနေနိုင်လား။ သူတွေးမိပါရဲ့။

စီးကရက်တစ်လိပ်တော့ သောက်ချင်စရာပဲ။ ချွဲဘောမ်ကယူအကြောင်းသူတွေးမိတယ်။ ဒီနေ့ကောင်လေးကို သူမတွေ့ခဲ့ရသေးပဲ။

ကောင်လေးကျောင်းမလာတာဖြစ်လောက်တယ်။ အဆင်ပြေမလားမေးခွန်းထုတ်မိပေမဲ့ ဖုန်းခေါ်တာတွေမဝင်တဲ့အခါ သူက ဘယ်ကစပြီး လိုက်ရှာရမှန်းမသိခဲ့ဘူး။

နောက်တော့ ဂျယ်ယွန်းဆီကိုသူသွားခဲ့တယ်။

" ဘောမ်ကယူလား? ဒီနေ့မလာဘူးလေ "

ဂျယ်ယွန်းက ခပ်အေးအေးပဲပြန်ဖြေခဲ့ပေမဲ့ သူ့ကိုတစ်ခုခုမေးချင်နေခဲ့ပုံပါပဲ။ ချွဲယောန်ဂျွန်းဆိုတဲ့သူက ဘယ်လူတစ်ယောက်ကိုမှ ဂရုတစိုက်စိတ်ဝင်စားခဲ့တာမျိုးမှမရှိပဲလေ။

" ဘောမ်ကယူနဲ့ ရင်းနှီးတာလား "

ဂျယ်ယွန်းက သူ့ကျောင်းကောင်စီဖိုင်တွဲတွေကို အထပ်ထပ်လှန်စစ်နေရင်းကမေးလာတယ်။ မျက်လုံးတွေက သူ့အပေါ်မှာ အဖြေရှာနေခဲ့သလိုနဲ့။